Έχει συμμετάσχει σε πανελλήνιους και παγκόσμιους διαγωνισμούς ρομποτικής, διακρίθηκε σε Ολυμπιάδα και κατέκτησε την πρώτη θέση στην Παγκόσμια Έκθεση Νεανικής Καινοτομίας και Τεχνολογίας στη Σανγκάη. Έχει βραβευθεί με το Greek International Women Award στην κατηγορία Young Star, κέρδισε το τιμητικό Educational Leaders Award, είναι G(irls)20 Ambassador και μία από τις 9 γυναίκες στον κόσμο που επιλέχθηκαν στην πρωτοβουλία Rising Women at the Table από το The NewNow. Το όνομά της γράφτηκε στη λίστα 30 Under 30 Greece του Forbes.
Η καθηγήτρια εκπαιδευτικής ρομποτικής και ιδρύτρια της ΜΚΟ Unique Minds, Διάνα Βουτυράκου, αποδεικνύει καθημερινά πως αν μία γυναίκα είναι αποφασισμένη να πετύχει – πόσο μάλλον στον ανδροκρατούμενο χώρο της STEM – τίποτα δεν θα σταθεί στο δρόμο της.
Έχουν περάσει περισσότερα από δώδεκα χρόνια από την ημέρα που η ρομποτική έκανε δυναμική είσοδο στη ζωή της. Κι όμως, δεν μπορεί να την ξεχάσει.
«Θυμάμαι ο καθηγητής που είχα στο Γυμνάσιο στο μάθημα της Τεχνολογίας έφτιαξε έναν όμιλο ρομποτικής σε συνεργασία με την καθηγήτρια της Πληροφορικής. Επειδή είχα την τύχη να πηγαίνω σε Πειραματικό Σχολείο, η ύπαρξη ομάδων ήταν κάτι σύνηθες. Είχαμε ομάδα περιβαλλοντικής, ομάδα θεάτρου, φωτογραφίας και πολλές άλλες. Έτσι όταν δημιουργούνταν ένας καινούριος όμιλος, έκανες αίτηση και μετά από κάποια διαδικασία αξιολόγησης, γινόταν η τελική επιλογή. Όταν δήλωσα λοιπόν για να μπω στον όμιλο ρομποτικής, σίγουρα δεν είχα καταλάβει πόσο θα μου άλλαζε τη ζωή στη συνέχεια», μου είπε.
Για έναν μήνα, περίπου, έκανε κάποια μαθήματα προγραμματισμού κι εξεταζόταν σε διάφορες κατασκευές. Ήταν μία από τις τρεις κοπέλες που επιλέχθηκαν, τελικά, και ξεκίνησε την προετοιμασία για τον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ρομποτικής. Αν κέρδιζαν, θα συνέχιζαν με την Παγκόσμια Ολυμπιάδα στην Κορέα. Καθόταν δύο και τρεις ώρες παραπάνω στο σχολείο – κάτι που έκανε εντύπωση στους γονείς και τους περισσότερους συνομηλίκους της. Η ίδια, από την άλλη, το έβρισκε απόλυτα φυσιολογικό. Μόνο έτσι μπορούσε να βρει διέξοδο από την πιεστική καθημερινότητα και την ατέλειωτη θεωρία των μαθημάτων, ενώ ανακάλυπτε παράλληλα μέχρι που έφταναν οι δυνάμεις της. «Ήταν ο τρόπος μου να δίνω φυσική υπόσταση σε μία ιδέα μου», εκμυστηρεύτηκε.
Από νωρίς κατάλαβε ότι ο χώρος που την ενδιέφερε ήταν καθαρά ανδροκρατούμενος. Ζώντας σε μία κοινωνία που μαστίζεται από στερεότυπα, η Διάνα κλήθηκε να αντιμετωπίσει τα δύο πιο συνηθισμένα. «Το πρώτο είχε να κάνει με το φύλο μου, καθώς σίγουρα σα γυναίκα αποτελούσα μειονότητα στο χώρο εργασίας μου, αλλά παράλληλα έβλεπα μια δυσπιστία και για το νεαρό της ηλικίας μου, αφού οι γνώσεις και οι δυνατότητες για κάποιο λόγο είναι άμεσα συνυφασμένες στην ελληνική κοινωνία με την εμπειρία και την ηλικία κάποιου. Αν είσαι νέος εύκολα θα ακούσεις : “Μα καλά πόσα να ξέρει στην ηλικία της; Πόσο έμπειρη να είναι;”».
Σε πολλα επαγγελματικά meetings, ήταν η μοναδική γυναίκα στο δωμάτιο. Η μόνη που τολμούσε να αναλάβει ένα project. «Και δε θέλω καν να θυμάμαι πόσες φορές με αντιμετώπισαν σαν βοηθό ή σαν να βρίσκομαι στη συνάντηση απλώς για να κρατάω σημειώσεις, για παράδειγμα. Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πως πρέπει να βάζεις τα όριά σου και για να το κάνεις αυτό απαιτείται να θέσεις πολύ συγκεκριμένους στόχους και να σκεφτείς τι θέλεις από τον εαυτό σου.»
Πριν από κάποια χρόνια, εργαζόταν σ’ ένα μεγάλο οργανισμό για STEM. Εκεί είναι που βίωσε τις μεγαλύτερες αδικίες. Είδε άνδρες να παίρνουν τα εύσημα για δική της δουλειά, ιδέες της να απορρίπτονται και, το επόμενο λεπτό – που προτείνονταν από κάποιον συνάδελφό της – να λαμβάνονται υπ’ όψη. Τότε κατάλαβε πως το κλειδί για την επιτυχία δεν ήταν η υπομονή, αλλά η επιμονή και το θάρρος.
«Παρατηρώ πολλές φορές πως οι γυναίκες έχουμε μία δυσκολία να διεκδικούμε, πως είμαστε λίγο πιο υποχωρητικές. Και η διεκδίκηση αυτή είναι και το κλειδί για να καταρριφθούν τα περισσότερα gender-based στερεότυπα που έχουμε. Αν ξέρω τι αξίζω και προσπαθώ για αυτό και διεκδικώ τις βέλτιστες συνθήκες δεδομένης της εργασίας μου τότε μόνο μπορούμε να ελπίζουμε σε μία κοινωνία πραγματικά ίσως ευκαιριών. Κι όσο για τον οργανισμό που δούλευα, αφού διεκδίκησα καλύτερες συνθήκες και αντιμετώπιση και δεν έγινε σεβαστό, απλώς παραιτήθηκα», τόνισε. Έκτοτε, όλη η οργανωτική του ομάδα αποτελείται από άνδρες.
Για τη Διάνα, το αντίθετο της επιτυχίας δεν είναι η αποτυχία αλλά η στασιμότητα. «Γιατί ακόμα και η αποτυχία έχει να προσφέρει μαθήματα σε κάποιον δεκτικό να διορθωθεί από τα λάθη του. Η στασιμότητα όμως δεν εμπεριέχει κανένα κίνητρο βελτίωσης. Για αυτό και η επιτυχία δεν έχει μέγεθος, γιατί δεν πρέπει να υπάρχει άνω φράγμα».
Έχει συνειδητοποιήσει το βάρος της επιτυχίας της. Δεν επαναπαύεται και μετά από κάθε βήμα που πραγματοποιεί, ξεκινά να σχεδιάζει τα δύο επόμενα. Δεν έχει, όμως, πάντα τη στήριξη που χρειάζεται. Πολλοί την αντιμετωπίζουν με δυσπιστία.
Μία εξαιρετική, όπως τη χαρακτήρισε, γυναίκα που γνώρισε, της είχε πει πως «αισθανόμαστε την ανάγκη να διορθώσουμε τον κόσμο όχι επειδή είμαστε ειδικοί ή οι πιο κατάλληλοι αλλά επειδή είμαστε οραματιστές και έχουμε θράσος. Μην περιμένετε την άδεια κανενός για να το κάνετε». Και η Διάνα κρατά αυτή τη συμβουλή.
«Πράγματι να υπάρχουν άνθρωποι πιο ταλαντούχοι από εσένα, πιο ικανοί, πιο έξυπνοι. Δεν είσαι απαραίτητα ο πιο κατάλληλος, όμως αν στην ερώτηση : “Ωραία, και γιατί εσύ;” απαντάς “Γιατί το θέλω και ακόμα και να μην τα καταφέρω, θα προσπαθήσω όσο μπορώ να το κάνω”, τότε μη διστάσεις στιγμή», μου είπε η εκείνη, μιλώντας για πρώτη φορά στο Portraits.gr.
Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με το κομμάτι της εκπαίδευσης;
Νομίζω το ένιωθα ως υποχρέωσή μου, υπό την έννοια ότι είχα βιώσει πως ένα ερέθισμα μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Αν με ρωτούσε κάποιος πριν γνωρίσω τη ρομποτική τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, θα απαντούσα γιατρός, αφού με 2 γονείς γιατρούς αυτό το ερέθισμα είχα. Ένας όμιλος λοιπόν, σε ένα σχολείο ήταν αυτό που χρειάστηκα εγώ για να βρω κάτι που όντως με γεμίζει, και που θέλω να ασχολούμαι με αυτό κάθε μέρα. Έτσι λοιπόν αισθανόμουν πάντα την ανάγκη να βοηθήσω παιδιά να βρουν το δικό τους ερέθισμα, το δικό τους μοναδικό ταλέντο. Και αυτό είναι κάτι που μπορείς να το πετύχεις μέσω της εκπαίδευσης. Είναι, ας το πούμε, ο τρόπος μου να δώσω σε άλλους όσα πιστεύω ότι εμένα μου δόθηκαν απλόχερα όσο μεγάλωνα.
Χρειάστηκε να θυσιάσεις πολλά προκειμένου να πετύχεις τους στόχους σου;
Υπό τον όρο “θυσία” αυτομάτως σκεφτόμαστε κάτι αρνητικό. Έτσι δε θεωρώ πως θυσίασα κάτι, γιατί απλώς έβαζα τις αναγκαίες προτεραιότητες για να πετύχω τους στόχους μου. Σίγουρα η καθημερινότητά μου από το γυμνάσιο και μετά δε συμβάδιζε με ένα μέσο παιδί, αφού έκανα καθημερινά προπόνηση για να συμμετέχω σε διαγωνισμούς ρομποτικής, οπότε αυτό σε συνδυασμό με αρκετό διάβασμα δε μου άφηνε πολύ χρόνο για βόλτες, εξόδους, καφέδες κτλ. Και αργότερα όμως σα φοιτήτρια ξεκίνησα να προετοιμάζω μαθητές για διαγωνισμούς ρομποτικής οπότε αυτό είχε επιρροή τόσο στη δυνατότητα μου να παρακολουθώ τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο όσο και δημιουργούσε πρακτικές δυσκολίες αφού ένας πανελλήνιος διαγωνισμός ρομποτικής, που αποτελεί το πρώτο στάδιο για τη συμμετοχή σου σε μία Παγκόσμια Ολυμπιάδα, γίνεται Ιούνιο, δηλαδή συμπίπτει με τη μία εξεταστική περίοδο. Παράλληλα οι Παγκόσμιες Ολυμπιάδες γίνονται Νοέμβριο οπότε ταυτόχρονα με την εξεταστική του Σεπτέμβρη έπρεπε σα φοιτήτρια να βελτιώνω και να προετοιμάζω τα αντίστοιχα ρομποτικά project που θα εκπροσωπούσαν τη χώρα στην Ολυμπιάδα. Έτσι λοιπόν σε όλη μου τη φοιτητική σταδιοδρομία έβρισκα αρκετά δύσκολο να συνδυάσω την ενασχόληση μου με τη ρομποτική και τις αρκετά αυξημένες απαιτήσεις της σχολής μου.
Στην Ελλάδα του 2020, θεωρείς πως δίνονται στις γυναίκες τα απαραίτητα εφόδια ώστε να κυνηγήσουν μία καριέρα στη STEM; Αν όχι, τι πιστεύεις ότι χρειάζεται να γίνει;
Σε καμία περίπτωση. Και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ένα από τα πιο σημαντικά κατά τη γνώμη μου μέτρα για να αντιμετωπίσεις τις ανισότητες που σχετίζονται με το φύλο σε ένα χώρο, είναι να καλλιεργήσεις πρότυπα (role models). Γιατί στην πραγματικότητα αν ένα κορίτσι δε μάθει πoτέ για γυναίκες που πετυχαίνουν σε τομείς STEM, δε θα πιστέψει ότι είναι η ίδια ικανή να ασχοληθεί (“We can’t be, what we can’t see”). Για εμένα λοιπόν το πρόβλημα του ότι οι γυναίκες δεν στρέφονται προς το STEM ξεκινάει από τις πρώτες ακόμα σχολικές τάξεις. Τελειώνοντας λοιπόν το σχολείο δεν έχουμε διαβάσει σε όλα τα σχολικά βιβλία φυσικής, μαθηματικών, χημείας για ούτε μία γυναίκα που πέτυχε στους τομείς αυτούς, εν αντιθέσει με την πληθώρα ανδρών επιστημών που γνωρίζουμε. Συχνά ρωτάω τους μαθητές μου να μου αναφέρουν μια γυναίκα μηχανικό ή μαθηματικό, και οι κυρίαρχες απαντήσεις είναι δύο: “Δεν είχαν πολλές ευκαιρίες οι γυναίκες παλαιότερα οπότε δεν μπορούσαν να αναδειχθούν”, που είναι η καλύτερη απάντηση δεδομένου ότι τουλάχιστον υπάρχει από πίσω η σκέψη ότι μπορούν και οι γυναίκες αλλά δεν είχαν την ευκαιρία ή “Αν υπήρχαν θα το ξέραμε, άρα δεν υπάρχουν”. Στην πραγματικότητα υπάρχουν γυναίκες που διέπρεψαν και που διαπρέπουν στο STEM. Όσο όμως δε μαθαίνουμε για αυτές τα κορίτσια θα πιστεύουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν, και τα αγόρια ότι λόγω φύλου είναι αυτομάτως καλύτερα στους τομείς αυτούς. Απαιτείται λοιπόν ως πρώτο βήμα η ανάδειξη γυναικείων προτύπων στο STEM.
Από την άλλη απαιτείται μια επαναπροσέγγιση στο τι εννοούμε “γυναικεία ενδυνάμωση”. Τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και περισσότερα σεμινάρια και επιμορφώσεις για να μάθουν τα κορίτσια να προγραμματίζουν, mentoring sessions και networking events για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, ημερίδες για νέες γυναίκες στο tech industry. Αν θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά την κατάσταση θα πρέπει να στοχεύουμε σε επανεκπαίδευση τόσο των αγοριών όσο και των κοριτσιών όμως σε θέματα STEM. Γιατί αν ενδυναμώνουμε και επιμορφώνουμε μόνο τα κορίτσια στη πραγματικότητα δε λύνουμε το πρόβλημα.
Είναι σα να έχουμε ένα παιδικό παιχνίδι, ένα τρενάκι που όλες οι ρόδες του είναι χαλασμένες και να αντικαθιστούμε όλες τις αριστερές ρόδες με καινούριες, υπερσύγχρονες, με βέλτιστη απόδοση. Ας πούμε άρα ότι κατορθώνουμε κάθε νέο κορίτσι να έχει γνωρίσει το STEM και να έχει εκπαιδευτεί σε αυτό. Το πρόβλημα ότι όλες οι δεξιές ρόδες του τρένου δε θα έχουν φτιαχτεί θα οδηγήσει στο ότι πάλι δεν θα μπορεί να κινείται σωστά. Όσο λοιπόν και να ενδυναμώσουμε τις γυναίκες, αν ακόμα τα αγόρια πιστεύουν ότι ένα κορίτσι δεν μπορεί να είναι καλό στο STEM, τότε το πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Γιατί σε έναν μελλοντικό εργασιακό χώρο ένας άντρας εργοδότης στον συγκεκριμένο κλάδο δε θα προσλάβει εύκολα μια γυναίκα, ή και σε ένα project με μεγαλύτερη δυσκολία τα ακουστεί μια γυναικεία γνώμη/φωνή.
Οπότε για μένα πρέπει να σταματήσουμε να ζητάμε να φερόμαστε στα αγόρια και στα κορίτσια με τον ίδιο τρόπο. Γιατί στην πραγματικότητα κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, και είναι αυτές οι διαφορές μας που μας κάνουν ξεχωριστούς. Αυτό που πρέπει να διεκδικούμε είναι να παρέχεται στα αγόρια και στα κορίτσια η ίδια εκπαίδευση, ώστε να διεκδικούν τις ίδιες ευκαιρίες στο μέλλον τους.
Όταν έρχονται δυσκολίες, τι είναι αυτό που σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις;
Νομιζω το να θυμίζεις πάντα στον εαυτό σου το ερέθισμα που σε παρακινεί σε κάθε σου ενέργεια, το λόγο δηλαδή που κάνεις όσα κάνεις είναι το κλειδί για να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες και να προχωράς. Σε κάθε καινούργιο εγχείρημα που κάνω ή ακόμα και σε κάθε μικρή ή μεγάλη αποτυχία που -πάντοτε- έρχεται, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται να τα παρατήσει. Όλα ξεκινάνε από τον αν μια απόφαση, ένας στόχος είναι πραγματικά δικός σου ή όχι. Στη ρομποτική όταν όλα είναι δύσκολα παίρνω δύναμη από τους μαθητές μου ή από το πόσο σημαντικό μου είναι να τελειώσω ένα project, τι θα σημαίνει δηλαδή να το δω ολοκληρωμένο. Στη Unique παίρνω δύναμη από τους μαθητές που βοηθάμε, από τους εθελοντές που εμπνέονται και συνεισφέρουν, από γονείς που μας εμπιστεύονται. Η δύναμη που χρειάζεται στις δύσκολες στιγμές πηγάζει λοιπόν από τις απαντήσεις σε αυτά τα μικρά μικρά “γιατί” που παρακινούν κάθε μου ενέργεια.
Τι θα συμβούλευες ένα κορίτσι που ονειρεύεται να ακολουθήσει το παράδειγμά σου και διστάζει;
Αυτό που θα συμβούλευα και κάθε άνθρωπο. Το σημαντικό είναι να βρεις τι είναι αυτό που σε γεμίζει, την κλίση σου, το ταλέντο σου. Για να επιτύχεις σε κάτι πρέπει να το αγαπάς, εμένα αυτή ήταν η δύναμη μου, το πόσο πολύ το ήθελα. Και σίγουρα θα τη συμβούλευα να βρει ανθρώπους να στηρίξουν την προσπάθεια της, είτε αυτοί είναι η οικογένειά της, είτε οι φίλοι της, είτε κάποιος μέντορας ή πρότυπό της. Σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο ταξίδι, οπότε θα χρειαστεί συνοδοιπόρους στην προσπάθειά της. Και σίγουρα μπορώ να υποσχεθώ πως αν χρειαστεί βοήθεια στο ξεκίνημα της ή ακόμα και μία απλή παρακίνηση είμαι εδώ για ό,τι χρειαστεί. Δεν θεωρώ πως είμαι ούτε πιο έξυπνη, ούτε πιο ικανή, ούτε ότι είχα περισσότερες ευκαιρίες από το κάθε ένα. Ξέρω όμως σίγουρα ότι πάντοτε έμενα πιστή στους στόχους που έθετα και είχα υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Αν μπορώ λοιπόν εγώ, τότε σίγουρα μπορεί και αυτή.
Αυτή τη στιγμή, η Διάνα αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο της στη Unique Minds, «ίσως ένα από τα ωραιότερα ταξίδια της ζωής μου», όπως είπε. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυσή της, μετρά πάνω από 700 εθελοντές φοιτητές που αγκάλιασαν το εγχείρημά της, πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες μαθητές που συμμετείχαν σε δια ζώσης εκδηλώσεις και πάνω από διακόσιους χιλιάδες μαθητές που πήραν μέρος σε online επιμορφωτικές ενημερώσεις της. Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι πως το 60% των φοιτητών εθελοντών αυτή τη στιγμή είναι πρώην μαθητές που είχαν συμμετάσχει σε δράσεις μας και πλέον σπουδάζουν και θέλουν να βοηθήσουν και αυτοί με τη σειρά τους άλλους μαθητές.
Πώς, όμως, ξεκίνησε; Και πού θα φτάσει;
Όλα άρχισαν για μια ακόμα φορά από την ενασχόλησή μου με τη ρομποτική. Αναζητώντας λοιπόν τον τρόπο να πάρω περισσότερες γνώσεις στον τομέα, αποφάσισα να σπουδάσω στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών. Και όταν ανακοίνωσα σε γονείς και καθηγητές ότι στο μηχανογραφικό μου θα έβαζα μόνο αυτή τη σχολή θυμάμαι να προσπαθούν να με πείσουν να το ξανασκεφτώ. “Βάλε γενικά πολυτεχνείο και θα κάνεις μετά ένα μεταπτυχιακό”, “Και αν δεν περάσεις θα ξαναδώσεις; Έχει 18.000 μόρια η σχολή είναι πολύ ψηλά”, αυτά και άλλα πολλά άκουγα την περίοδο που συμπλήρωνα το μηχανογραφικό μου, ωστόσο επέλεγα να μην ακούσω κανέναν και έμενα σταθερή στην απόφασή μου. Όταν πέρασα λοιπόν στη σχολή μου , θεωρούσα πως η πλειονότητα των συμφοιτητών μου θα είχε επιλέξει τη σχολή για παρόμοιους λόγους. Ωστόσο συνειδητοποίησα πως διάλεξαν τη σχολή επειδή έγραψαν καλά στις πανελλήνιες, επειδή έχει καλή επαγγελματική αποκατάσταση, επειδή είναι η πρώτη του πολυτεχνείου και άλλους παρόμοιους λόγους. Δεν μου έκανε εντύπωση λοιπόν όταν αρκετοί από αυτούς άλλαξαν σχολή, δεν ερχόντουσαν στα μαθήματα, ανυπομονούσαν να τελειώσει ένα εργαστήριο για να μαζευτούν στο κυλικείο. Ενώ η παθογένεια είναι ακόμα μεγαλύτερη αφού ένας φοιτητής χωρίς αγάπη για το αντικείμενο σπουδών του στην καλύτερη περίπτωση απλώς θα περάσει Χ χρόνια στη σχολή μέχρι να πάρει το πτυχίο του -αν το πάρει- χωρίς να βελτιώσει κάπως το πανεπιστήμιο ή την επιστήμη του, ενώ στη χειρότερη περίπτωση ο ανενεργός φοιτητής μπορεί να γίνει έως και καταστρεπτικός προς το πανεπιστήμιο.
Το 2016 λοιπόν επιλέχθηκα να συμμετέχω σε ένα πρόγραμμα που λέγεται Educational Trip, όπου 24 φοιτητές από Ελλάδα και Κύπρο επιλέγονται να ταξιδέψουν σε 5 κορυφαία πανεπιστήμια της Αμερικής, να γνωρίσουν τα εκεί οικοσυστήματα και να επιστρέψουν στην Ελλάδα με ιδέες και προτάσεις για τη βελτίωση των δικών μας Πανεπιστημίων. Για να με επιλέξουν σε αυτό το πρόγραμμα λοιπόν, είχα προτείνει τη διοργάνωση μιας ημερίδας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όπου θα άνοιγε τις πόρτες του σε μαθητές λυκείου, ώστε να δουν πως το Πολυτεχνείο έχει 9 διαφορετικές σχολές και να τους βοηθήσει αυτό να επιλέξουν πιο συνειδητά αντικείμενο σπουδών. Παράλληλα μέσω του προγράμματος γνώρισα τον Παύλο Σύμεντη, τον συνιδρυτή της Unique Minds, ο οποίος είχε εντοπίσει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με εμένα ως παθογένεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πιο συγκεκριμένα όταν είχε δώσει Πανελλήνιες είχε συγκεντρώσει αρκετά μόρια οπότε μπήκε στη σχολή Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο ΠαΠει, έπειτα από παρακίνηση των καθηγητών του, χωρίς να του αρέσει πραγματικά το αντικείμενο. Έτσι δύο χρόνια αργότερα άλλαξε σχολή και φοίτησε στο τμήμα Μάρκετινγκ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχοντας καταλάβει και οι δύο λοιπόν πόσο σημαντικά είναι τα ερεθίσματα και η αντικειμενική και σωστή ενημέρωση σε ένα μαθητή για να διαλέξει σχολή, αποφασίσαμε μόλις επιστρέψαμε από την Αμερική να ιδρύσουμε τη Unique Minds, τον πρώτο δηλαδή ΜΚΟ που παρέχει ακαδημαϊκό προσανατολισμό σε μαθητές λυκείου. Και τονίζω το ακαδημαϊκό διότι ο στόχος μας είναι κάθε μαθητής να καταλάβει τι πραγματικά θα σπουδάσει, να γνωρίσει το πρόγραμμα σπουδών ενός τμήματος, τη δομή του και όχι να δείξουμε στο μαθητή που θα δουλέψει. Θέλουμε να δει το πανεπιστήμιο ως ένα ζωντανό οικοσύστημα και όχι ως ένα απλό μέσο απόκτησης πτυχίου.
Πού θέλω να φτάσει η Unique; Θέλω κάθε μαθητής πριν δώσει πανελλήνιες να είναι σίγουρος για τις ακαδημαϊκές του επιλογές, θέλω να δω δηλαδή τη Unique να αποτελεί αναγκαίο ενδιάμεσο στάδιο για ένα μαθητή από τις Πανελλήνιες μέχρι τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού του.
Διαβάστε επίσης:
Ασπασία Μάλλιου: Πολλές φορές τα στερεότυπα τα κουβαλάμε εμείς οι ίδιες οι γυναίκες μέσα μας
Ιόλη Μυτιληναίου: Με σκληρή δουλειά, ισχυρό μυαλό, αφοσίωση και υπομονή, ελπίζω να φτάσω στην κορυφή
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση