Σάββατο πρωί, αποφασίζουμε να πάμε βόλτα στα μαγαζιά. Ο καιρός είναι ακόμα καλός, άλλωστε, η σεζόν ξεκινά και θέλουμε μία ανανέωση. Μπαίνουμε στο κατάστημα, κάνουμε μία βόλτα στους διαδρόμους και βρίσκουμε το τέλειο παντελόνι που ταιριάζει με όλα. Κοιτάζουμε τα νούμερα, βρίσκουμε το δικό μας και προχωράμε προς το δοκιμαστήριο. Και το φερμουάρ δεν ανεβαίνει. Και ιδρώνουμε. Και νιώθουμε πως κάτι έχει πάει στραβά – αφού δεν έχουμε παχύνει, πώς γίνεται;
Αισθανόμαστε ντροπή, αν και κανείς δεν έχει δει αυτό που συνέβη. Φοράμε τα ρούχα μας και βγαίνουμε με κατεβασμένο το κεφάλι, με μία σκέψη να επισκιάζει οτιδήποτε άλλο είχαμε στο μυαλό: Από αύριο δίαιτα.
Φυσικά, τα ψώνια τελείωσαν πριν καν αρχίσουν. Επιστρέφουμε σπίτι και σκεφτόμαστε πόσο ευκολότερα θα ήταν όλα αν είχαμε το σώμα μοντέλου – αυτό το σώμα που η ιδιοκτήτριά του φαίνεται σαν να μην προσπάθησε ποτέ ούτε να αποκτήσει, ούτε να διατηρήσει – κι αποφασίζουμε πως αυτή τη φορά, θα αδυνατίσουμε.
Το παραπάνω δεν είναι καινούριο, δεν ξεκίνησε να συμβαίνει τώρα. Είναι μία κατάσταση που πολλές γυναίκες έχουν βιώσει, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Ίσως στην εφηβεία, ίσως μεγαλύτερες – δεν έχει σημασία. Οι περισσότερες έχουμε νιώσει πως δεν είμαστε αρκετές, επειδή δεν μας έκανε εκείνο το παντελόνι. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Και να αλλάξει άμεσα.
Η Fran Burns εργάζεται στο χώρο της μόδας. Στον πυρήνα του, συγκεκριμένα. Είναι στιλίστρια και fashion editor της βρετανικής Vogue. Σε φωτογράφιση που προετοίμαζε, πρόσεξε πως ένα μοντέλο της προσπαθούσε με δυσκολία να κουμπώσει ένα τζιν. Φωτογράφισε αυτό που είδε και πήρε την κατάσταση στα χέρια της.
«Είναι απαράδεκτο», έγραψε. «Είναι λάθος να λέμε πως αυτό είναι φυσιολογικό. Δεν είναι. Εμείς έχουμε την ευθύνη, σ’ αυτήν τη βιομηχανία, να κάνουμε τον κόσμο να νιώθει καλά»
View this post on Instagram
«Κανείς δεν πρέπει να κάνει μόδα και να αισθάνεται άσχημα. Βάζοντας αυτό το κορίτσι να δοκιμάσει αυτό το κομμάτι, ένιωσα άρρωστη.»
Πόσα μοντέλα μένουν νηστικά για μέρες, επειδή προετοιμάζονται για μία επίδειξη; Όταν η μέρα του show ή της φωτογράφισης φτάνει, πόσα είναι εκείνα που δεν πίνουν ούτε νερό; Και περπατούν και ποζάρουν με ένα τεράστιο χαμόγελο, δείχνοντας πως η εικόνα τους είναι τέτοια χωρίς κόπο. Κι εμείς – από κορίτσια, ακόμη – το πιστεύουμε. Αλλά κανείς δεν τα ρώτησε τι πραγματικά πιστεύουν για τον εαυτό τους.
Ανεξάρτητα από την ηλικία, το βάρος, το ύψος, την οικονομική μας κατάσταση, ένα ρούχο αρκεί για να μας φτιάξει – ή να μας καταστρέψει – την ημέρα. Τόση είναι η δύναμη που έχουμε μάθει να του δίνουμε. Αν τα μεγέθη συνεχίσουν να μικραίνουν όσο περνάει ο καιρός, η εικόνα του σώματος θα μας γίνει εμμονή, θα αρχίσουμε να κυνηγούμε την τελειότητα — μια τελειότητα που δεν υφίσταται, δίνοντας μία μάχη σίγουρα χαμένη.
Διαβάστε επίσης:
Η σεξιστική βιομηχανία των ΜΜΕ
Η ανυπόφορη πίεση για την τελειότητα
«Να είσαι μια κυρία είπαν»: Η Cynthia Nixon μιλά για όλα τα στερεότυπα
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση