Τα Χριστούγεννα είναι πολλά περισσότερα από μία μέρα. Είναι μία περίοδος αγάπης και ζεστασιάς, όλα μοιάζουν πιο φωτεινά. Μικροί, ανυπομονούσαμε να έρθουν για να πάρουμε τα δώρα του Άη Βασίλη. Μεγαλώνοντας, περιμέναμε τις Γιορτές για να βρεθούμε με τους φίλους και την οικογένεια, να περάσουμε ώρες με τους αγαπημένους μας.
Στη Βικτωριανή εποχή, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά – και, ίσως, αρκετά πιο περίεργα.
Τα παραμύθια
Οι αγγλικές οικογένειες, σύμφωνα με την Guardian, λάτρευαν να μαζεύονται γύρω από τη φωτιά και να διηγούνται ιστορίες. Όχι, όμως, παραμύθια όπως Ο Μάγος του Οζ. Το βράδυ της Παραμονής Χριστουγέννων ήταν αφιερωμένο σε τρομακτικές ιστορίες με φαντάσματα.
Η διασημότερη από αυτές, ήταν Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς που, όταν ακούσαμε πρώτη φορά, μας φάνηκε περίεργη και παιδική. Το 1843, όμως, τρομοκρατούσε τα παιδιά. Τα Χριστούγεννα, τότε, ήταν η πιο σκοτεινή, η πιο ανατριχιαστική εποχή του χρόνου. Κι αυτό γιατί η μέση οικογένεια κατοικούσε σε παμπάλαια σπίτια, με ελάχιστο φωτισμό. Το τσουχτερό κρύο, σε συνδυασμό με τους λαμπτήρες αερίου που χρησιμοποιούνταν μέσα, μπορούσαν να δημιουργήσουν τις ιδανικές συνθήκες για να πιστέψει κάποιος πως είδε τη σκιά ενός φαντάσματος στον τοίχο.
Μέχρι το τέλος της Βικτωριανής εποχής, η παράδοση των τρομακτικών παραμυθιών είχε φτάσει στις ΗΠΑ. Ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Τζέιμς, μάλιστα, έγραψε το Τhe Turn of the Screw, που μεταφέρθηκε στο Netflix με τίτλο The Haunting of Bly Manor, ως χριστουγεννιάτικη ιστορία.
Οι ευχετήριες κάρτες
Οι χριστουγεννιάτικες κάρτες της εποχής μας, είναι φωτεινές, απεικονίζουν τον Άγιο Βασίλη, δώρα και μας φτιάχνουν το κέφι. Η μαζική τους παραγωγή πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1843, από τον Σερ Χένρι Κόουλ. Ελάχιστοι, όμως, είχαν την οικονομική δυνατότητα να τις αγοράσουν πριν το 1870. Μέχρι τότε, συνήθιζαν να στέλνουν τις ευχές τους χειρόγραφα, ή τις αντάλλαζαν χέρι με χέρι. Όταν, όμως, έγιναν δημοφιλείς, οι δημιουργοί δεν προλάβαιναν να τους δώσουν την απαραίτητη προσοχή. Τα σχέδιά τους, λοιπόν, έβγαιναν πρόχειρα και παράξενα. Ζωγράφιζαν γάτες σε πιάτα φαγητού, λυπημένα άλογα, φτωχά παιδιά να γελοιοποιούνται από τους πλούσιους.
Μέχρι το 1880, μέσα σε μία μόλις δεκαετία, αποστέλλονται 11.5 εκατομμύρια χριστουγεννιάτικες κάρτες το χρόνο!
Τα δώρα
Όπως τώρα, έτσι και τότε, η ανταλλαγή δώρων συνηθιζόταν τα Χριστούγεννα. Φυσικά, δεν έμοιαζαν σε τίποτα με τα σημερινά.
Σύμφωνα με το BBC, τα μέλη της οικογένειας άφηναν τις συσκευασίες κάτω από το δέντρο τους. Μέσα, τα κουτιά περιείχαν φρούτα, γλυκά, χειροποίητα διακοσμητικά. Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο πιο σύνθετα γίνονταν τα δώρα.
Οι γυναίκες, επιτρεπόταν να προσφέρουν κάτι μόνο στους άνδρες της οικογένειάς τους – κανέναν άλλον. Έπρεπε, επίσης, να σιγουρευτούν πως το δώρο τους δεν ήταν ούτε ακριβό, ούτε ιδιαίτερα προσωπικό. Αγόραζαν, συνήθως, ξυριστικά, σαπούνι, χρυσές πένες ή καπνοθήκες. Όσο για τα δώρα που λάμβαναν εκείνες, ίσχυε το αντίθετο. Κοσμήματα, αρώματα, ένα όμορφο μαντήλι ήταν τα πιο συνηθισμένα. Φυσικά, όλα εξαρτιούνταν από την οικονομική επιφάνεια και την οικογενειακή κατάσταση της δεσποινίδας ή της κυρίας.
Ο Άγιος Βασίλης
Μπορεί σήμερα να είναι συνώνυμο της χαράς των Χριστουγέννων, όμως στη Βικτωριανή εποχή δεν πίστευε κανείς πως ένας άνθρωπος θα ξεκινούσε από το Βόρειο Πόλο και, με μαγικό τρόπο, μέσα σε μια νύχτα θα επισκεπτόταν το σπίτι κάθε παιδιού. Χάρη στους ευφάνταστους συγγραφείς, οι γονείς ήρθαν σε επαφή με ιστορίες σαν εκείνη του ποιήματος The Children’s Friend, που αναφέρονταν στον γέροντα που θα τους έκανε ένα δώρο. Ξεκίνησαν, έτσι, να τους μιλούν στα μικρά τους για τον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος θα τα φρόντιζε μόνο αν συμπεριφέρονταν καλά.
Διαβάστε επίσης:
Το σπίτι της Frida Kahlo όπως ακριβώς ήταν όσο ζούσε, σε μία μοναδική virtual ξενάγηση
Όταν ο Goethe έγραψε «το πιο θανατηφόρο βιβλίο της ιστορίας»
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση