Η 8η Μαρτίου έχει καθιερωθεί παγκοσμίως ως η Ημέρα της Γυναίκας και είναι αφιερωμένη στους αγώνες για τα γυναικεία δικαιώματα.
Η πρώτη φορά που εορτάστηκε η Ημέρα της Γυναίκας ήταν στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στην Νέα Υόρκη. Η Ημέρα της Γυναίκας διοργανώθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής, κατόπιν εισήγησης της Τερέζα Μαλκίελ. Αν και υπήρξαν ισχυρισμοί ότι η μέρα γιόρταζε την διαμαρτυρία των εργατριών στην κατασκευή ενδυμάτων στην Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου του 1857, οι ερευνητές καταρρίπτουν αυτό το σενάριο ως μύθο.
Αργότερα, το 1910 προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών η 8η Μαρτίου, οπότε και καθιερώθηκε.
Στις 19 Αυγούστου 1910 διοργανώθηκε Διεθνής Διάσκεψη Γυναικών ως πρόδρομος της γενικής συνάντησης της Δεύτερης Διεθνούς Σοσιαλιστικής Κοινότητας στη Κοπεγχάγη της Δανίας. Εμπνευσμένη εν μέρει από τους Αμερικανούς σοσιαλιστές, η Γερμανίδα Σοσιαλίστρια Λουίζε Τσίτς πρότεινε την καθιέρωση μιας ετήσιας Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας και υποστηρίχθηκε από τη συνάδελφο σοσιαλίστρια και αργότερα κομμουνίστρια ηγέτιδα Κλάρα Τσέτκιν, υποστηριζόμενη από την Κέιτ Ντούκε χωρίς όμως να καθοριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία.
Οι αντιπρόσωποι (100 γυναίκες από 17 χώρες) συμφώνησαν με την ιδέα ως μέσο προώθησης των ίσων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του εκλέγειν για τις γυναίκες.
Το επόμενο έτος, στις 19 Μαρτίου 1911, η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σηματοδοτήθηκε για πρώτη φορά με τη συμμετοχή περισσότερων από ένα εκατομμύριο ανθρώπων στην Αυστρία, τη Δανία, τη Γερμανία και την Ελβετία.
Οι γυναίκες ζήτησαν να τους δοθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και της κατοχής δημοσίων αξιωμάτων. Διαμαρτυρήθηκαν επίσης κατά της διάκρισης λόγω φύλου στην εργασία.
Το 1914 έλαβε χώρα η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, πιθανόν επειδή η ημέρα αυτή ήταν Κυριακή και έκτοτε πραγματοποιείται πάντα αυτήν την ημερομηνία σε όλες τις χώρες.
Το 1977, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.
Ίσως σε κάποιους φαντάζει παράξενο ότι, εν έτει 2020, μιλάμε ακόμη για γυναικεία δικαιώματα, σαν να αποτελεί κάποιο ειδικό θέμα και όχι ένα αυτονόητο κεκτημένο.
Κι όμως, δυστυχώς, η ύπαρξη του γυναικείου φύλου σε όλες τις κοινωνικές πτυχές της σύγχρονης ζωής δεν εκλαμβάνεται ως κάτι αυτονόητο και φυσικό, στον βαθμό που θα έπρεπε, παρά το γεγονός των μεγάλων υποσχέσεων και διατρανώσεων για αυτή την πολυπόθητη ισότητα.
Η Ημέρα της Γυναίκας, λοιπόν, αποτελεί μία γιορτή αφιερωμένη στη μοναδικότητα του γυναικείου φύλου, τα επιτεύγματα σπουδαίων γυναικών και τους αγώνες που γίνονται όλα αυτά τα χρόνια για ισότητα των δύο φύλων.
Παράλληλα, όμως, είναι και μία ημέρα που μας θυμίζει ότι δεν έχουμε επιτύχει ακόμη όσα θα έπρεπε ως κοινωνία, σε παγκόσμιο επίπεδο. Ίσως, άλλωστε, όταν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, να μη χρειάζεται να γιορτάζουμε ξεχωριστά την ύπαρξη της γυναίκας, γιατί τότε θα αναγνωρίζουμε την αξία της καθημερινά.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια των αγώνων για την ανάδειξη της αξίας και των ικανοτήτων των γυναικών, ξεχώρισε η φωνή και η παρουσία ορισμένων γυναικών, που με τη δράση τους άφησαν το δικό τους σημαντικό στίγμα στην προσπάθεια της καθιέρωσης του γυναικείου φύλου ως ισότιμου στην κοινωνία.
Γυναίκες που αποτέλεσαν και αποτελούν πρότυπα, που ενέπνευσαν και εξακολουθούν να εμπνέουν, γυναίκες του χθες και του σήμερα, που μίλησαν για τη γυναικεία ταυτότητα με έναν τρόπο ξεχωριστό, που μας θυμίζει τι αξίζει και τι μπορεί να καταφέρει μία γυναίκα.
Πολλές από αυτές, μάλιστα, καινοτόμησαν με τη δράση τους και την στάση που κράτησαν απέναντι στην κοινωνία.
Από την Frida Kahlo και την Audrey Hepburn, που ανήκαν σε εποχές όπου η γυναικεία φωνή σχεδόν δεν ακουγόταν, μέχρι την Emma Watson, που αποτελεί πρότυπο για τα σημερινά κορίτσια και την Michelle Obama, που επηρέασε με την στάση της την παγκόσμια γυναικεία κοινότητα, έχουν υπάρξει στο πέρασμα του χρόνου σπουδαία πρότυπα, που έστρωσαν τον δρόμο προς τον τελικό στόχο: την αναγνώριση, την αποδοχή, την ίση μεταχείριση.
Ας θυμηθούμε μερικές από τις πιο σπουδαίες κουβέντες σημαντικών κυριών:
«Αν θέλετε κάτι να ειπωθεί, ζητήστε το από έναν άνδρα. Αν θέλετε κάτι να πραγματοποιηθεί, ζητήστε το από μία γυναίκα», Margaret Thatcher
Η Margaret Hilda Thatcher, Βαρώνη Θάτσερ (13 Οκτωβρίου 1925 – 8 Απριλίου 2013), Λαίδη του Τάγματος της Περικνημίδας, Μέλος του Τάγματος της Αξίας, Μέλος του Συμβουλίου Επικρατείας του Ηνωμένου Βασιλείου, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, αργότερα Βαρώνη Θάτσερ και μέλος της Βουλής των Λόρδων, ήταν αρχηγός του Συντηρητικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1975 ως το 1990 και Πρωθυπουργός της χώρας από το 1979 ως το 1990.
Ήταν η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε αυτές τις δύο θέσεις.
Το 1959 εξελέγη στη Βουλή των Κοινοτήτων και το 1965 ορίστηκε εκπρόσωπος του Συντηρητικού Κόμματος. Υποστήριξε πρωτοποριακές, για την εποχή, προτάσεις νόμου, όπως για παράδειγμα την αποποινικοποίηση της ανδρικής ομοφυλοφιλίας, τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων και τη διατήρηση της θανατικής ποινής. Παράλληλα, άσκησε σκληρή κριτική στην πολιτική υψηλής φορολογίας των Εργατικών.
Στις 11 Φεβρουαρίου 1975, η Thatcher εξελέγη Πρόεδρος του Συντηρητικού Κόμματος. Στις 19 Ιανουαρίου 1976, σε μια ομιλία της, καταφέρθηκε εναντίον της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης. Σε απάντηση, η σοβιετική εφημερίδα «Krasnaya Zvezda», όργανο του Υπουργείου Άμυνας, της απέδωσε το παρατσούκλι «Σιδηρά Κυρία», το οποίο τη συνόδεψε σε όλη την πολιτική της καριέρα.
Η Thatcher έγινε Πρωθυπουργός στις 4 Μαΐου 1979. Ιδεολογικά, η «Σιδηρά Κυρία» της πολιτικής βρισκόταν πολύ κοντά με τον Ρόναλντ Ρήγκαν, πρόεδρο των ΗΠΑ την ίδια περίοδο. Έτσι, οι δύο ηγέτες συνεργάστηκαν στενά, εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές.
Σταδιακά, η οικονομική πολιτική της Thatcher απέδωσε, καθώς ο πληθωρισμός έπεσε, τα δημοσιονομικά βελτιώθηκαν και δρομολογήθηκαν οι πρώτες αποκρατικοποιήσεις.
Στην έφοδο της Αργεντινής στα Νησιά Φώκλαντ, η Thatcher αντέδρασε σθεναρά, στέλνοντας επιτόπου ναυτική δύναμη για να επανακαταλάβει τα νησιά. Η επιχείρηση στέφθηκε από επιτυχία, προκαλώντας πατριωτική έξαρση στη Μεγάλη Βρετανία.
Η οικονομική της πολιτική σημαδεύτηκε από τη ριζική μείωση του κρατικού παρεμβατισμού, την απελευθέρωση των αγορών, την προώθηση της επιχειρηματικότητας και τις ιδιωτικοποιήσεις. Η Βρετανία από το 1983 και έκτοτε επανήλθε σε ρυθμούς δυναμικής οικονομικής ανάπτυξης.
«Δεν υπάρχει κανένα όριο στο τι μπορούμε, ως γυναίκες, να καταφέρουμε», Michelle Obama
Η Michelle LaVaughn Robinson Obama (17 Ιανουαρίου 1964 – ) είναι Αμερικανίδα δικηγόρος και συγγραφέας. Είναι σύζυγος του 44ου Προέδρου των ΗΠΑ, Barack Obama και αποτελεί την πρώτη Αφροαμερικανίδα Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ.
Η Michelle Obama μεγάλωσε στο Σάουθ Σάιντ του Σικάγου και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον και τη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ. Τα πρώτα βήματα της δικηγορικής της καριέρας τα έκανε στο Σίντλεϋ Όστιν, όπου και γνώρισε τον σύζυγό της. Ακολούθως εργάστηκε στο προσωπικό του Δημάρχου του Σικάγου, Ρίτσαρντ Ντάλεϊ, αλλά και για το Ιατρικό Πανεπιστήμιο του Σικάγο.
Κατά τη διάρκεια του 2007 και του 2008, η Μισέλ βοήθησε τον σύζυγό της στην προεκλογική του εκστρατεία. Η Μισέλ έχει γίνει είδωλο ντυσίματος για τις γυναίκες, ενώ είναι συνήγορος για θέματα φτώχειας, διατροφολογίας, σωματικής εξάσκησης και υγιεινής διατροφής, έχοντας ασκήσει σημαντική επιρροή στις τρέχουσες εξελίξεις, ενώ η γνώμη και η παρουσία της λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη, ακόμη και μετά το πέρας της θητείας του συζύγου της στην προεδρία των ΗΠΑ.
«Μια γυναίκα με φωνή είναι, εξ ορισμού, μια ισχυρή γυναίκα», Melinda Gates
Η Melinda Ann Gates, (15 Ιουλίου 1964) είναι Αμερικανίδα πρώην γενική διευθύντρια της Microsoft, ενώ χαρακτηρίζεται και για την έντονη φιλανθρωπική της δράση. Είναι η σύζυγος του ιδρυτή της Microsoft, Bill Gates.Το 2000 ίδρυσε το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates με τον σύζυγό της, τον μεγαλύτερο ιδιωτικό φιλανθρωπικό οργανισμό στον κόσμο.
Στην Melinda Gates έχει συστηματικά αποδοθεί από το Forbes ο χαρακτηρισμός μίας από τις πιο ισχυρές γυναίκες του κόσμου.
Η Gates εργάστηκε επίσης στην Expedia, μία από τους μεγαλύτερους διαδικτυακούς ταξιδιωτικούς πράκτορες στον κόσμο, ενώ έχει διατελέσει και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πανεπιστημίου του Duke από το 1996 έως το 2003. Παρακολουθεί την ετήσια διάσκεψη του Ομίλου Bilderberg και κατέχει έδρα στο Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας The Washington Post από το 2004. Ήταν επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου στο Drugstore.com.
Από το 2000, η Gates έγινε ιδιαίτερα ενεργή στο δημόσιο βίο, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Σκεπτόμενη τις ισχυρές γυναίκες της ιστορίας, συνειδητοποίησα ότι βγήκαν προς τα έξω με κάποιο τρόπο». Αυτό βοήθησε την εργασία της να αναγνωριστεί, διαμορφώνοντας και αναδεικνύοντας τους στόχους του Ιδρύματος Bill & Melinda Gates. Από το 2014, ο Bill και η Melinda έχουν δωρίσει 28 δισεκατομμύρια δολάρια στο Ίδρυμα.
Το 2019, η Gates έκανε το ντεμπούτο της ως συγγραφέας με το βιβλίο «H στιγμή της ανόδου: Πώς η ενδυνάμωση των γυναικών αλλάζει τον κόσμο», που υπογραμμίζει την αποτυχία να αναγνωριστεί η μη αμειβόμενη εργασία των γυναικών, αντλώντας στοιχεία από το βιβλίο της φεμινίστριας οικονομολόγου, Dame Marilyn Waring «Αν οι γυναίκες υπολογίζονταν»
Το 2002, η Μελίντα και ο Μπιλ Γκέιτς έλαβαν το βραβείο για τη μεγαλύτερη δημόσια υπηρεσία που ωφελεί τους μειονεκτούντες, ένα βραβείο που εκδίδεται ετησίως από τα βραβεία Jefferson.
Τον Νοέμβριο του 2006, η Melinda τιμήθηκε με το Insignia του Τάγματος του Αετού, για την φιλανθρωπική της εργασία σε όλο τον κόσμο στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης.
Το 2007, η Gates έλαβε επίτιμο διδακτορικό στην ιατρική από το Ινστιτούτο Karolinska στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Το 2009, μαζί με το σύζυγό της, έλαβαν επίτιμα πτυχία από το Πανεπιστήμιο του Cambridge. Η δωρεά τους ύψους 210 εκατ. Δολαρίων το 2000 δημιούργησε το Gates Cambridge Trust, το οποίο χρηματοδοτεί μεταπτυχιακούς μελετητές από το εξωτερικό για σπουδές στο Πανεπιστήμιο. Τέλος, απονεμήθηκε το τιμητικό γιατρό του Humane Letters του Πανεπιστημίου Duke το 2013 ως φόρος τιμής για τη φιλανθρωπική της δράση.
Η Gates διορίστηκε επίσης Επίτιμη Διοικητής της Τάξης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 2013 για υπηρεσίες προς φιλανθρωπία και διεθνή ανάπτυξη. Σε αναγνώριση των φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων του Ιδρύματος στην Ινδία, ο Μπιλ και η Μελίντα έλαβαν από κοινού την τρίτη υψηλότερη πολιτική τάξη της Ινδίας, Padma Bhushan το 2015. Το 2016, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα απέδωσε στην Gates και τον σύζυγό της το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας για τις φιλανθρωπικές τους ενέργειες.
Το 2017, ο Πρόεδρος François Hollande απένειμε στην Gates και τον σύζυγό της το υψηλότερο εθνικό βραβείο της Γαλλίας, το Legion of Honor. Εκείνη τη χρονιά, της απονεμήθηκε επίσης το Medal Peace Otto Hahn 2016 της Ομοσπονδίας των Ηνωμένων Εθνών της Γερμανίας (DGVN) «για τις εξαιρετικές υπηρεσίες της για ειρήνη και διεθνή κατανόηση».
Η εμπειρία της Gates σε έναν εργασιακό χώρο που κυριαρχούν οι άνδρες της Microsoft την ενθάρρυνε να προωθήσει περισσότερες γυναίκες στον τομέα της πληροφορικής. Τον Σεπτέμβριο του 2016, η Gates ανακοίνωσε την επιθυμία της να αυξήσει την ποικιλομορφία στον χώρο εργασίας, ιδίως στον κλάδο της τεχνολογίας, δηλώνοντας: «Κάθε επιχείρηση χρειάζεται τεχνολογία και όμως αποφοιτούν λιγότερες γυναίκες από την πληροφορική. Αυτό δεν είναι καλό για την κοινωνία. Ας το αλλάξουμε».
«Oι γυναίκες είναι η μεγαλύτερη αναξιοποίητη δεξαμενή ταλέντου στον κόσμο», Hillary Clinton
Η Hillary Diane Rodham Clinton (26 Οκτωβρίου 1947) είναι Αμερικανίδα πολιτικός. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής από το 2009 ως το 2013. Υπήρξε πρώτη κυρία των Η.Π.Α. από το 1993 έως και το 2001.
Συμπεριλήφθηκε στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012.
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Κολλέγιο Wellesley και στην συνέχεια φοίτησε στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Γέιλ, όπου το 1971 γνώρισε τον επίσης φοιτητή και μέλλοντα σύζυγό της, Bill Clinton. Το 1980, ο Bill Clinton εκλέγεται γερουσιαστής του Αρκάνσας και έτσι η Χίλαρι γίνεται η πρώτη κυρία της πολιτείας για μια δωδεκαετία. Παράλληλα, εργάστηκε σε νομική εταιρεία. Το 1993 ο Μπιλ Κλίντον κατορθώνει να εκλεγεί πρόεδρος των Η.Π.Α. και έτσι η Χίλαρι γίνεται πρώτη κυρία ολόκληρης της χώρας.
Το Νοέμβριο του 2000, η Χίλαρι εξελέγη γερουσιαστής της Νέας Υόρκης και το 2006 ανανέωσε τη θητεία της. Στις 20 Ιανουαρίου 2007 ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφια για την προεδρία του κόμματος των Δημοκρατικών και εν συνεχεία για την προεδρία των Η.Π.Α.
Έπειτα από έναν σκληρό αγώνα για να πάρει το χρίσμα, παραδέχθηκε την ήττα της τον Ιούνιο του 2008 και εμφανίστηκε πρόθυμη να συνεργαστεί με τον μέχρι πρότινος αντίπαλό της στην κούρσα για το προεδρικό χρίσμα, Barack Obama. Την 1η Δεκεμβρίου του 2008, διορίστηκε από τον Obama στο αξίωμα της Υπουργού Εξωτερικών.
«Προσωπικά εγώ δεν κατάφερα ποτέ να μάθω τι ακριβώς είναι ένας φεμινιστής. To μόνο που ξέρω είναι ότι οι άνθρωποι με αποκαλούν φεμινίστρια κάθε φορά που εκφράζω απόψεις που με διαφοροποιούν από το χαλάκι της πόρτας», Rebecca West
H Dame Cicily Isabel Fairfield DBE (21 Δεκεμβρίου 1892 – 15 Μαρτίου 1983), γνωστή ως Rebecca West ή Dame Rebecca West, ήταν Βρετανίδα συγγραφέας, δημοσιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και συγγραφέας ταξιδιών. Μία συγγραφέας που ασχολήθηκε με πολλά είδη.
Το 1947, το Time την χαρακτήρισε ως «αναμφισβήτητα η κορυφαία γυναίκα συγγραφέας παγκοσμίως».
Η West συμμετείχε στο γυναικείο κίνημα των ψηφοφόρων, παίρνοντας μέρος και σε διαδηλώσεις στο δρόμου. Στο μεταξύ, εργάστηκε ως δημοσιογράφος για την φεμινιστική εβδομαδιαία εφημερίδα Freewoman και το Clarion.
Η ίδια καθιέρωσε τη φήμη της ως εκπρόσωπος φεμινιστικών και σοσιαλιστικών σκοπών
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, η West άρχισε να πραγματοποιεί συστηματικές επισκέψεις στις ΗΠΑ για να δώσει διαλέξεις και να συμμετέχετε στην πολιτική σκηνή. Εκεί συναναστράφηκε με πολλές λαμπρές προσωπικότητες της εποχής. Οι στενοί εσμοί που ανέπτυξε με τις Ηνωμένες Πολιτείες κορυφώθηκαν το 1948, όταν ο Πρόεδρος Τρούμαν της απέδωσε το βραβείο Women’s Press Club Award for Journalism, αποκαλώντας την «την καλύτερη δημοσιογράφο του κόσμου».
Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, η West στέγαζε Γιουγκοσλάβους πρόσφυγες στους εφεδρικούς χώρους του αρχοντικού της.
Ο Whittaker Chambers, για χρόνια συντάκτης στο TIME χαρακτήρισε την West «μία μυθιστοριογράφο… μία διακεκριμένη κριτή λογοτεχνίας και πάνω απ ‘όλα μία από τους σπουδαιότερους δημοσιογράφους».
Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι τη δεκαετία του 1990, ένα καναδικό φεμινιστικό μουσικό συγκρότημα ονομάστηκε Rebecca West, εμπνευσμένο από την σημαντική προσωπικότητα της συγγραφέως και δημοσιογράφου.
«Οι εξτρεμιστές έχουν δείξει τι τους φοβίζει περισσότερο: Ένα κορίτσι με ένα βιβλίο», Malala Yousafzai
Η Malala Yousafzai (12 Ιουλίου 1997) είναι μόλις 22 ετών και είναι ήδη διάσημη παγκοσμίως ως blogger, συγγραφέας και ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η νεαρή κοπέλα από τo Πακιστάν αγωνίζεται για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση στη χώρα της.
Σε ηλικία μόλις 11 ετών, η Yousafzai ξεκίνησε να γράφει σε blog, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο, όπου περιέγραφε τη ζωή της στην πόλη Μινγκόρα, στο βορειοδυτικό Πακιστάν, μετά την κατάληψη της εξουσίας στην περιοχή από τους Ταλιμπάν, που απαγόρευσαν στα κορίτσια να πηγαίνουν στο σχολείο και εξέφραζε τις απόψεις της σχετικά με το δικαίωμα των κοριτσιών στη μόρφωση.
Τα επόμενα χρόνια έδωσε συνεντεύξεις σε διάφορα μέσα, τόσο της χώρας της όσο και άλλων χωρών, στις οποίες υποστήριζε το δικαίωμα των κοριτσιών να πηγαίνουν στο σχολείο.
Το πρωί της 9ης Οκτωβρίου 2012 ένας άντρας πυροβόλησε στο κεφάλι τη Μαλάλα Γιουσαφζάι ενώ βρισκόταν μέσα στο σχολικό λεωφορείο, τραυματίζοντάς την πολύ σοβαρά. Τις μέρες μετά την επίθεση νοσηλεύθηκε σε κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο στο Πακιστάν και στη συνέχεια, όταν η κατάστασή της σταθεροποιήθηκε, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Queen Elizabeth του Μπέρμιγχαμ, στην Αγγλία, το οποίο επιλέχθηκε μεταξύ πολλών προσφορών για τη νοσηλεία της.
Η απόπειρα δολοφονίας προκάλεσε μια έκρηξη συμπαράστασης προς την 15χρονη τότε μαθήτρια, τόσο στο Πακιστάν, όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το 2013 της απονεμήθηκε το Βραβείο Ζαχάρωφ, ενώ ήταν υποψήφια για το Νόμπελ Ειρήνης.
Το 2014 τελικά της απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης, σε ηλικία 17 ετών, για τον αγώνα της για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση.
Σήμερα, η Yousafzai αποτελεί την νεότερη σε ηλικία κάτοχο βραβείου Νόμπελ στον κόσμο.
«Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος χωρίς την συγκατάθεσή σου», Eleanor Roosevelt
Η Anne Eleanor Roosevelt (11 Οκτωβρίου 1884 – 7 Νοεμβρίου 1962) ήταν η πρώτη κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Καθοριστικό σημείο για τη ζωή της στάθηκε ο γάμος της με τον πέμπτο ξάδερφο του πατέρα της και μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ, Φραγκλίνο Ρούζβελτ. Από την ημέρα του γάμου της η Έλινορ στάθηκε δίπλα του, βοηθώντας τον στις πολιτικές του επιδιώξεις.
Το 1921, ο Φραγκλίνος, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα και έτσι η Έλινορ άρχισε να εργάζεται και να τον εκπροσωπεί εξ ονόματός του. Τον Μάρτιο του 1933, μετά την νίκη του Φραγκλίνου στις προεδρικές εκλογές, έγινε η πρώτη κυρία των ΗΠΑ. Από την θέση αυτή, ανέπτυξε σημαντική κοινωνική δράση, διεκδικώντας τα δικαιώματα των γυναικών και προωθώντας τα πολιτικά συμφέροντα του Λευκού Οίκου.
Το 1945 διορίστηκε από τον Χάρρυ Τρούμαν, πρόεδρο των ΗΠΑ, ως εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών στον Ο.Η.Ε. και συμμετείχε ενεργά στη σύνταξη της διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία και ψηφίστηκε το 1948. Μάλιστα, το 1946 είχε εκλεγεί πρόεδρος της επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών.
Το 1961, ο πρόεδρος Kennedy διόρισε την Roosevelt πρόεδρο στην επιτροπή για την θέση των γυναικών. Ο πρόεδρος Τρούμαν την αποκάλεσε ως την πρώτη κυρία του κόσμου για τους αγώνες της για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
«Πώς μπορούμε να επηρεάσουμε την αλλαγή στον κόσμο, όταν μόνο οι μισοί από εμάς είναι καλεσμένοι ή καλοδεχούμενοι να συμμετέχουν στην συζήτηση;», Emma Watson
Η Emma Charlotte Duerre Watson (15 Απριλίου 1990) είναι Αγγλίδα ηθοποιός, μοντέλο και ακτιβίστρια. Έγινε γνωστή με τον ρόλο της ως Ερμιόνη Γκρέιντζερ στη σειρά ταινιών Χάρι Πότερ. Ο ρόλος της αυτός της έχει χαρίσει αρκετά βραβεία, ενώ της έχει αποφέρει πάνω από 10 εκατ. στερλίνες.
Η κυκλοφορία της ταινίας «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος» το 2001 αποτέλεσε το ντεμπούτο της Watson στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία έσπασε το ρεκόρ του καλύτερου εισπρακτικά ανοίγματος ταινίας και αποτέλεσε την πιο εμπορική ταινία του 2001. Η ερμηνεία της Watson ξεχώρισε. Η εφημερίδα The Daily Telegraph σχολίασε την ερμηνεία της ως «αξιοθαύμαστη» και η ιστοσελίδα IGN ανέφερε ότι η Watson «έκλεψε την παράσταση».
Η ηθοποιός ήταν προτεινόμενη για πέντε βραβεία, κερδίζοντας τελικά το Βραβείο Young Artist Καλύτερης Νεαρής Ηθοποιού. Έλαβε επίσης το Βραβείο Otto από το γερμανικό περιοδικό Bravo για την ερμηνεία της.
Η εφημερίδα The New York Times σχολίασε την ερμηνεία της ως «συγκινητικά ένθερμη».
Η πέμπτη ταινία της σειράς Χάρι Πότερ (Harry Potter and the Order of the Phoenix), που κυκλοφόρησε το 2007, αποτέλεσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και έκανε ρεκόρ καλύτερου ανοίγματος τριημέρου παγκοσμίως με εισπράξεις 332,7 εκατομμυρίων δολαρίων. Η Watson κέρδισε το Βραβείο National Movie Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας.
Μέχρι τον Ιούλιο του 2007, η συμμετοχή της Watson στη σειρά ταινιών Χάρι Πότερ της είχε αποφέρει πάνω από 10 εκατ. στερλίνες και η ίδια αναγνώρισε ότι δεν θα χρειαζόταν να δουλέψει ποτέ ξανά για οικονομικούς λόγους.
Τον Μάρτιο του 2009, κατατάχθηκε 6η στη λίστα του περιοδικού Forbes με τους «Πολυτιμότερους Νεαρούς Σταρ» και τον Φεβρουάριο του 2010, ονομάστηκε η Υψηλότερα Αμειβόμενη Σταρ του Χόλιγουντ, έχοντας λάβει κατ’ εκτίμηση 19 εκατομμύρια στερλίνες το 2009.
Στην ταινία «Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκιψ» η εφημερίδα The Washington Post έγραψε ότι η Watson έδωσε «την πιο γοητευτική ερμηνεία της μέχρι σήμερα».
Τον Οκτώβριο του 2013, επιλέχθηκε ως Γυναίκα της Χρονιάς από το περιοδικό GQ.
Τον Ιούνιο του 2009, μετά από φήμες αρκετών μηνών, η Watson επιβεβαίωσε ότι θα συνεργαζόταν με τον οίκο μόδας Burberry ως το πρόσωπο της Φθινοπωρινής/Χειμωνιάτικης καμπάνιας του 2009. Για τη συνεργασία αυτή εκτιμάται ότι έλαβε εξαψήφια αμοιβή.
Τον Σεπτέμβριο του 2009, ανακοίνωσε τη συνεργασία της με τη μάρκα ρούχων δικαίου εμπορίου People Tree. Εκεί, εργάστηκε ως δημιουργική σύμβουλος της People Tree για τη δημιουργία της ανοιξιάτικης κολεξιόν ρούχων, που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2010.
Η κολεξιόν χαρακτηρίστηκε από την εφημερίδα The Times ως «πολύ έξυπνη».
Τον Φεβρουάριο του 2011, βραβεύθηκε με το Βραβείο Style Icon από τη Βρετανική Έκδοση του περιοδικού Elle της Βίβιεν Γουέστγουντ.
Η Watson συνέχισε την ενασχόληση της με τη μόδα, όταν ανακοίνωσε, τον Μάρτιο του 2011, ότι είχε επιλεγεί ως το πρόσωπο της μάρκας καλλυντικών Lancôme.
Τον Φεβρουάριο του 2016, η Watson ανακοίνωσε ότι θα κάνει ένα διάλειμμα ενός έτους από την υποκριτική, με στόχο να αφιερώσει χρόνο στην «προσωπική της ανάπτυξη» και στο έργο της σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών.
Η Watson έχει δηλώσει ότι είναι φεμινίστρια. Έχει προωθήσει την εκπαίδευση για τα κορίτσια με τις επισκέψεις της στο Μπανγκλαντές και τη Ζάμπια. Τον Ιούλιο του 2014, ανακηρύχθηκε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της υπηρεσίας «Ο.Η.Ε. Γυναίκες» του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ενώ έχει δημιουργήσει και μία δική της καμπάνια για την ισότητα των φύλων, η οποία ονομάζεται «He for She».
«Οι γυναίκες που επιδιώκουν να είναι ίσες με τους άντρες δεν είναι αρκετά φιλόδοξες», Marilyn Monroe
H Marilyn Monroe (1 Ιουνίου 1926 – 5 Αυγούστου 1962), γεννημένη ως Norma Jeane Mortenson, ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός και αποτέλεσε σύμβολο του σεξ τη δεκαετία του 1950.
Νόρμα Τζιν Μόρτενσον ήταν το όνομα με το οποίο τη δήλωσε η μητέρα της στο ληξιαρχείο από το όνομα ενός περιστασιακού συντρόφου της, ο οποίος είχε σκοτωθεί σε δυστύχημα. Όντας νόθο παιδί της Γκλάντυς Περλ Μπαίηκερ και άγνωστου πατέρα, πέρασε άσχημη παιδική ηλικία. Η μητέρα της νοσηλεύτηκε αρκετές φορές σε ψυχιατρικά ιδρύματα, ενώ η ίδια φιλοξενήθηκε ως ψυχοπαίδι σε διάφορες οικογένειες.
Πρώτος ο φωτογράφος του στρατού, Ντ. Κόνοβερ διαπίστωσε πόσο ο φακός «αγαπούσε» την Μέριλιν. Την έπεισε να γίνει από καστανή ξανθιά και της άνοιξε το δρόμο για την 20th Century Fox. Ξεκίνησε την πορεία της στον χώρο του θεάματος ως μοντέλο – κομπάρσος. Οι πρώτες της επιτυχίες ως ηθοποιού ήρθαν το 1950 με τις ταινίες «Η Ζούγκλα της Ασφάλτου» του Τζον Χιούστον και «Όλα για την Εύα» με τη Μπέτι Ντέιβις. Η πλευρά της αθώας και σεξουαλικής καλλονής εκφράστηκε με τον πειστικότερο τρόπο στο «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές» (1953) δίπλα στην Τζέιν Ράσελ.
Η ίδια επιθυμούσε, όμως, να παίξει σε σοβαρούς ρόλους, γι’ αυτό και φοίτησε στο Άκτορς Στούντιο της Νέας Υόρκης. Το 1956 έπαιξε στην ταινία «Στάση του Λεωφορείου» για την οποία προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα. Το 1959 συμπρωταγωνίστησε μαζί με τον Τζακ Λέμον και τον Τόνι Κέρτις στην ταινία «Μερικοί το προτιμούν καυτό», όπου και θριάμβευσε.
Η Μέριλιν «έσβησε» σε ηλικία μόλις 36 ετών. Ο θάνατός της γέννησε τον μύθο του αιώνιου θηλυκού.
Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει έκτη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.
«Η προσπάθεια να είσαι άντρας είναι η σπατάλη μίας γυναίκας», Coco Chanel
Η Gabrielle Bonheur “Coco” Chanel (19 Αυγούστου 1883 – 10 Ιανουαρίου 1971), γνωστή ως Coco Chanel, ήταν Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας, αποτελώντας μία από τις διασημότερες σχεδιάστριες μόδας του 20ού αιώνα.
Η αυστηρή εκπαίδευση που έλαβε μεγαλώνοντας σε ένα γαλλικό ορφανοτροφείο την ενέπνευσαν να ακολουθήσει έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο ζωής.
Το 1909 άνοιξε το πρώτο της κατάστημα στο Παρίσι, με γυναικεία καπέλα. Ίδρυσε ομώνυμο οίκο μόδας που παραμένει στην επικαιρότητα μέχρι σήμερα. Το 1923 δημιούργησε το άρωμα «Σανέλ № 5», ένα από τα διαχρονικότερα αρώματα στην ιστορία.
Το όνομά της ταυτίστηκε με τις έννοιες της φινέτσας, του prestige, της ποιότητας, του απαράμιλλου γούστου και του αλάνθαστου στυλ. Αποτελεί μία υπογραφή αρτιότητας. Η Coco Chanel είχε ελάχιστη υπομονή και πολύ ταλέντο. Επρόκειτο για μία πρωτοποριακή σχεδιάστρια μόδας, με μοντέρνα και νεωτεριστική φιλοσοφία, που πήρε το ανδρικό στυλ και το μετέτρεψε σε κλασσική, γυναικεία μόδα. Η αναζήτηση της πολυτελούς απλότητας αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο στις δημιουργίες της, ενώ την κατέταξε ως τη σημαντικότερη φιγούρα στην ιστορία της μόδας του 20ου αιώνα.
Η επιρροή της στην υψηλή ραπτική ήταν τόση, που ήταν το μόνο πρόσωπο στον τομέα της που αναφερόταν στο περιοδικό TIME, ανάμεσα στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον 20ό αιώνα. Μέχρι το θάνατό της, στα 87 της, άλλωστε, η Γαλλίδα σχεδιάστρια κατόρθωσε να εγκαθιδρύσει τον εαυτό της ως το σημαντικότερο και ίσως το μοναδικό ρυθμιστή της μόδας του 20ού αιώνα.
Η Coco Chanel ήταν μία γυναίκα μπροστά από την εποχή της, στην πραγματικότητα, ίσως η πρώτη γυναίκα στο κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών. Η ίδια, βέβαια, δεν θα προσδιόριζε ίσως ποτέ τον εαυτό της ως φεμινίστρια, καθ’ ότι στην πραγματικότητα μιλούσε περισσότερο για θηλυκότητα παρά για φεμινισμό. Η δουλειά της, ωστόσο, συνέβαλε αδιαμφισβήτητα στην απελευθέρωση των γυναικών.
Η ίδια στάθηκε ως σωτήρια παρουσία για τις γυναίκες κατά τη διάρκεια δυο ξεκάθαρα διαφορετικών περιόδων, τη δεκαετία του 1920 και τη δεκαετία του 1950. Έκανε αποδεκτά νέα στυλ και υφάσματα και έφτιαξε ρούχα χρησιμοποιώντας σπορ jackets και γραβάτες, που μόνο οι άντρες φορούσαν μέχρι τότε.
Μέσα από τη δουλειά της, η Coco Chanel διαμόρφωσε μία ολόκληρη ιδεολογία: αυτή της απροκάλυπτης ανυπακοής στην «κανονικότητα» και στα επιβεβλημένα. Χαρίζοντας στυλ στις γυναίκες της εποχής, συνέβαλε στην ανάδειξη και την χειραφέτησή τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι συσχετίστηκε με το μοντέρνο κίνημα, καθώς έδειχνε αποφασισμένη να σπάσει τους παλαιούς κώδικες. Ο Κοκτώ κάποτε είπε γι’ αυτήν ότι «ήταν κάτι σαν θαύμα, δούλεψε στον κόσμο της μόδας με κανόνες οι οποίοι είχαν αξία μόνο για τους ζωγράφους, τους ποιητές και τους μουσικούς».
Οι καινοτομίες της είναι βασικά κομμάτια της γκαρνταρόμπας πολλών γενεών γυναικών: τα jersey ταγέρ και φορέματα, τα ντραπέ τουρμπάνια, τα πουκάμισα, οι πλισέ φούστες, τα γυναικεία πουλόβερ, οι μπλούζες χωρίς γιακά, τα τουίντ (πλεχτά) ταγέρ, τα blazer, οι δίχρωμες (μπεζ με μαύρη μύτη) γόβες χωρίς φτέρνα, τα strapless φορέματα, οι καμπαρντίνες…
Αποτελεί, επίσης, τον εγκέφαλο πίσω από το «little black dress», τη ζώνη-αλυσιδα, το άρωμα № 5, το total look, τα κοσμήματα στα ρούχα, το κασμιρένιο κάρντιγκαν, την καπιτονέ τσάντα με την αλυσίδα, τις γυναικείες πυτζάμες, τις οποίες εκείνη κατόρθωσε να κάνει και κοινωνικά αποδεκτές, το unisex στυλ, το gypsy look και τα γυναικεία παντελόνια, ενώ, επίσης, αυτή ήταν που καθιέρωσε το μαύρισμα και τα κοντά μαλλιά στις γυναίκες.
Ο τρόπος ζωής της Chanel την τροφοδότησε ιδέες για το πώς οι σύγχρονες γυναίκες πρέπει να δείχνουν, να ενεργούν και να ντύνονται. Χαρακτηριστικά που είχε η ίδια, όπως, για παράδειγμα η λεπτή, σχεδόν αγορίστικη φιγούρα της, τα κοντά της μαλλιά, το μαυρισμένο δέρμα της, ο δραστήριος τρόπος ζωής της και η οικονομική ανεξαρτησία της αποτέλεσαν πρότυπο για πολλές γυναίκες.
Μέσα από την σταδιοδρομία της, η Chanel αποτέλεσε έναν βασικό ρυθμιστή του γυναικείου γούστου καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Ήταν για μια ολόκληρη κοινωνία ένα παράδειγμα προς μίμηση. Οι γυναίκες ξεκίνησαν να κάνουν καριέρα σε διάφορους τομείς και είχαν ένα νέο τρόπο ζωής. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, οι γυναίκες ανέλαβαν τις δουλειές των αντρών.
Η ίδια η Chanel ντυνόταν με ρούχα που έμοιαζαν με αντρικά, πράγμα που προσάρμοσε και στις υπόλοιπες γυναίκες, οι οποίες το έβρισκαν απελευθερωτικό.
Η δημιουργία του αρώματος Chanel Νο. 5 αποτέλεσε την πρώτη «παρέμβαση» ενός σχεδιαστή μόδας στον χώρο της αρωματοποιίας. Η εμπορική επιτυχία του αρώματος ήταν τέτοια, που εκτιμάται ότι ένα μπουκάλι Chanel Νο. 5 πωλείται κάθε 30 δευτερόλεπτα.
Επιπλέον, το γνωστό ταγέρ της Σανέλ, που προωθήθηκε το 1923, περιελάμβανε μια φούστα στο μήκος του γονάτου, γεγονός που σήμαινε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της γυναικείας μόδας, οι γυναίκες έδειχναν τους γυμνούς τους αστραγάλους σε δημόσια θέα. Παράλληλα, γεννήθηκε το παντελόνι για γυναίκες, δημιουργώντας το πρωτοποριακό για την εποχή ανδρόγυνο στυλ, το οποίο, επίσης, περιλάμβανε το γυναικείο πουκάμισο και τη γραβάτα, που κανένας άλλος σχεδιαστής δεν είχε τολμήσει να χρησιμοποιήσει.
Η ίδια έλεγε «φτιάχνω ρούχα μέσα στα οποία οι γυναίκες μπορούν να ζουν, να αναπνέουν, να αισθάνονται άνετα και να φαίνονται νεότερες». Το σκεπτικό πίσω από αυτά βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με το σκεπτικό που έφτιαχναν τα ρούχα πριν από αυτήν.
«Είμαι ο τύπος της γυναίκας που, αν θελήσω το φεγγάρι, θα το κατεβάσω μόνη μου», Frida Kahlo
Η Magdalena Carmen Frida Kahlo Calderón (6 Ιουλίου 1907 – 13 Ιουλίου 1954) ήταν Μεξικάνα ζωγράφος. Στη ζωγραφική της κυριαρχούν τα έντονα χρώματα. Το στυλ που χρησιμοποιεί φαίνεται επηρεασμένο από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό, αλλά φαίνεται να έχει δεχτεί και επίδραση Ευρωπαϊκών ρευμάτων στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο Ρεαλισμός, ο Συμβολισμός και ο Υπερρεαλισμός.
Αρκετά έργα της είναι αυτοπροσωπογραφίες, μέσα από τις οποίες εκφράζεται ο προσωπικός πόνος και η σεξουαλικότητά της. Είχε κομμουνιστικές πολιτικές πεποιθήσεις. Το 1929, η Frida Kahlo παντρεύτηκε τον Μεξικάνο τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις.
Στην ηλικία των έξι ετών αρρώστησε από πολιομυελίτιδα, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο. Παρακολούθησε την Escola Preparatoria, όντας μία από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 άτομα, όπου και γνώρισε τον μετέπειτα σύζυγό της.
To 1925, όταν εκείνη ήταν 18 ετών, ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε. Υποβλήθηκε σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων και έκτοτε η ζωή της σημαδεύτηκε από πόνο και θλίψη για την αδυναμία της να κάνει παιδιά.
Το 1926 και ενώ ανάρρωνε από το ατύχημα, η Frida Kahlo ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής. Στους πίνακές της, η Frida παρέμεινε πιστή στην τάση της mexicanidad, τη μεξικανική κουλτούρα που ανθούσε εκείνη την περίοδο. Συχνά οι πίνακές της επηρεάζονται τα δημοφιλή λαϊκά χριστιανικά τάματα και αποτελούν ευχαριστία στην Παρθένο Μαρία για την πραγματοποίηση μιας ευχής.
Το 1938 ο Αντρέ Μπρετόν εντυπωσιάστηκε από τη δουλειά της και την κάλεσε να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρρεαλιστές ζωγράφους και οργάνωσε μια έκθεση της προσωπικής της δουλειάς στο Παρίσι. Εκείνη ωστόσο τόνισε πως οι πίνακές της δεν ήταν όνειρα, αλλά η δική της πραγματικότητα. Στη διάρκεια της ζωής της πραγματοποίησε τρεις μόνο εκθέσεις: στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και στο Μεξικό.
Το 2010, η κυβέρνηση του Μεξικού, σε αναγνώριση της συνεισφοράς της Frida Kahlo, αλλά και του Ντιέγκο Ριβέρα απεικόνισε τα πρόσωπά τους στις δύο όψεις του χαρτονομίσματος των 500 πέσος, στην έκδοση για τον εορτασμό της 200ής επετείου της ανεξαρτητοποίησης της χώρας και της 100ής επετείου της Μεξικανικής Επανάστασης.
Η ίδια ήταν πνευματώδης και αντισυμβατική. Είχε βαθιά φεμινιστικές ιδέες, ενώ ήταν σεξουαλικά απελευθερωμένη, καθώς σε όλη τη διάρκεια της ζωής της, διατηρούσε σχέσεις και με τα δύο φύλα.
Τα τολμηρά έργα τέχνης της, σε συνδυασμό με τις πολιτικές της πεποιθήσεις, την καθιέρωσαν ως σύμβολο του φεμινισμού.
«Η γυναίκα είναι, τελικά, ένα δώρο από τον Θεό στον άνθρωπο», Audrey Hepburn
Η Audrey Hepburn (4 Μαΐου 1929 – 20 Ιανουαρίου 1993) ήταν Βρετανίδα ηθοποιός, μία από τις πλέον φημισμένες παγκοσμίως τον 20ό αιώνα. Βραβευμένη με Όσκαρ, Τόνυ, Έμμυ και Γκράμι εμφανίστηκε σε πολυάριθμες παραγωγές του θεάτρου, του κινηματογράφου και σε παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ, ενώ παραμένει ένα από τα λιγοστά άτομα που έχουν κερδίσει και τα τέσσερα βραβεία.
Το 1989 κατετάγη στην τρίτη θέση της λίστας των μεγαλύτερων γυναικών σταρ όλων των εποχών από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Επίσης, αποτέλεσε για πολλά χρόνια σύμβολο της μόδας, καθώς το στιλ της ήταν παροιμιώδους κομψότητας, ενώ αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής της σε ανθρωπιστικά έργα.
Από το 1986 μέχρι και το θάνατό της υπηρέτησε ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF και τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας για το έργο της.Οι έντονες αναμνήσεις της από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο η ίδια και η οικογένειά της πέρασαν πολύ δύσκολα, ζώντας στην Ολλανδία ήταν εκείνες που την οδήγησαν στο να συμμετέχει στο έργο της UNICEF αργότερα στη ζωή της.
Η πρώτη αξιοπρόσεκτη εμφάνισή της στον κινηματογράφο ήταν το 1952 στην ταινία «Secret People» όπου και υποδύθηκε μια σπουδαία μπαλαρίνα. Έχοντας σπουδές μπαλέτου, έκανε η ίδια όλα τα χορευτικά που απαιτούνταν. Ο πρώτος της πρωταγωνιστικός ρόλος και μάλιστα σε Αμερικανική ταινία ήταν μαζί με τον Γκρέγκορι Πεκ στην ταινία «Διακοπές στη Ρώμη» (Roman Holiday).
Οι παραγωγοί αρχικά ήθελαν την Ελίζαμπεθ Τέιλορ για το ρόλο, αλλά ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Γουάιλερ εντυπωσιάστηκε τόσο με το δοκιμαστικό της Hepburn και την επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Γουάιλερ είπε, «Είχε όλα όσα έψαχνα: Γοητεία, αθωότητα και ταλέντο. Ήταν επίσης πολύ αστεία. Ήταν απολύτως μαγευτική, και είπαμε, “Αυτό είναι το κορίτσι!”».
Η ταινία επρόκειτο να έχει το όνομα του Γκρέγκορι Πεκ πάνω από τον τίτλο με μεγάλα γράμματα, αναγράφοντας «παρουσιάζοντας την Όντρει Χέπμπορν» από κάτω. Όταν τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν, ο Πεκ κάλεσε τον ατζέντη του και, προβλέποντας σωστά πως η Hepburn θα κέρδιζε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, ζήτησε να αλλαχτεί η συμφωνία και να γραφτεί το όνομα της ηθοποιού επίσης πάνω από τον τίτλο και σε ίδια γραμματοσειρά με τη δική του.
Εξαιτίας της άμεσης δημοσιότητας που της έφερε η ταινία «Roman Holiday», η εικόνα της Hepburn τοποθετήθηκε στο εξώφυλλο για τις 7 Σεπτεμβρίου 1953 του περιοδικού TIME. Η ερμηνεία της Χέπμπορν δέχτηκε πολύ καλές κριτικές. Οι New York Times ανέφεραν ότι, «παρόλο που δεν είναι ακριβώς πρωτοεμφανιζόμενη στις ταινίες, η Βρετανίδα ηθοποιός που πρωταγωνίστησε για πρώτη φορά με τον ρόλο της Πριγκίπισσας Άννας, έχει μια λεπτή και ποθητή ομορφιά εξωτικού, εναλλασσόμενα βασιλική και παιδική, ενώ εκτιμά βαθιά τις καινούριες και απλές απολαύσεις και την αγάπη».
Η Hepburn αργότερα δήλωσε πως το «Roman Holiday» υπήρξε η αγαπημένη της ταινία, γιατί ήταν αυτή που την έκανε σταρ.
Άλλωστε, για την συγκεκριμένη ταινία τιμήθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα και το Βραβείο Όσκαρ. Έξι εβδομάδες μετά το Όσκαρ, έλαβε το Βραβείο Τόνυ για την ερμηνεία της στο «Οντίν». Η Hepburn είναι μια από τις μόλις τρεις ηθοποιούς που έλαβαν το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου και το Βραβείο Τόνυ Καλύτερης Ηθοποιού την ίδια χρονιά (οι άλλες δύο είναι οι Σίρλεϊ Μπουθ και Έλεν Μπέρστιν).
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, η Hepburn δεν ήταν απλά μια από τις μεγαλύτερες σταρ του κινηματογράφου, αλλά και πρότυπο κομψότητας. Η αίσθηση του σικ που διέθετε θαυμάστηκε και αποτέλεσε αντικείμενο μίμησης ευρέως. Το 1955, βραβεύτηκε με τη Χρυσή Σφαίρα – World Film Favorite Female.
Η ερμηνεία της στην ταινία του 1959 «Η Ιστορία μιας Μοναχής» στάθηκε αιτία, ώστε το Films in Review να γράψει για εκείνη πως «η ερμηνεία της θα κάνει να σιωπήσουν για πάντα αυτοί που την θεωρούν λιγότερο ηθοποιό και περισσότερο σύμβολο του σοφιστικέ παιδιού/γυναίκας. Η ερμηνεία της Αδερφής Λουκ είναι μια από τις μεγαλύτερες στη μεγάλη οθόνη».
Παράλληλα, η ερμηνεία της στην ταινία του 1961 «Breakfast at Tiffany’s» έγινε ένας χαρακτήρας σύμβολο του Αμερικανικού Σινεμά για τον 20ο αιώνα.
Η Hepburn έτσι καθιερώθηκε ως μια από τις δημοφιλέστερες σταρ του Χόλιγουντ.
Σύντομα μετά το τέλος της καριέρας της στον κινηματογράφο, η Hepburn ανακηρύχθηκε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του Οργάνωσης για τα Παιδιά των Ηνωμένων Εθνών (United Nations Children’s Fund / UNICEF). Ευγνώμων για την καλή της τύχη να επιβιώσει της γερμανικής κατοχής ως παιδί, αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της για τη βοήθεια παιδιών σε φτωχές χώρες. Στα ταξίδια της τη διευκόλυνε η ευρεία γνώση της σε ξένες γλώσσες: γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά, ολλανδικά και ισπανικά.
Αυτοί που ήταν κοντά της λένε πως η σκέψη του θανάτου πάμφτωχων αβοήθητων παιδιών την απορρόφησε εντελώς.
Παρόλο που πληγώθηκε από αυτά που είδε, η Hepburn ακόμη ήταν γεμάτη ελπίδα. «Το να φροντίζεις παιδιά δεν έχει να κάνει τίποτα με την πολιτική», είχε δηλώσει.
Το 1992, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζωρτζ Μπους της απένειμε το “Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας” ως αναγνώριση για της δουλειά της με τη UNICEF. Αυτό αποτελεί μία από τις δύο μεγαλύτερες τιμές που μπορεί να λάβει ένας πολίτης στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Παράλληλα, η Ακαδημία των Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών το “Βραβείο Ανθρωπισμού Τζιν Χέρσολτ” για τη συνεισφορά της στην ανθρωπότητα. Αυτό της δόθηκε μετά θάνατον και το παρέλαβε εκ μέρους της ο γιος της.
Το 2006, το Sustainable Style Foundation εγκαινίασε το “Style & Substance Award in Honor of Audrey Hepburn” για να αναγνωρίσει πρόσωπα υψηλού προφίλ που εργάζονται για να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Το πρώτο δόθηκε στη Hepburn μετά θάνατον και το έλαβε το Audrey Hepburn Children’s Fund.
Η Hepburn μέχρι σήμερα θεωρείται πρότυπο ομορφιάς και κομψότητας. Συχνά την αποκαλούσαν μια από τις ομορφότερες γυναίκες όλων των εποχών. Ο τρόπος ντυσίματός της παραμένει δημοφιλής ανάμεσα στο γυναικείο πληθυσμό.
Το 2003, τα Ταχυδρομεία των ΗΠΑ εξέδωσαν ένα γραμματόσημο που την τιμούσε ως θρύλο του Χόλιγουντ και ανθρωπιστή. Η Hepburn είναι από τους λίγους μη-Αμερικανούς που τιμήθηκαν με αυτόν τον τρόπο.
Η εικόνα της Hepburn χρησιμοποιείται ακόμη ευρέως σε διαφημιστικές εκστρατείες σε όλο τον κόσμο.
Το «μικρό μαύρο φόρεμα» από την ταινία «Breakfast at Tiffany’s», σχεδιασμένο από τον Ζιβενσύ, πωλήθηκε σε πλειστηριασμό του Οίκου Christie’s στις 5 Δεκεμβρίου 2006 για £467.200 (περίπου $655.000), περίπου επτά φορές πάνω από την αρχική του τιμή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή που έχει ποτέ δοθεί για φόρεμα από ταινία.