Κατερίνα Ευαγγελάτου: Χώροι σε αναμονή, τα θέατρα του Φεστιβάλ στην πανδημία – Φωτογραφικό λεύκωμα

Πώς είναι τα αρχαία θέατρα χωρίς κόσμο; Χωρίς τους ηθοποιούς, τους θεατές, όλους εμάς; Πώς είναι οι άδειοι χώροι του πολιτισμού περιμένοντας να ζωντανέψουν μέσα από ήχους και ανθρώπινες φωνές.

Το εικαστικό λεύκωμα «Χώροι σε αναμονή. Tα θέατρα του Φεστιβάλ στην εποχή της πανδημίας» απαντά σε όλα μέσα από τις εξαιρετικές φωτογραφίες του Μιχάλη Κλουκίνα, που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Ένα μοναδικό φωτογραφικό εγχείρημα που απεικονίζει τα θέατρα του Φεστιβάλ στην εποχή της πανδημίας με την αποτύπωση των χώρων από τον φωτογράφο να συνομιλεί δραματουργικά με επιλεγμένα αποσπάσματα θεατρικών έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου από παραστάσεις του αρχικού καλλιτεχνικού προγραμματισμού του 2020, που όμως δεν υλοποιήθηκαν. Όπως λέει η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Κατερίνα Ευαγγελάτου «Εδώ η εικόνα δεν αποτυπώνει απλώς μια στιγμή στον χρόνο, δημιουργεί έναν μη-τόπο, ο οποίος αποτελεί το σκηνικό ενός νέου έργου: Θεατρικό κείμενο και εικόνα χωρίς τη μεσολάβηση ερμηνευτή. Ο τόπος αποκτά «φωνή», αλλά η φωνή είναι κομματιασμένη, φτάνει μόνο τμηματικά σε εμάς – στα μάτια και όχι στα αυτιά μας.

Τονίζει την απουσία, την ακινησία, το «μετέωρον». Μια αίσθηση «ανοίκειου» αναδύεται σε κάθε σελίδα, αλλά, ταυτόχρονα, γινόμαστε μάρτυρες μιας ιερής βεβαιότητας: τα θέατρά μας, αρχαία και σύγχρονα, μας κοιτάζουν από τις σελίδες του λευκώματος διαμηνύοντας, μέσα απ’ την εύγλωττη σιωπή τους, ότι θα είναι πάντα εκεί».

Πρόκειται για μία συλλεκτική έκδοση, που αναδεικνύει τους αγαπημένους χώρους του Φεστιβάλ το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, το Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, το Ηρώδειο και την Πειραιώς 260 ενώ βρίσκονται σε αναμονή κοινού και δημιουργών. Ένα απτό και πολύτιμο ίχνος της έλλειψης του ζωντανού θεάματος, που η πανδημία έχει στερήσει από τον κόσμο.

Γιατί «Τα θέατρα έχουν ψυχή και μνήμη, η καρδιά τους χτυπάει κάθε φορά που δονούνται από την παρουσία του κοινού, κάθε φορά που ζεσταίνονται από τη φλόγα των καλλιτεχνών κατά τη διάρκεια μιαςπρόβας. Είναι φτιαγμένα για να υποδέχονται κόσμο, και με διπλή ιδιότητα, ως δέκτες και πομποί, μας μεταγγίζουν ζωή, πνεύμα, ελπίδα», όπως σημειώνει η Κατερίνα Ευαγγελάτου.

Για την ίδια, όπως και για όλους τους καλλιτέχνες και όλους τους συντελεστές μιας παράστασης τα θέατρα είναι τα σπίτια τους. Το ίδιο και για χιλιάδες θεατών, που κάθε καλοκαίρι επιστρέφουν φανατικά στους αγαπημένους τόπους. «Το Φεστιβάλ εδώ και 65 χρόνια είναι ταυτισμένο με το ταξίδι προς την Επίδαυρο, με τη διαδρομή ανάμεσα στα πεύκα, με την μαρμάρινη αγκαλιά του Ηρωδείου, μια ανάσα από την Ακρόπολη, και, εδώ και 15 χρόνια, με το σφρίγος και τη νεανική ατμόσφαιρα της Πειραιώς 260», προσθέτει η ίδια.