«Μακάρι να βγω έξω», είπε η Ανταρά στον πατέρα της, μιλώντας του για το όνειρο που είχε το περασμένο βράδυ. Είδε στον ύπνο της πως χτύπησε και έπρεπε να πάει στο γιατρό, αλλά δεν μπορούσε. «Είναι ο κορονοϊός εκεί».
Η Ανταρά μένει στην Ντάκα, στο Μπανγκλαντές. Θέλει να δει τους φίλους της, να παίξει – ακριβώς όπως έκανε κάθε παιδί μέχρι να ξεσπάσει η πανδημία. Η καθημερινότητά της άλλαξε από τη μία στιγμή στην άλλη, μένει σπίτι με την οικογένειά της που, όμως, δεν καλύπτει το κενό. Οι γονείς πρέπει να εργαστούν, να φροντίσουν το χώρο. Και εκείνη μένει μόνη.
Προσπαθεί να διασκεδάσει στην ταράτσα του σπιτιού με μία μπάλα, όμως τη χάνει. Φωνάζει στους συγγενείς της από το παράθυρο, χαιρετά τους φίλους της από μακριά.
«Μπαμπά, υπάρχει ο κορονοϊός σήμερα;», ρωτάει. «Και θα υπάρχει αύριο; Και μεθαύριο; Και παραμεθαύριο;»
«Θα υπάρχει για πολύ καιρό, Ανταρά», της απαντάει.
Όταν ο κορονοϊός δε θα υπάρχει πια, η Ανταρά θα βγει στο δρόμο. Θα πάρει ελικόπτερο και θα πετάξει, θα πάει να πάρει την μπάλα της και θα την πλύνει.
Μέσα σε ένα βίντεο δέκα λεπτών, βλέπουμε πόσο έχει επηρεαστεί η καθημερινότητα όλων. Την ώρα που οι γονείς παλεύουν να βρουν τις ισορροπίες μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής, δυσκολεύονται να βάλουν τα απαραίτητα όρια και να αφοσιωθούν στα παιδιά τους, εκείνα προσπαθούν να προσαρμοστούν σε μία νέα κατάσταση. Οι προκλήσεις καθενός είναι διαφορετικές, όμως καμία δεν είναι λιγότερο σημαντική από την άλλη.
Διαβάστε επίσης:
Μονογονείς σε καιρό πανδημίας – Γράφει η Μαίη Ζαννή
«Θέλω να σε αγκαλιάσω»: Το βίντεο-ύμνος στις αγκαλιές που τόσο μας έχουν λείψει
H ψυχική ασθένεια μπορεί να εκδηλωθεί μετά τον κορονοϊό, ειδικά στους νέους
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση