Είναι η κορυφαία Ελληνίδα βαδίστρια, καθώς το Φεβρουάριο σημείωσε πανελλήνιο ρεκόρ στα 3.000 μέτρα βάδην στον κλειστό στίβο. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου το 2016 και κατέκτησε τη θέση της για τους φετινούς Αγώνες στο Τόκιο, οι οποίοι αναβλήθηκαν. Ο λόγος για την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη.
«Η ζωή μου τρέχει πιο γρήγορα από εμένα!», μου εκμυστηρεύτηκε. Μεταξύ των δύο απαιτητικών της προπονήσεων, προλαβαίνει να παρακολουθεί μαθήματα σε μία σχολή που της αρέσει πολύ, στο πρόγραμμα «Διασώστες – Πλήρωμα Ασθενοφόρου» του ΕΚΑΒ. Στη συνέχεια, αντί να επιστρέφει σπίτι, εργάζεται στο μεζεδοπωλείο της μητέρας της μέχρι αργά το βράδυ. Έτσι περνάει μία συνηθισμένη μέρα της.
Ζει και μεγάλωσε στην Καρδίτσα. Το βάδην ήρθε στη ζωή της όταν ήταν 14 ετών. «Το έβλεπα στο στάδιο και το δοκίμασα», είπε. «Και ήμουν καλή!» Το 2003, έκανε ένα διάλειμμα που κράτησε οχτώ ολόκληρα χρόνια. Όταν επέστρεψε, όμως, ήταν σαν να μην έφυγε ποτέ. Δεν το έβαλε στιγμή κάτω και σήμερα, στα 36 της, κατόρθωσε να γίνει η γρηγορότερη της χώρας μας.
«Δεν μπορώ να χαρώ όσο αν θα ήμουν 15», ανέφερε απλά για το Πανελλήνιο ρεκόρ της. «Χαίρομαι περισσότερο γιατί άλλοι αθλητές σε αυτή την ηλικία έχουν κρεμάσει τα παπούτσια τους και εγώ μάλλον μόλις τα φόρεσα!»
Μακριά από την Αθήνα, δεν είναι έυκολο να τα καταφέρεις σε αυτό το χώρο. Δεν παρέχονται οι ίδιες ευκαιρίες για χορηγίες, ενώ δεν υπάρχει καμία σχεδόν στήριξη για τους αθλητές της επαρχίας. Έχουν, όμως, ένα σημαντικό πλεονέκτημα. «Είναι πιο εύκολο να γυμναστείς, ειδικά στο αγώνισμά μου. Τα μόνα που χρειάζονται, είναι ένας δρόμος και τα παπούτσια σου. Αυτό είναι εξαιρετικά δυσεύρετο στην πρωτεύουσα, είναι ελάχιστες οι ασφαλείς διαδρομές κοντά σου», τόνισε η Αντιγόνη.
Σχολή, λοιπόν, διπλή προπόνηση και το βράδυ, δουλειά. Χωράει προσωπική ζωή σε όλο αυτό;
Εκείνη έχει βρει την ισορροπία, με το σύζυγό της να βρίσκεται πάντα δίπλα της. «Πώς μπορούν να συμβαδίσουν αυτά τα δύο;», τη ρώτησα. «Μπορούν, αρκεί να το θες», μου απάντησε. «Θα ήταν πιο εύκολο όμως, αν το κράτος βοηθούσε στην αποκατάσταση των αθλητών ώστε εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας και να μην είμαστε ερασιτέχνες, αλλά επαγγελματίες με απαιτήσεις.»
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι πως δεν έχει γούρι. Πριν τους αγώνες σκέφτεται όσα πέρασε μέχρι να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, την σκληρή προπόνηση που έχει κάνει και είναι γεμάτη με μία σιγουριά. Το μόνο που θέλει, είναι να τρέξει γρήγορα και να δει πόσο, τελικά, απέδωσαν οι κόποι της. Όλα αυτά, νικούν το άγχος λίγο πριν την εκκίνηση.
Μέσω του αθλητισμού, έχει κάνει κτήμα της την υπομονή. Δεν τη σταματούν οι δυσκολίες, βλέπει την καθημερινότητα εύκολη. Βέβαια, είναι σημαντικό που οι άνθρωποί της είναι διαρκώς εκεί. «Έχω μία καταπληκτική οικογένεια που με στηρίζει σε όλα», μου είπε, ενώ αποκάλυψε πως έχει βάλει πρόγραμμα για το πότε θα σταματήσει. Πριν από εκείνη τη μέρα, δεν πρόκειται να το βάλει κάτω.
Στα κορίτσια που θέλουν να ακολουθήσουν τα βήματά της, έχει να πει πως ένα είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας: «Θέληση, υπομονή και να κυνηγάς τα όνειρά σου!»