Η Αμαλία Βεκρή αποκαλύπτεται: «έχει να κάνει με την ανακάλυψη του εσωτερικού εραστή»

Αρκούντως μυστικιστικός ο τίτλος της έκθεσης Perfumed Envelopes Travel: Avalon of the Heart που παρουσιάζεται στο P.E.T Projects και ερεθίζει την περιέργεια καλώντας τις δύο δημιουργούς Αμαλία Βεκρή και Βαλίνια Σβορώνου, με το ξεχωριστό καλλιτεχνικό τους ιδίωμα, να βυθιστούν στο μεταφυσικό τους σύμπαν.

Πυξίδα σε αυτό το ιδιότυπο ταξίδι αποτελεί το βιβλίο της βρετανίδας ιέρειας του αποκρυφισμού και μαγείας Ντιόν Φόρτσιουν (Dione Fortune, 1890-1946) με τίτλο Glastonbury – Avalon of the Heart – Γκλάστονμπερι, Άβαλον της καρδιάς σε ελεύθερη μετάφραση. Στον αγγλοσαξονικό κόσμο σύμφωνα με τον μύθο, Άβαλον ονομαζόταν το νησί όπου κατέφυγε ο θρυλικός Βασιλιάς Αρθούρος.

Στο βιβλίο της Φόρτσιουν η τοποθεσία Γκλάστονμπερι απεικονίζεται ως μυθολογική κοιτίδα μεταφυσικών εμπειριών και ερωτικών σχέσεων. Ανακαλύπτοντας αυτό το σημείο της καρδιάς, η συγγραφέας αναπτύσσει αισθηματικές σχέσεις με το ευρύτερο περιβάλλον και τις διάφορες πτυχές του.

Η Αμαλία Βεκρή και η Βαλίνια Σβορώνου ανατρέχουν στη συγκεκριμένη τοποθεσία, χρησιμοποιούν το Άβαλον της καρδιάς ως ενεργό εργαλείο για να δημιουργήσουν το δικό τους χώρο ονειροφαντασίας με πολλαπλές συνδηλώσεις. Οι πίνακες της Αμαλίας και τα γλυπτά της Βαλίνιας, μεταξύ άλλων, δημιουργούν en masse μία αφηγηματική εγκατάσταση παρασύροντας το θεατή στο χώρο του μύθου, που αιωρείται στο μεταίχμιο μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου, όπου το πραγματικό μοιάζει με όνειρο και vice versa.

Ακολουθώντας τις ράγες της Φόρτσιουν, η έκθεση βρίθει μυστικιστικών, πνευματικών στοιχείων που ο θεατής ενστικτωδώς θα αναγνωρίσει και θα συναισθανθεί. «Έχει να κάνει πάρα πολύ με την ανακάλυψη του εσωτερικού εραστή και το άλλο μας μισό», εξηγεί η Αμαλία Βεκρή με ακρίβεια και στοχαστικότητα παρότι η διατύπωση στα ελληνικά τη δυσκολεύει λόγω της αγγλοσαξονικής της παιδείας. Στο ίδιο πνεύμα, τα πέπλα που δεσπόζουν στην έκθεση σχετίζονται με το «veiling και το unveiling του εαυτού μας απέναντι στον άλλον», τις έννοιες της απόκρυψης και της αποκάλυψης που επιμένουν να ορίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις από τα βάθη της ιστορίας μέχρι σήμερα (ακόμη και αν πλέον αυτό το παιχνίδι συμβαίνει με έμμεσο τρόπο στις δυτικές κοινωνίες) διότι βρίσκονται στο κύτταρο του πολιτισμού, της θρησκευτικής τελετουργίας και της θεολογίας.

Ζωγραφικές, γλυπτά, ψηφιακά τυπώματα, ηχητικές και φωτιστικές εγκαταστάσεις στον εκθεσιακό χώρο καλούν το θεατή σε έντονη εσωτερίκευση της εμπειρίας του ώστε να καταφέρει με διαύγεια να σταθεί αντιμέτωπος με τον εσωτερικό του διάλογο. Εκεί όπου δύναται να συναντήσει την καρδιά του και κατ’επέκταση να ανακαλύψει τον εσωτερικό του εραστή. Όταν κανείς ενεργοποιήσει αυτό το εσωτερικευμένο, απόκρυφο, βαθιά υποσυνείδητο Άβαλον, το έτερον ήμισυ περιμένει στην επόμενη γωνία.

Στα έργα της Αμαλίας ενυφαίνονται αφηγήματα γύρω από τη νεότητα, την ομορφιά, το σώμα ως κάτι άχρονο. Όπως παρατηρεί η ίδια: «Κοιτάζω πάρα πολύ το χρώμα μπλε στα έργα μου και το τι συμβολίζει. Ήταν το χρώμα που χρησιμοποιούσαν πολύ στην αρχαία Αίγυπτο για να χρωματίζουν τις ιερές φιγούρες μέσα στους τάφους», ένα χρώμα που συνόδευε τους νεκρούς στην τελευταία κατοικία τους. «Συμβολίζει τα θεία αλλά εμπεριέχει και τη μεσογειακή κουλτούρα, με το μάτι και τα φυλαχτά», όλη αυτή τη φλέβα της λαϊκής παράδοσης της δεισιδαιμονίας. Τόσο το μπλε όσο και η πλαστικότητα των μορφών της Βεκρή προσδίδουν στις φιγούρες της με τις ελαστικές πόζες υπερφυσικά χαρακτηριστικά. Σε αυτό το μοτίβο έχει απορροφηθεί τα τελευταία δύο χρόνια, όπως inter alia φάνηκε προσφάτως με τη συμμετοχή της στο Same River Twice, την έκθεση του ΔΕΣΤΕ με το New Museum στο Μπενάκη πέρυσι το καλοκαίρι.

Κατά τα άλλα, η έκθεση δεν βυθίζεται στο ζόφο, διαθέτει (σαν τη ζωή) και πιο ανάλαφρες σκηνές, όπως η συνάφειά της με την έτερη διαχρονική ποιότητα της ανθρώπινης φύσης: την αθωότητα και το ρομαντισμό, την προετοιμασία και το καρδιοχτύπι για το ερωτικό ραντεβού, όπως εκφράζεται μέσα από τα γλυπτά κοσμήματα της Βαλίνιας και τα γλυπτά μπουκαλάκια της Αμαλίας που έχουν μπολιαστεί με μάσκα ομορφιάς από μπλε σπιρουλίνα. «Κάποιο άρωμα αιωρείται στην ατμόσφαιρα ικανό να εγείρει αναμνήσεις ή επιθυμίες, πράγμα που επίσης έχει σχέση με τον αισθησιασμό» συμπληρώνει η ίδια.

Έτσι, η έκθεση προχωράει σταδιακά πέρα από τον μυστικισμό, στις πιο μπανάλ και κοινότοπες εκφάνσεις της καθημερινότητας όπως αποδεικνύει το κοινό έργο τους, ένα εσωτερικό δωμάτιο από γλυπτό τοίχο: το Blind Date Wall αναφέρεται στο γνωστό τηλεπαιχνίδι, ένα κωμικό, ευτελές ερωτικό τηλεπαιχνίδι της λαϊκής κουλτούρας (pop culture) που βασίζεται και αυτό με τη σειρά του στην έννοια της κρυψίνοιας και της έκπληξης στα σκοτεινά.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης εξάλλου θα πραγματοποιηθούν μικρές διαδραστικές περφόρμανς που θα προσομοιάζουν στο τυφλό ραντεβού χρησιμοποιώντας την ίδια την εγκατάσταση ως ενεργό εργαστήριο. Προγραμματίζονται για ολιγομελή γκρουπ.

«To σκεφτήκαμε ως ενδιαφέρουσα αντιπαραβολή αφού όλα είναι κατά κάποιο τρόπο μέρος ενός όλου, μέσα στο ένα μπορεί να υπάρχει και το άλλο», επισημαίνει η Αμαλία. Ο χορός με τα υφάσματα αποτελεί ένα επιπλέον παιχνίδι, αφού αφήνει την απορία να αιωρείται σχετικά με το αν μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο -ως ψευδαίσθηση ή και όχι…

Στην περιήγησή του ανάμεσα στα έργα ο θεατής μαντεύει τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία που βρίσκεται σε ασίγαστη ταλάντευση ανάμεσα στις γήινες ανάγκες και τις πιο υπερβατικές του πνεύματός της.

Αμφότερες οι δημιουργοί δεν πραγματοποιούν τα πρώτα τους βήματα στον κόσμο του μεταφυσικού, του μύθου, των μυστικιστικών αφηγήσεων, του εσωτερισμού. Τα έργα τους σταθερά εμπλουτίζονται, αναπαριστούν και ενσωματώνουν ψηφίδες παρόμοιων αφηγηματικών εργαλείων στη διαχρονική μελέτη τους γύρω από τη γυναικεία (και όχι μόνο) ύπαρξη.

Οι υπεράνθρωπες, ελαστικές μορφές της Αμαλίας αιχμαλωτίζουν το βλέμμα καθώς εξερευνούν αφηγήματα ελέγχου πάνω στην ανθρώπινη φύση, το σώμα, το πνεύμα, το περιβάλλον ενώ ταυτόχρονα φανερώνουν την επιρροή της ψηφιακής εποχής στα φαινόμενα, στην εμφάνιση, στην ευζωία.

Οι πάλλουσες φιγούρες της μοιάζουν να αναμετριούνται αέναα με τις εσωτερικές τους χαράδρες, μία διαπάλη που θα επιτρέψει ίσως να εκκολαφτούν μακριά από την πεπερασμένη, φυσική φθορά, να εισβάλλουν σε άχρονη συνθήκη.

Η επίσης διακεκριμένη Βαλίνια Σβορώνου ανασκευάζει διάφορα πολιτιστικά και τεχνολογικά κινήματα της ανθρώπινης ιστορίας υπό το πρίσμα της υποκειμενικής αφήγησης και του παραμυθιού. Επιστρατεύει κείμενο, οπτικό υλικό, εκδόσεις και γλυπτά στην προσπάθειά της να εξερευνήσει τις διάφορες υποκείμενες μεταφορές και τους συμβολισμούς, ειδικά όταν υπάρχει η θηλυκή ματιά, με σκοπό να φανταστεί τον επαναπροσδιορισμό του χρόνου, μέλλοντος και παρελθόντος.

Στην τρίτη ανάθεση στην πρόσοψη των P.E.T. Projects με τίτλο P.E.T. TREAT παρουσιάζεται το κοινό έργο της Αμαλίας και της Βαλίνιας, που όμως σημειώνει ο επιμελητής και ιδρυτής του χώρου Άγγελος Πλέσσας, «λειτουργεί ως πρόσκληση, ως υπάρχων διαλογισμός και ως καθημερινή θετική επιβεβαίωση για τους περαστικούς της οδού Κερκύρας. Τα αρώματα ταξιδεύουν σε χρόνο και χώρο, επιβεβαιώνουν γεγονότα και επικαλούν αναμνήσεις, στέλνοντας ένα μήνυμα. Αυτό το μήνυμα μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για μια παλιά χαμένη συνάντηση ή για να ξεκινήσει μια νέα».

Ή αλλιώς, νόστος για έναν λησμονημένο χώρο της καρδιάς, κάλεσμα σε καινούργια, πρωτόγνωρη, ψυχική μέθεξη. Must see.