Μία ακόμη μέρα εγκλεισμού ξημέρωσε, διαφορετική από τις άλλες. Υπό κανονικές συνθήκες, θα περνούσαμε το Πάσχα με αγαπημένους ανθρώπους, μαζεμένους γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι. Θα μιλούσαμε, θα γελούσαμε – μπορεί και να χορεύαμε.
Αντί για αυτό, βρισκόμαστε σπίτι. Με μία όχι τόσο μεγάλη παρέα, με όχι τόσο καλή διάθεση. Όμως, αντί να περάσουμε την Κυριακή μας νοσταλγώντας τις άλλες, ευχάριστες χρονιές, ας σκεφτούμε μερικά πράγματα για τα οποία είμαστε ευγνώμονες. Στις πρώτες θέσεις της λίστας μας, βρίσκονται η υγεία, η οικογένεια, το σπίτι στο οποίο μένουμε, το νερό που πίνουμε και το φαγητό που τρώμε. Ας κοιτάξουμε τώρα από το παράθυρό μας. Θα δούμε έναν καταγάλανο ουρανό. Μία όμορφη μέρα, που μας γεμίζει χαρά – ακόμη κι αν την περνάμε κλεισμένοι μέσα.
Ο πλανήτης μας θα πρέπει να έρχεται επόμενος, λοιπόν.
Λόγω της πανδημίας, μάθαμε – ή μαθαίνουμε ακόμα – να απολαμβάνουμε τη μοναξιά. Πηγαίνοντας μόνοι μας μία βόλτα, τώρα που ο καιρός ανοίγει, και ακούγοντας τα πουλιά να κελαηδούν, βλέποντας τα μικρά ή μεγάλα δέντρα που μας περιτριγυρίζουν, περνώντας από τα λίγα πάρκα της πόλης μας, βλέπουμε τη φύση με διαφορετική ματιά. Ανακαλύπτουμε μία νέα ομορφιά της, την οποία μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε δεδομένη.
Αρχίζουμε να περπατάμε περισσότερο έξω. Δεν έχουμε πρόσβαση σε γυμναστήριο και ξεκινήσαμε να τρέχουμε στους δρόμους. Και η διαδρομή δεν είναι ποτέ βαρετή. Ακόμη κι αν ζούμε στο κέντρο, διασχίζοντας τα στενά ανάμεσα στις πολυκατοικίες, σίγουρα θα δούμε κάτι όμορφο. Δε θα έχουμε, οι περισσότεροι, την τύχη να συναντήσουμε λίμνη ή ποτάμι, αλλά ακόμη και μερικές μαργαρίτες ή χαμομήλια σ’ ένα άδειο οικόπεδο, μία τριανταφυλλιά από κάποια αυλή, ή ένα δέντρο φυτεμένο στη μέση του πεζοδρομίου, θα μας δείξει πως ο πλανήτης μας είναι ακόμη ζωντανός – και είναι υποχρέωσή μας να τον διατηρήσουμε έτσι.
Μέρες σαν τη σημερινή, είναι εδώ για να μας θυμίσουν πως ο ήλιος δε σταματάει να λάμπει. Ακόμη κι αν δεν τον βλέπουμε, φωτίζει κάποιο άλλο μέρος. Όμως πάντα επιστρέφει. Και πάντα φέρνει κάτι καινούριο, κάτι καλύτερο.
Για αυτό το καλύτερο πρέπει να προσπαθούμε κι εμείς. Ας μάθουμε, λοιπόν, να αγαπάμε τη Γη μας λίγο περισσότερο. Κι εκείνη, με τη σειρά της, θα μας αγαπήσει ακόμη περισσότερο.