Είναι οι 3D εκτυπωτές το κλειδί για τη βιωσιμότητα στη μόδα;

Η γρήγορη μόδα βρίσκεται στο μικροσκόπιο εδώ και καιρό. Οι έντονοι ρυθμοί παραγωγής, σε συνδυασμό με το χαμηλό κόστος των προϊόντων, επιβαρύνουν σημαντικά όχι μόνο τους συνανθρώπους μας που εργάζονται στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, αλλά και το περιβάλλον. Η αυξημένη ατμοσφαιρική ρύπανση και τα απορρίμματα που καταλήγουν στο νερό είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες, ενώ ελάχιστα υλικά ανακυκλώνονται στο 100%.

Κάτι παραπάνω από οχτώ χρόνια πριν, στις 24 Απριλίου 2013, κατέρρευσε το εργοστάσιο Ράνα Πλάζα στην Σαβάρ, μόλις 30 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές. Περισσότεροι από χίλιοι εργαζόμενοι βρήκαν τραγικό θάνατο, όμως η καταστροφή έφερε φως στην πραγματικότητα πίσω από τα μοντέρνα ρούχα των μεγάλων αλυσίδων. Ο κόσμος ξεκίνησε να ενδιαφέρεται για το ποιος, πώς και με ποια φτιάχνονται τα προϊόντα, σε τι ποσότητες και κάτω από ποιες συνθήκες.

Ας δούμε του αριθμούς. Μέχρι το 2029, η βιομηχανία της γρήγορης μόδας θα κοστίζει 43 δισεκατομμύρια δολάρια. Κι η αυξημένη ζήτηση θα πιέζει για φτηνότερα εργατικά χέρια. Οι μεγάλες επιχειρήσεις λοιπόν, έχουν ήδη αρχίσει να αναζητούν νέα, εναλλακτικά μοντέλα παραγωγής, ώστε να αλλάξουν ή να βελτιώσουν τις υπάρχουσες μεθόδους και να στραφούν προς τη βιωσιμότητα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο της αλλαγής, η χρήση 3D εκτυπωτή είναι μία πολλά υποσχόμενη λύση.

Brands όπως η Uniqlo και η Shima Seiki στην Ιαπωνία, έχουν ήδη στραφεί στην digital δημιουργία και, χάρη στην εξελιγμένη τεχνολογία, παράγουν ρούχα χωρίς ραφές. Η Wikifactory, επίσης, χρησιμοποιεί «πράσινες» πρώτες ύλες. Έχει, παράλληλα, ξεκινήσει ένα project με τίτλο aNotherShoe, το οποίο μπορεί κανείς να κατεβάσει και να εκτυπώσει τρισδιάστατα ένα ζευγάρι παπούτσια.

Ο λόγος που καινοτομία και βιωσιμότητα, πάνε μαζί

Η βιωσιμότητα δεν είναι απλώς μία τάση της μόδας, ούτε αποτελεί ενδιαφέρον των startups. Κολοσσοί όπως οι Adidas και Puma στρέφονται στην οικολογία, με τη χρήση νέων τεχνολογιών. Τα Stan Smith Mylo, για παράδειγμα, είναι φτιαγμένα με «δέρμα» από μανιτάρια.

Παράλληλα, όλο και περισσότερες εταιρείες δεσμεύονται να μποϊκοτάρουν τη φυσική γούνα, ενώ η Στέλα Μακάρτνι έχει στραφεί στα ανακυκλωμένα πλαστικά απορρίμματα που βρέθηκαν στη θάλασσα.

Όσο υπάρχει ενημέρωση για το πραγματικό πρόσωπο της γρήγορης μόδας, των συνθηκών εργασίας που επικρατούν στα εργοστάσια, αλλά και την πρόοδο της βιώσιμης τεχνολογίας, οι καταναλωτές θα αλλάζουν συνήθειες. Ίσως επαναπροσδιοριστεί μία ολόκληρη βιομηχανία και, σε λίγες δεκαετίες, το sustainability να μη θεωρείται εξαίρεση, αλλά κανόνας.

 

Διαβάστε επίσης:

Βιώσιμη μόδα: Ο λόγος που αξίζει να επεκταθεί στην plus-size αγορά

Maria Elena Padilla: H σχεδιάστρια που οδηγεί την ηθική μόδα στο επόμενο βήμα

Ηθική μόδα: Όσα (δεν) μας έμαθε το 2020