Πριν την πανδημία, η βιωσιμότητα είχε γίνει η νέα τάση της μόδας. Τώρα, όσο περνάει ο καιρός και βλέπουμε τα αποτελέσματα του κορονοϊού στο χώρο, η ανάγκη για μία πιο ηθική προσέγγιση γίνεται επιτακτική.
Παρακάτω, γυναίκες που δραστηριοποιούνται σ’αυτόν τον τομέα και γνωρίζουν τα μυστικά του, μιλούν για το μέλλον της βιομηχανίας. Ή, έστω, για τις ελπίδες τους.
Aditi Mayer, δημοσιογράφος και υποστηρίκτρια της βιώσιμης μόδας
Ο κορονοϊός έφερε στην επιφάνεια τις «τρύπες του συστήματος». Οι εργαζόμενοι στην αλυσίδα προμηθειών αντιμετωπίζουν πρωτόγνωρες συνθήκες, με τους μισθούς τους να μειώνονται και τις εταιρείες να ακυρώνουν όλο και περισσότερες παραγγελίες.
«Η ελπίδα μου για τις μέρες που έρχονται είναι αφιερωμένες στους ανθρώπους εκείνους. Οι εργαζόμενοι στην παραγωγή των υφασμάτων βρίσκονται στην καρδιά της βιομηχανίας, αλλά τους συμπεριφέρονται με το χειρότερο τρόπο και, συνήθως, προέρχονται από τις πιο ταλαιπωρημένες χώρες», τόνισε στη Guardian.
Από τη μία πλευρά, δε θέλει να βάζει ψηλά τον πήχη. Δίνει τον αγώνα της εδώ και χρόνια, άλλωστε, και βλέπουμε το αποτέλεσμα. Όμως, ζούμε σε μία μοναδική εποχή, καθώς δίνουμε προσοχή στις εξελίξεις. Γνωρίζουμε τις συνθήκες εργασίας και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να βοηθήσουμε.
«Τώρα ήρθε η στιγμή να δημιουργήσουμε το σύστημα από την αρχή. Είμαστε όλοι ενωμένοι και μπορούμε να αλλάξουμε αμέσως, από το Λος Άντζελες, από το Μπανγκλαντές.»
Dana Thomas, συγγραφέας του Fashionopolis: Το κόστος της Γρήγορης Μόδας και το Μέλλον των Ρούχων
«Η ελπίδα μου για το μέλλον είναι πως οι εταιρείες θα συνεργαστούν για μία καλύτερη, πιο διάφανη προμηθευτική αλυσίδα», σημείωσε.
Τώρα που όλα είναι ακόμη κλειστά και οι εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα, είναι η στιγμή να αντικαταστήσουμε το παλιό σύστημα μ’ ένα νέο. Οι εταιρείες χρειάζεται να γίνουν παγκόσμιες.
«Έχεις το ένα τρίτο των μονάδων παραγωγής σ’ ένα μέρος, ένα τρίτο σε άλλο κι ένα τρίτο αλλού – κάποιο είναι μακριά, κάποιο κοντά. Φέρε τα εργοστάσιά σου εδώ. Κι έπειτα, τα brands χρειάζεται να αναλάβουν την ευθύνη των εργαζομένων τους και να μεριμνούν για την προστασία τους», συνέχισε.
Celine Semaan, σχεδιάστρια, ακτιβίστρια και συγγραφέας των Slow Factory και The Liberal Study Hall
«Δυστυχώς, αυτές οι εταιρείες έπρεπε να ταρακουνηθούν για να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν πως τα συστήματά τους, που είναι χτισμένα με βάση το κέρδος, μπορούν εύκολα να καταρρεύσουν – δεν είναι ανθεκτικά και το εμπόριο έχει δεχθεί ισχυρό χτύπημα. Είναι σαν να ανοίγουν όλα στη μέση ώστε να μπορέσουμε να τα φτιάξουμε από την αρχή», δήλωσε στη Guardian.
Θεωρεί πως προτεραιότητες χρειάζεται να γίνουν ο άνθρωπος και ο πλανήτης. Ας κοιτάξουμε το παράδειγμα της Eileen Fisher, η οποία επικεντρωνόταν στην αργή μόδα και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Αυτή τη στιγμή, συνεχίζει να προχωράει μπροστά όταν άλλοι κάνουν κατακόρυφη βουτιά.
«Χρειάζεται να σχεδιάσουμε ένα μοντέλο παραγωγής που δεν οδηγεί στην υπερπροσφορά. Δεν πιστεύω πως το κοινό ή οι εργαζόμενοι διατίθενται να επιστρέψουν στην παλιά κανονικότητα», τόνισε. «Αυτή τη στιγμή βλέπουμε πως η συλλογική δράση δεν είναι τόσο δύσκολη. Υπάρχει μόνο μία κατεύθυνση από εδώ και πέρα: Προς τα πάνω.»
Cecilie Thorsmark, CEO της Εβδομάδας Μόδας της Κοπεγχάγης
«Η ελπίδα μου είναι να δούμε την αλλαγή στης αξίες και τη συμπεριφορά των καταναλωτών. Μιλάμε τόσο συχνά για τη δύναμη που έχουν για να αλλάξουν τη βιομηχανία της μόδας μια για πάντα, που τώρα είναι καιρός να το κάνουν», ανέφερε. Μάλιστα, αυτή τη στιγμή που όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια παγκόσμια κρίση, η οποία έχει καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία, ίσως ανοίξουμε τα μάτια μας.
Η ίδια, πέρασε πέντε εβδομάδες καραντίνας στη Δανία. Αποφάσισε, λοιπόν, να αγοράσει ένα παντελόνι και συνειδητοποίησε κάτι που τη συγκλόνισε. «Τώρα, πιο πολύ από ποτέ, σκέφτηκα πέρα από τα συνηθισμένα, δηλαδή την εφαρμογή, το ύφασμα, την ποιότητα και το χρώμα. ‘Πού θα δώσω τα χρήματά μου; Ποιο brand θέλω να στηρίξω;’ αναρωτήθηκα. Ελπίζω αυτό να γίνει ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση», είπε.
Ας επικεντρωθούμε, λοιπόν, στο καλό του πλανήτη κι ας σκεφτούμε διπλά πριν πράξουμε.
Ayesha Barenblat, ιδρύτρια της Remake
Μέχρι τώρα, οι εργαζόμενοι στις μονάδες παραγωγής δεν αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι, αλλά σαν έξοδα για τους επιχειρηματίες. Η Ayesha ελπίζει να δει την κατάσταση να αλλάζει. Θέλει να δει τις εταιρείες να γίνονται ανθρωποκεντρικές και να υπάρχει συλλογικότητα, με την ασφάλεια και την προστασία των υπαλλήλων να θεωρείται δεδομένη.
«Οι γυναίκες που φέρνουν έσοδα σ’ αυτή τη βιομηχανία εδώ και δεκαετίες, ζουν στα όρια της φτώχειας. Αυτό προσπαθούμε να διορθώσουμε στη Remake. Γι’ αυτό δουλεύουμε ακούραστα», είπε.
Mara Hoffman, σχεδιάστρια μόδας
«Η πανδημία έφερε όλα τα λάθη στην επιφάνεια», δήλωσε στη Guardian. Πράγματι, έχουμε δει πως στη βιομηχανία της μόδας επικρατεί το χάος. Δε θα ήταν λογικό, λοιπόν, να θέλουμε να επιστρέψουμε στην προ – κορονοϊού κανονικότητα.
Τώρα βλέπουμε τι έρχεται και είναι πρωτόγνωρο. Ξέρουμε καλά, όμως, πως δε γίνεται να συνεχίσουμε έτσι.
«Ένας τρόπος να βγούμε δυνατότεροι, είναι να κοιτάξουμε αυτό που ήδη έχουμε. Εμείς, επικεντρωνόμαστε στους πιο γερούς και διαφανείς τομείς της επιχείρησης και τους βελτιώνουμε ακόμη περισσότερο. Το ίδιο ισχύει για τα υφάσματα που χρησιμοποιούμε – πού καλλιεργούνται οι πρώτες ύλες, πού υφαίνονται; Κάποιες μεγαλύτερες εταιρείες θα προτιμούσαν να επιστρέψουν στις κακές τους συνήθειες αντί να βγουν έξω από τα νερά τους για λίγο. Όμως πρέπει όλοι να ρισκάρουμε. Ίσως αυτό να συνεπάγεται μείωση στο κέρδος, αλλά δεν πειράζει.»