Τη δεκαετία του 1890, το 16% των γυναικών που νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο St. Bartholomew’s στο Λονδίνο, υπέφεραν από μία σπάνια πάθηση. Εμφάνισαν ταυτόχρονα συμπτώματα αναιμίας, αμηνόρροια, ανορεξία, κόπωση και αλλοτριοφαγία – δηλαδή την ανάγκη να φάνε πράγματα που, υπό κανονικές συνθήκες, δε θα έτρωγαν, όπως κερί. Επιπλέον, το δέρμα τους απέκτησε μία πράσινη απόχρωση.
Σήμερα, αν ψάξουμε στο Google τη λέξη χλώρωση, θα μάθουμε πως πρόκειται για μία νόσο των φυτών. Τότε, όμως, έπασχαν και άνθρωποι. Μάλιστα, μέχρι σήμερα υπάρχουν ορισμένα κρούσματα αλλά εκείνη την εποχή, ήταν επιδημία.
Ο αιματολόγος William Crosby, το 1980, έγραψε τη διατριβή του με τίτλο «Τελικά, τι συνέβη στη χλώρωση;» κι έδωσε μερικές απαντήσεις στο ερώτημα που μπορεί να γεννήθηκε και σ’ εμάς, μερικά δευτερόλεπτα πριν.
Επί αιώνες, η πάθηση αυτή ήταν αρκετά συχνή. Οι διαγνώσεις, όμως, ποίκιλλαν και το επίπεδο της ιατρικής δεν επέτρεπε την απαιτούμενη έρευνα. Έκανε την εμφάνισή της για πρώτη φορά το 1554, ενώ μέχρι το 1700 ήταν γνωστή ως «η νόσος των παρθένων» και ο κόσμος πίστευε πως μοναδική θεραπεία, ήταν η σεξουαλική επαφή.
«Η χλώρωση θεωρούταν αποκλειστικά γυναικεία ασθένεια, κάτι που σήμαινε ότι, όπως συχνά συμβαίνει μέχρι σήμερα, δεν έλαβε την απαραίτητη προσοχή», δήλωσε στο Ozy η ερευνήτρια του Πανεπιστημίου Wesleyan, Anna Scanlon. Άλλοι έλεγαν πως, για να γίνουν καλά, οι ασθενείς έπρεπε να κάνουν παιδιά ή γυμναστική. Πρότειναν, επιπλέον, να παρατήσουν το σχολείο. Βέβαια, υπήρχαν κι εκείνοι που υποστήριζαν πως τα δύο φύλα κινδύνευαν εξίσου, όμως όταν ένας άνδρας νοσούσε, οι επιστήμονες τον αποκαλούσαν θηλυπρεπή κι ομοφυλόφιλο, οδηγώντας τον στο περιθώριο της κοινωνίας εκείνης.
Συχνότερα «θύματα» της πάθησης, ήταν οι κόρες των πλουσιότερων οικογενειών, κι αυτό γιατί η έκθεσή τους στον ήλιο ήταν σχεδόν μηδαμινή – άλλωστε, δεν έκαναν εξωτερικές δουλειές και περνούσαν το χρόνο τους μέσα στο σπίτι.
Δεν είναι εκείνοι που συνδέουν τη χλώρωση με τη νευρική ανορεξία. Όπως αποδείχθηκε, έχουν πολλά κοινά: Είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη θηλυκότητα, θεωρούνται ασθένειες που αγγίζουν τόσο το σώμα, όσο και την ψυχή, ενώ εμφανίζονται, κυρίως, στην εφηβεία. Σχετικά με τη χλώρωση, οι μέθοδοι αντιμετώπισης της εποχής αφορούσαν στην ιδανική εικόνα της γυναίκας. Δηλαδή της παντρεμένης, που γεννά παιδιά και, αν μορφωθεί, δε θα γίνει άξια σύζυγος. «Ήταν ένας τρόπος να πετύχουν μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια: Και δε θα τις άφηναν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, και θα τους έκαναν γάμους, και θα τις θεράπευαν», τόνισε η Scanlon.
Τελικά, τι συνέβη και πλέον τα κρούσματα είναι ελάχιστα;
Η επιστήμη προχώρησε και οι γιατροί είδαν πως, για την αναιμία, η θεραπεία δε βρίσκεται στην επαφή αλλά στη σωστή διατροφή. Κι έπειτα, είναι πλέον γνωστά τα οφέλη της βιταμίνης D για τον οργανισμό. Πολλά, όμως, έχουν παραμείνει στην αφάνεια. Για παράδειγμα, κανείς δεν ξέρει αν η ασθενής «πρασίνιζε» κάθε φορά. Βέβαια, επειδή υπήρχαν άλλοι κίνδυνοι – ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η ισπανική γρίπη του ’18 – ο κόσμος έπαψε να ασχολείται μαζί της. Ήταν, άλλωστε, «εύκολη» και «γυναικεία» υπόθεση.
Διαβάστε επίσης:
Susan B. Anthony: Σαν σήμερα, το1873, δικάστηκε γιατί τόλμησε να ψηφίσει
Όταν το 1952, οι Ελληνίδες απέκτησαν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι
Inge Lehmann: Η πρώτη επιστήμονας που ανακάλυψε τη δομή του πυρήνα της Γης
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση