«Γιατί, ως κοινωνία, αισθανόμαστε πιο άνετα βλέποντας δύο άνδρες να κρατούν όπλα, αντί να κρατιούνται χέρι – χέρι;», είχε πει ο συγγραφέας Έρνεστ Γκέινς.
Βρισκόμαστε στο 2020 και, σε καμία περίπτωση, δε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η ζωή ενός μέλους της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ είναι εύκολη. Σε πολλά κράτη του κόσμου, αντιμετωπίζονται ως πολίτες τελευταίας κατηγορίας. Πραγματοποιούνται «διορθωτικοί βιασμοί» σε γυναίκες, προκειμένου να αρνηθούν το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Δέχονται επιθέσεις, είναι θύματα ρατσισμού. Τα στερεότυπα κυριαρχούν, όμως το κίνημα για την προστασία των δικαιωμάτων τους έχει σημειώσει πρόοδο.
Το 1951, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA) συμπεριέλαβε για πρώτη φορά την ομοφυλοφιλία στο επίσημο Διαγνωστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών. Όλοι εκείνοι που, ως τότε, δέχονταν το χλευασμό και την υποτίμηση, έβλεπαν τους ίδιους τους γονείς τους να τους γυρνούν την πλάτη ενώ, πολλές φορές, το να ζουν διπλή ζωή ήταν μονόδρομος, θεωρούνταν κι επίσημα ψυχασθενείς.
Όλα αυτά άλλαξαν στις 15 Δεκεμβρίου 1973, όταν η ΑΡΑ ψήφισε για την αφαίρεσή της. Και δύο μέρες αργότερα, σαν σήμερα, η ομοφυλοφιλία είχε πια διαγραφεί από τη λίστα. Το πρωτοσέλιδο των New York Times, μάλιστα, ενημέρωσε τον κόσμο με την παρακάτω ανακοίνωση στο πρωτοσέλιδο:
Η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, αποφάσισε σήμερα ότι η ομοφυλοφιλία δεν είανι ψυχική ασθένεια. Το διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού που αριθμεί 20 χιλιάδες μέλη, ενέκρινε τη θέση που αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι «από μόνη της, η ομοφυλοφιλία δεν ικανοποιεί τις προϋποθέσεις μίας ψυχικής ασθένειας». Η διάγνωση για τους ομοφυλόφιλους, σύμφωνα με το διοικητικό συμβούλιο, θα είναι «διαταραχή σεξουαλικού προσανατολισμού».
Φυσικά, η ισότητα δεν ήρθε από την παραπάνω απόφαση. Έγινε, όμως, ένα σημαντικό βήμα κι ο Δεκέμβριος του 1973 έμεινε στην ιστορία.
Μέχρι να έρθει η μέρα που ένα ομόφυλο ζευγάρι, ένα διεμφυλικό άτομο ή οποιοδήποτε άλλο μέλος της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, θα μπορέσει να περπατήσει ελεύθερα στο δρόμο, χωρίς να δεχθεί ούτε ένα επικριτικό βλέμμα, ούτε ένα αρνητικό σχόλιο, χρειάζεται όλοι να υψώνουμε τη φωνή μας.
Διαβάστε επίσης:
Ως εδώ με το συνεχές αίσθημα φόβου και ανασφάλειας: Το βίντεο του Athens Pride που συγκινεί
Μάλα Σεν: Η Ινδή συγγραφέας και ακτιβίστρια που αγωνίστηκε για την ισότητα
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση