Ο εγκλεισμός έφερε στην επιφάνεια μερικές αλήθειες για τον τρόπο ζωής μας. Ό, τι κάναμε νωρίτερα, από την καθημερινότητα του γραφείου μέχρι τις βόλτες και την εκτόνωση στο γυμναστήριο, φαίνεται τόσο μακρινό και, για αρκετούς, η αλλαγή είναι ευπρόσδεκτη. Όμως όλοι μας χρειάστηκε να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες.
Παρότι οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως φύλου, εργαζόμαστε πια από το χώρο μας, πάρα πολλές γυναίκες ασχολούνται εξ ολοκλήρου με τις δουλειές του σπιτιού. Πασχίζουν να βρουν μία ισορροπία μεταξύ των projects που ετοιμάζουν, των emails που πρέπει να στείλουν σε πελάτες , των παιδιών που κλαίνε και θέλουν να παίξουν. Πρέπει να χωρέσουν στο πρόγραμμά τους το σιδέρωμα, το σκούπισμα – και η λίστα συνεχίζεται. Οι άνδρες, από την άλλη, μένουν αμέτοχοι.
Φυσικά, θα ήταν άδικο να λέγαμε πως αυτό ισχύει για όλους. Όμως, ακόμη κι όταν τα πράγματα ήταν φυσιολογικά, η μητέρα της οικογένειας ήταν εκείνη που ασχολούταν κατά 60% παραπάνω με τις ανάγκες του σπιτιού. Το χειρότερο είναι πως δε μας κάνει καμία εντύπωση, μας φαίνεται σχεδόν λογικό.
Γιατί, όμως, να μη μοιραζόμαστε τις δουλειές; Άλλωστε, όλοι μαζί μένουμε. Γιατί να φροντίζει μόνο ο ένας για την καθαριότητα και την ηρεμία στο χώρο; Μπορεί να εθελοτυφλούμε, λέγοντας στον εαυτό μας πως είμαστε ίσοι, όμως η πανδημία απέδειξε το αντίθετο. Δεν έχει σημασία που είμαστε όλοι σπίτι – και πάλι, οι γυναίκες αναλαμβάνουν τα περισσότερα.
Ακόμη κι η φροντίδα των παιδιών, παραμένει γυναικεία υπόθεση είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το lockdown μας έδειξε την αλήθεια για το χάσμα των φύλων. Ναι, χρειάζεται να δίνονται περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες στη γυναίκα. Ναι, οι άνδρες χρειάζεται να γίνουν ισχυρότεροι σύμμαχοί τους. Όμως, όλα ξεκινούν από το σπίτι.