Έμιλι Ντίκινσον: 4 έργα από την κορυφαία ποιήτρια που ντυνόταν πάντα στα λευκά

Ελάχιστα είναι γνωστά για τη ζωή της Έμιλι Ντίκινσον. Κι όμως, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες φιγούρες της αμερικανικής ποίησης.

Γεννήθηκε στη Μασαχουσέτη σαν σήμερα, 10 Δεκεμβρίου, το 1830. Σπούδασε για επτά χρόνια στο Πανεπιστήμιο Amherst, πέρασε λίγο χρόνο ως φοιτήτρια στο Κολέγιο του Μάουντ Χόλιοκ κι επέστρεψε στο πατρικό της σπίτι. Η γείτονές της τη θεωρούσαν εκκεντρική, ντυνόταν πάντα στα λευκά, δεν είχε παρέες και περνούσε τον περισσότερο χρόνο μόνη. Δυσκολευόταν να χαιρετήσει τους γνωστούς της στο δρόμο ενώ, όσο μεγάλωνε, τόσο κλεινόταν στον εαυτό της. Μετά από κάποιο σημείο, δεν έβγαινε από την κρεβατοκάμαρά της παρά μόνο για φαγητό ή για να κάνει μπάνιο. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, όμως είχε πολλούς φίλους δι’ αλληλογραφίας.

Έγραψε σχεδόν 1.800 ποιήματα. Από αυτά, εκδόθηκαν μόνο τα δέκα και ένα γράμμα. Κι αυτό γιατί δε συμβιβάστηκε με τη λογοτεχνία της εποχής, τα έργα της ήταν μοναδικά. Περιλάμβαναν μικρούς στίχους με ανάκατη ομοιοκαταληξία, δεν είχαν τίτλους και ασχολούνταν με το θάνατο και την αθανασία.

Μετά το θάνατό της, η αδελφή της ανακάλυψε τα γραπτά της. Το 1890, οι Τόμας Γουέντγουορθ Χιγκινσον και η Μάμπελ Λούμις Τοντ, οι οποίοι τη γνώριζαν προσωπικά, αποφάσισαν να τα εκδώσουν. Τα άλλαξαν, όμως, αρκετά. Το 1998, άρθρο στους New York Times αποκάλυψε πως τουλάχιστον έντεκα ποιήματα ήραν αφιερωμένα στη σύζυγο του αδελφού της, Σούζαν Χάφινγκτον Γκίλμπερτ Ντίκινσον, όμως το όνομά της είχε σβηστεί – πιθανότατα εξαιτίας της Τοντ.

H Έμιλι Ντίκινσον έγραψε για τη ζωή, το θάνατο, τον έρωτα, τα λουλούδια. Μπορεί να μην πήρε την αναγνώριση που της άξιζε όσο ζούσε, όμως έμεινε για πάντα στην ιστορία.

Παρακάτω, βρίσκονται 4 ποιήματά της.

#1

Ψυχή διαλέγει τη δική της Συντροφιά—

Μετά—κλείνει την Πόρτα—

Κανένας άλλος μην προβάλει—στη θεïκή

Πλειοψηφία της μπροστά—

Ατάραχη—βλέπει τις Άμαξες—να σταματούν—

Μπρος στην Αυλόθυρα τη χαμηλή—

Ατάραχη—να ένας Αυτοκράτορας

Γονατισμένος στο Ψαθί της—

Την έχω δει—μέσ’ από απέραντο έθνος—

Έναν να κρατά—

Μετά—της προσοχής της κλείνει τις Βαλβίδες—

Σαν Πέτρα—

(The Soul selects her own Society, 409)

#2

O Κόσμος—μοιάζει Σκονισμένος

Σα σταματάς για να Πεθάνεις—

Γυρεύεις—τότε—τη Δροσιά—

Με τις Τιμές—δε θ’ ανασάνεις —

Σαν Ξεψυχάς—δε θες Σημαίες—

Μόνο το πιο μικρό Ριπίδι

Που όμως Δροσίζει—σα Βροχή—

Αν Χέρι φίλου το αναδεύει—

Εκεί θα είμαι να Φροντίσω

Όταν θα ’ρθεί η δική σου Δίψα—

Και Βάλσαμα από την Ύβλα—

Πάχνες της Θεσσαλίας, θα σου φέρω

(The World—feels Dusty, 491)

#3

Mέλισσα! Περιμένω να φανείς!

Έλεγα μόλις Χτες

Σε Κάποιο γνώριμό σου

Πως ήτανε να ’ρθείς —

Γυρίσανε οι Βάτραχοι—

Και πιάσανε δουλειά—

Πίσω τα πιο πολλά Πουλιά—

Και το Τριφύλλι είναι ζεστό—

Θα ’χεις λάβει το Γράμμα

Ώς τις Δεκαεφτά ̇

Απάντησε, ή μάλλον έλα δω—

Δική σου, Μύγα.

(Bee! I’m expecting you, 983)

#4

Δεν είναι η Πτώση Πράξη μιας στιγμής

Mια οριστική διακοπή

Οι τρόποι της Ερείπωσης

Είναι Φθορές οργανωμένες—

Ιστός Αράχνης, πρώτα, στην Ψυχή

Μια Στρώση Σκόνης ελαφριά

Σαράκι που τρυπά τον Άξονα

Μες στο Στοιχείο η σκουριά—

Επίσημη η Κατάρρευση—δουλειά

Διαβόλου—αδιάκοπη κι αργή—

Σε μια στιγμή κανείς δε χάθηκε

Αργά γλιστράς—στη Συντριβή—

(Crumbling is not an instant’s Act, 1010)

 

Διαβάστε επίσης:

Louise Glück: Η ποιήτρια του τραύματος, που γιάτρεψε την ανθρώπινη ψυχή

Maya Angelou: Η ζωή και το έργο ενός όμορφου ανθρώπου

Η Google τιμά την σπουδαία Πολωνή ποιήτρια Mascha Kaleko