Το ελληνικό #MeToo ξεκίνησε. Την Πεμπτη 28 Ιανουαρίου, τρεις ακόμη ηθοποιοί μοιράστηκαν τη δική τους εμπειρία.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Ερρίκος Μηλιάρης πήρε την απόφαση να μιλήσει ανοιχτά για τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη. Σε ανάρτησή του στο Facebook, αποκάλυψε πως όταν ήταν 19 ετών και πέρασε από ένα casting για κινηματογραφική ταινία, του ζητήθηκε να κατεβάσει το παντελόνι και το εσώρουχό του μπροστά στην κάμερα. Ο σκηνοθέτης δικαιολογήθηκε, λέγοντας πως «θέλει να δει αν είμαι ας το πούμε “ακομπλεξάριστος” σαν ηθοποιός και θαρραλέος και επίσης πως έτσι κι αλλιώς ο ρόλος ήταν κάπως άγριος, με άγρια ζωή, και χρειάζονται ακραία πράγματα».
Στο επόμενο δοκιμαστικό, του ζήτησε να αυνανιστεί μπροστά του, με ανοιχτή την κάμερα και αυτήν τη φορά. Φεύγοντας, μίλησε με καθηγητή από τη σχολή του και περιέγραψε την εμπειρία του. «Αυτά αν δε γινόντουσαν στην Ελλάδα αλλά αλλού, τώρα μπορεί και να ήταν φυλακή ο τύπος», του είπε εκείνος, ενώ τον συμβούλευσε να ενημερώσει τον υπεύθυνο του πρακτορείου του casting, όπως και έκανε. Τότε ήταν που έμαθε ότι στο συγκεκριμένο έργο δεν υπήρχε ούτε μία σκηνή γυμνού ή ερωτικού περιεχομένου.
Στο τρίτο δοκιμαστικό, ήρθε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. «Μου ζήτησε να σκεφτώ πως είμαι πρεζάκι στην ομόνοια και πως θέλω λεφτά από έναν τύπο (πλούσιο, ντίλερ, κάτι τέτοιο) για να πάρω τη δόση μου, αλλά πρέπει να τον πείσω με σεξουαλικούς τρόπους να μου τα δώσει. Φυσικά είπε ότι ο τύπος με τα λεφτά, έτσι, για την πρόβα, είναι ο ίδιος και να κάνω πάνω του τα οποιαδήποτε σεξουαλικά». Κι ο Ερρίκος Μηλιάρης αρνήθηκε.
Ο σκηνοθέτης διαμαρτυρήθηκε, ενώ κατέληξε πως τον ήθελε στην ταινία. Αν, όμως, δεν είχε διάθεση να δουλέψει στο «σεξουαλικό κομμάτι» του ρόλου, θα έπρεπε να δεχθεί οτιδήποτε άλλο ζητούσε. Φυσικά και αρνήθηκε για μία ακόμη φορά.
Ο Ερρίκος Μηλιάρης δεν κατονόμασε το σκηνοθέτη κι εξήγησε πως δημοσιοποιεί την ιστορία, έστω και ανώνυμα, για να δείξει δύο πράγματα. Πρώτον, πως και οι άνδρες είναι θύματα τέτοιων καταστάσεων. Κι έπειτα, πως ζούμε μία ιστορική στιγμή και ίσως αλλάξει κάτι.
Το όνομα, όμως, αποκαλύφθηκε στα σχόλια. Ο επίσης ηθοποιός Χάρης Τζωρτζάκης, έγραψε «Ο Κώστας Ζάππας. Έκανε και σε μένα ακριβώς τα ίδια».
Κι ο Γιάννης Νιάρρος, συμφώνησε. «Ο Ερρίκος, ο Χάρης, εγώ και σχεδόν όλα τα αγόρια της γενιάς μας γνωρίζουν την κωμικοτραγική φιγούρα: Κώστα Ζάππα. Εμένα για την ίδια audition μου ζήτησε ο βοηθός του να γυρίσω γρήγορα από τις διακοπές μου, γιατί δεν μπορούσε να περιμένει μια βδομάδα για να με δει. Η βιασύνη, για μια ταινία η οποία γυρίστηκε 3 χρόνια μετά. Η διαθεσιμότητα μου ως νέος φιλόδοξος ηθοποιός με έκανε να πάρω την ηλίθια απόφαση να αλλάξω τα εισιτήρια μου και να τρέξω να κάνω την audition. Δυστυχώς όμως δεν ήμουν αρκετά διαθέσιμος ώστε να του ” δείξω τον π@@ο μου” (το διατυπώνω όπως και μου ζητήθηκε αυτολεξεί). Αφού του την περιέγραψα, μου μίλησε για τον Μπράντο και άλλους γαμάτους ηθοποιούς που “δεν φοβούνται να βγουν από το καβούκι τους” (να δείξουν την π@@α τους σε ένα δωμάτιο στα Εξάρχεια, στον πρώτο τυχόντα) Στις δραματικές σχολές μαζί με το απολυτήριο, να υπάρξουν λίστες με ονόματα από τέτοιους τύπους!»
Ολόκληρη η ανάρτηση του Ερρίκου Μηλιάρη
Λοιπόν, γύριζε αρκετά μες στο κεφάλι μου η σκέψη και τελικά αποφάσισα να πω κι εγώ μια ιστορία μου.
Στο τέλος του πρώτου έτους της σχολής μου (σε ηλικία δηλαδή 19 χρονών) πέρασα από casting για μία κινηματογραφική ταινία, στην οποία ο σκηνοθέτης παρουσιαζόταν ως εγγυητής διεθνούς επιτυχίας, παρουσιάζοντας μια ομάδα συνεργατών που πράγματι ήταν μεγάλου βεληνεκούς, και λέγοντας πως η ταινία ήταν ήδη σίγουρο πως θα πάει Κάννες και ελπίζουμε και όσκαρ και διάφορα τέτοια. Αφού τα είπε αυτά στο πρώτο δοκιμαστικό, μετά μου ζήτησε να κατεβάσω το παντελόνι μου και το εσώρουχό μου (έχοντας κάμερα να καταγράφει το δοκιμαστικό) λέγοντας πως θέλει να δει αν είμαι ας το πούμε “ακομπλεξάριστος” σαν ηθοποιός και θαρραλέος και επίσης πως έτσι κι αλλιώς ο ρόλος ήταν κάπως άγριος, με άγρια ζωή, και χρειάζονται ακραία πράγματα.
Στο επόμενο δοκιμαστικό που ζήτησε να με ξανά δει, μετά από πρόβα μιας σκηνής, μου ζήτησε να αυνανιστώ μπροστά του, επί τόπου (φυσικά με κάμερα και πάλι ανοιχτή εντός του δοκιμαστικού).
Φεύγοντας από αυτό το δεύτερο δοκιμαστικό, μίλησα με τη σχολή μου (καθώς ο σκηνοθέτης έθετε ότι αν με πάρει θα πρέπει να φύγω απ’ τη σχολή γιατί θέλει 6 μήνες προβών για την ταινία του με διαθεσιμότητα χρόνου – απλήρωτες λογικά; ) και περιέγραψα και σε καθηγητή της σχολής μου τα περιστατικά, ο οποίος με στήριξε πολύ λέγοντας ότι “αυτά αν δε γινόντουσαν στην Ελλάδα αλλά αλλού, τώρα μπορεί και να ήταν φυλακή ο τύπος” και με συμβούλεψε να μιλήσω οπωσδήποτε στον υπεύθυνο του πρακτορείου casting να τον ενημερώσω για το τι γίνεται σε αυτά τα δοκιμαστικά.
Μίλησα λοιπόν με τον casting director ο οποίος σοκαρισμένος μου είπε “Ερρίκο προβληματίζομαι γιατί στην ταινία δεν υπάρχει ούτε μία σκηνή γυμνού ή ερωτικού περιεχομένου για να δικαιολογεί αυτά που σου ζητάει” και θέτοντας τις διεθνείς προοπτικές της ταινίας μου είπε να συνεχίσω τα δοκιμαστικά και στην “επόμενη φάση” και αν ξανά γίνει κάτι τέτοιο να τον ενημερώσω και θα προβεί σε κινήσεις.
Στο τρίτο λοιπόν δοκιμαστικό μου ζήτησε να σκεφτώ πως είμαι πρεζάκι στην ομόνοια και πως θέλω λεφτά από έναν τύπο (πλούσιο, ντίλερ, κάτι τέτοιο) για να πάρω τη δόση μου, αλλά πρέπει να τον πείσω με σεξουαλικούς τρόπους να μου τα δώσει. Φυσικά είπε ότι ο τύπος με τα λεφτά, έτσι, για την πρόβα, είναι ο ίδιος και να κάνω πάνω του τα οποιαδήποτε σεξουαλικά.
Κάπου εκεί εγώ το έκοψα και είπα χαρακτηριστικά “δεν νομίζω πως αυτό έχει καμία σχέση με την υποκριτική”.
Άρχισε να διαφωνεί και να μου λέει για ηθοποιούς σαν τον Πατσίνο που για να κάνουν ρόλο ομοφυλόφιλου έκαναν στη ζωή τους ομοφυλοφιλικό σεξ και ας μην είναι ομοφυλόφιλοι και κάτι τέτοια.
Τέλος πάντων, κατέληξε πως εμένα θέλει στην ταινία και πως αν δε θέλω να δουλέψω στο “σεξουαλικό κομμάτι” του ρόλου θα το δεχτεί αλλά “ό,τι άλλο ζητήσω θα το κάνεις”.
Εκεί εγώ σκέφτηκα δηλαδή τι να ζητήσει αν δεν μιλάμε για σεξουαλικό θέμα;
Να κάνω πρέζα επειδή ο ρόλος είναι πρεζάκι;
Φυσικά αρνήθηκα να είμαι στην ταινία, έμεινα και στη σχολή μου και πάλι καλά γιατί η ταινία άργησε τελικά πολύ να γίνει και θα με είχε στο περίμενε και θα είχα χάσει και τη θέση μου στη σχολή (αν υποτίθεται δεχόμουν να είμαι στην ταινία) και επίσης δεν είναι επ’ ουδενί η διεθνής επιτυχία που έταζε.
Τώρα.
Για ποιο λόγο δεν κατονομάζω τον σκηνοθέτη (βέβαια αν πιστέψω ότι για κάποιο λόγο χρειάζεται θα το κάνω):
α) Προσωπικά δεν είναι γεγονός που με έκανε να νιώσω βιασμένος. Τον έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου και συνέχισα τη σχολή μου και έπειτα την πορεία μου. Δεν νιώθω κάποιο “προσωπικό μένος” για να έχω την ανάγκη να τον “δώσω”.
β) Δεν θεωρώ πως έχει στα αλήθεια “επιρροή” στον χώρο του κινηματογράφου για να τον θεωρώ και επικίνδυνο για παιδιά και ότι δηλαδή είναι άνθρωπος που δεν μπορείς να του πεις και όχι αν σου δώσει δουλειά (παρόλο που δεν είναι και άγνωστος). Να είστε αυτόνομες προσωπικότητες και αυτάρκεις και σε ανθρώπους που δεν αξίζει να φοβάστε, όπως αυτός, να πατάτε πόδι και να αντιδράτε.
γ) Θεωρώ πως και μόνο η δημοσιοποίηση του γεγονότος θα τον κάνει, όπως και άλλους του συναφιού του, να φοβηθούν σίγουρα και έπειτα να μαζευτούν. Ή και να εξαφανιστούν και απ’ τον χώρο.
Γιατί δημοσιοποιώ την ιστορία, έστω και ανώνυμα:
α) Γιατί ήμουν αγόρι και θέλω να δείξω το μέγεθος και το εύρος των πραγμάτων που γίνονται στον χώρο μας πολλές φορές ασχέτως φύλου.
β) Γιατί είναι ιστορική στιγμή. Μπορεί στα αλήθεια να αλλάξει κάτι ριζικά στον χώρο μας και πρέπει όλοι και όλες ο καθένας με το λιθαράκι του να συνεισφέρουμε σε αυτό. Πρέπει ψύχραιμα και πολιτισμένα να δημιουργήσουμε έναν ας το πούμε συλλογικό “εκφοβισμό”. Και εκεί, και χωρίς να ακουστούν απαραίτητα όλων τα ονοματάκια, τη ζημιά την έχουν πάθει και πάλι.
Μαζί με τη Ζέτα Δούκα, με κάθε Ζέτα Δούκα, με κάθε άνθρωπο που έχει βιώσει χειρότερα πράγματα απ’ τη Ζέτα Δούκα και με κάθε νέο ηθοποιό που φοβάται να μιλήσει. Τώρα είναι η στιγμή να μιλήσει. Όλοι. Να μιλήσουμε. Σπάστε τον φόβο. Ήρθε η στιγμή. Το σωματείο μας είναι εδώ για εσάς, συλλογικότητες είναι εδώ για εσάς.
Είναι μία ευτυχής στιγμή.
Edit / Το όνομα έχει αποκαλυφθεί στα σχόλια και το επιβεβαίωσα.
Λοιπόν, γύριζε αρκετά μες στο κεφάλι μου η σκέψη και τελικά αποφάσισα να πω κι εγώ μια ιστορία μου.
Στο τέλος του πρώτου…Δημοσιεύτηκε από Ερρίκος Μηλιάρης στις Τετάρτη, 27 Ιανουαρίου 2021
Διαβάστε επίσης:
Βία σωματική, ψυχολογική, σεξουαλική: Η ομερτά στο θέατρο έσπασε
Ηγεσία στην εποχή του #metoo – Γράφει η Μαίη Ζαννή
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση