«Φέρσου σαν άνδρας», «Οι άνδρες δεν κλαίνε», «Φιλόδοξη επαγγελματίας, αντράκι». Τι σημαίνει, άραγε, το να είσαι άνδρας;
Τα μικρά αγόρια μαθαίνουν πως λόγω του φύλου τους, πρέπει να είναι σκληροί. Να μη φοβούνται το σκοτάδι και τα έντομα, να βοηθούν το ανήμπορο κορίτσι, να δέχονται πιο σκληρά σχόλια. Να μην αγκαλιάζονται γιατί «είναι περίεργο», να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, να μην τους αρέσει το μπαλέτο αλλά να προσέχουν τις μπαλαρίνες. Να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να πάρουν επιβεβαίωση από τους συνομηλίκους τους – επιβεβαίωση για την αρρενωπότητά τους.
Είναι εντάξει να τρέχουν πίσω από τις συμμαθήτριές τους, αλλά όχι πίσω από τη μαμά τους. «Πίστευα πως το να “γίνω άνδρας” σήμαινε να μπορώ να φτύσω τρία μέτρα μακριά. Να μπορώ να παίξω μπάλα χωρίς μπλούζα, να σκαρφαλώνω δέντρα. Να κρατάω τα χέρια κοντά στο σώμα μου όταν καθόμουν στην καρέκλα του κουρείου, για να μην ακουμπήσω κατά λάθος τον κομμωτή. Να μένω ανέκφραστος όταν, μετά το ξύρισμα, μου έβαζε κολόνια στα μάγουλα», γράφει ο Amílcar Sanatan στο Medium.
Και οι νεαρές κοπέλες θεωρούν φυσιολογική αυτή τη συμπεριφορά, όταν τη βλέπουν από τους συμμαθητές τους. Περιμένουν να τις επιλέξει ο δημοφιλής του σχολείου που φλερτάρει με όλες – και είναι φυσιολογικό να έχει πολλές επιλογές, άνδρας είναι. Θεωρούν πως ο σύντροφός τους θα μπορεί να επιδιορθώσει τον υπολογιστή τους – άσχετα που εκείνος ίσως δεν έχει επαφή με την τεχνολογία. Στενοχωριούνται αλλά δε μιλούν όταν αγνοεί την ίδια και την ανάγκη της για τρυφερότητα.
Μεγαλώνοντας, υπάρχει η αντίληψη πως ο άνδρας είναι κυρίαρχος – όσο κι αν δε μας αρέσει να το παραδεχόμαστε. Τώρα ξεκινούν να καταρρίπτονται τα στερεότυπα που θέλουν τον πατέρα της οικογένειας να κερδίζει περισσότερα από τη μητέρα και να βοηθά, αν το θέλει, στις δουλειές του σπιτιού. Μερικά χρόνια πριν, κάτι τέτοιο ήταν εξαιρετικά σπάνιο. Όσο σπάνιο ήταν να μην εργάζεται και να φροντίζει τα παιδιά, ενώ η σύζυγός του κυνηγούσε την καριέρα της. Οι φίλοι του τον λυπούνταν, οι φίλες της τον θαύμαζαν.
Μπορεί τα παραπάνω να μας φαίνονται ασήματα, να θεωρούμε ότι όσο περνάει ο καιρός, τα πράγματα αλλάζουν από μόνα τους. Όμως αυτό δε συμβαίνει. Και η αλλαγή που δεν έρχεται, οδηγεί σε πολύ μεγάλα προβλήματα.
Το βράδυ, όταν μία γυναίκα επιστρέφει από την έξοδό της και θέλει να πάρει ταξί, ελέγχει τα πρόσωπα των οδηγών κι επιλέγει εκείνο που φαίνεται λιγότερο απειλητικό. Περπατά κρατώντας τα κλειδιά στο χέρι, σε περίπτωση που χρειαστεί να προστατεύσει τον εαυτό της όταν περνά από σκοτεινά στενά. Μαθαίνει να δέχεται σχόλια στο δρόμο επειδή οι άνδρες θεωρούν όχι απλώς δικαίωμα, αλλά ένδειξη υπεροχής, το να σχολιάσουν την εμφάνιση οποιασδήποτε περαστικής.
Όμως δεν είναι όλοι έτσι. Εκείνοι που διαφέρουν είναι δίπλα μας – μπορεί να είναι ο φίλος, ο πατέρας ή ο αδελφός μας. Ίσως ο υπάλληλος του σούπερ μάρκετ, ο εργοδότης, ο συνάδελφός μας. Υπάρχουν άνδρες που σέβονται τις γυναίκες επειδή αυτό τους φαίνεται σωστό. Δε φοβούνται μήπως θεωρηθούν «μαλακοί».
«Επιμένοντας πως η αρρενωπότητα είναι μία κληρονομιά που περνά από γενιά σε γενιά, χωρίς να αλλάζει, απειλούμε την ανθρωπότητα. Κάνουμε τις επιλογές μας, προσωπικές και πολιτικές. Ένα τζιν μπορεί να πεταχτεί οποιαδήποτε στιγμή, ειδικά αν δε μας κάνει πια ή αν είναι ξεπερασμένο. Ακριβώς το ίδιο μπορεί να γίνει και με την ιδέα της αρρενωπότητας – είναι ευθύνη και ελευθερία μας», γράφει ο Sanatan.
Διαβάστε επίσης:
«Οι γυναίκες δε σκαμπάζουν από αριθμητική» – Ή μήπως όχι;
«Να είσαι μια κυρία είπαν»: Η Cynthia Nixon μιλά για όλα τα στερεότυπα
Πώς «Τα Φιλαράκια» έσπασαν τα στερεότυπα για τις γυναίκες;
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση