«Η καραντίνα δεν είναι ίδια για όλους». Με αυτές τις 7 λέξεις ξεκινά μία ανατριχιαστική ανάρτηση στο Facebook, που ίσως μας κάνει να αναθεωρήσουμε μερικά πράγματα.
Αυτές τις ημέρες παραπονιόμαστε που πρέπει να #μένουμεσπίτι. Δεν πηγαίνουμε βόλτες, δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους, δεν μπορούμε – οι περισσότεροι, οι πιο τυχεροί – να πάμε στο γραφείο και εργαζόμαστε από το χώρο μας. Δε μας αρέσει που δεν μπορούμε να αλλάξουμε παραστάσεις και κύρια ανησυχία μας, είναι να μην παχύνουμε.
Δεν αναλογιζόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε, που αυτά είναι τα πράγματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Υπάρχουν άνθρωποι χωρίς τους απαραίτητους πόρους για να πληρώσουν το ενοίκιο, γιατί λόγω της πανδημίας έκλεισε η δουλειά τους. Υπάρχουν άστεγοι και άποροι. Και δεν είναι λίγοι.
«Η καραντίνα δεν είναι ίδια για όλους. Εξαρτάται από πολλά πράγματα, ένα από τα οποία είναι και τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού μας. Αλλά και από το εάν έχουμε ή όχι:
-μπαλκόνι ή ταράτσα
-σύνδεση στο διαδίκτυο
-υπολογιστή ή tablet για τα μαθήματα των παιδιών
-εγγραφή σε πλατφόρμα για streaming
Kαι θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ άπειρον.
Αυτή η καραντίνα μας δίνει να καταλάβουμε ότι οι κοινωνικές τάξεις υπάρχουν και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, βλέπουμε τις διαφορές τους. Δεν είναι το ίδιο να περνάς την καραντίνα σε πολυτελείς βίλλες με τεράστιους κήπους, και σε μικροσκοπικά, φτωχικά σπίτια 40 τετραγωνικών. Για να μη μιλήσω για εκείνους που δεν έχουν σπίτι και την περνούν στο δρόμο.
Για να εξηγήσω καλύτερα την ιδέα, διάλεξα μερικές ακραίες φωτογραφίες των «διαμερισμάτων» (όμως στην πραγματικότητα δεν ξέρω καν πώς λέγονται) που βρίσκονται σε περιφερειακές ζώνες της Ασίας (Κίνα, Χονγκ Κονγκ κτλ).
Πιστεύω πως εκεί βρίσκεται ένα κομματάκι κόλασης. Σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή, μέσα σ’ αυτά τα σπίτια.»
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν την περίοδο 2012-2015 από το φωτογράφο Benny Lam.
