Η Trudi Cloyd είναι γιατρός στο Presbyterian Columbia Medical Center. Πρόσφατα, αναγκάστηκε να μείνει σπίτι για δύο εβδομάδες. Προσβλήθηκε και η ίδια από τον ιό, οπότε έπρεπε να αναρρώσει. «Είχα όλα τα συμπτώματα», είπε στο Women’s Health. «Πυρετό για μέρες, πόνο στο στήθος, δεν μπορούσα να αναπνεύσω.»
Μπήκε σε καραντίνα, λοιπόν, μακριά από τη σύζυγο και την κόρη της. Μάλιστα, δεν ήταν εκεί όταν η μικρή έκανε τα πρώτα της βήματα, κάτι που την πλήγωσε βαθιά. Όμως οι μέρες πέρασαν κι επέστρεψε στη δουλειά.
«Ένιωθα σαν να πηγαίνω σε μάχη», εκμυστηρεύτηκε. Ήταν πλήρως εξοπλισμένη, άλλωστε. Φορούσε μάσκες και προστατευτική στολή. Και δεν μπορούσε, φυσικά, να τις βγάλει. Μετά από 6-7 ώρες που έκανε ένα διάλειμμα για να φάει κάτι και χαλάρωσε, πονούσαν τα πάντα: το πρόσωπό της, το κεφάλι της και τα αυτιά της. Πονούσε, όμως, και η ψυχή της. Οι ασθενείς ήταν φοβισμένη κι εκείνη ένιωθε σαν να παίζει σε ταινία. «Πού είμαι; Τι συνέβη;» αναρωτιόταν.
Ο κόσμος της γύρισε ανάποδα σε δύο εβδομάδες. Πριν νοσήσει, ήταν αποστασιοποιημένη από όλο αυτό. Αντιμετώπιζε, μεν, καταστάσεις πρωτόγνωρες, βοηθώντας ασθενείς σε βαριά κατάσταση που δε γνώριζαν εάν θα παραμείνουν ζωντανοί μέσα στο επόμενο δίωρο. Προτού μπει στο θάλαμο, έπαιρνε ένα λεπτό για να προετοιμαστεί ψυχολογικά. «Αν δεν το κάνεις αυτό, θα λυγίσεις», τόνισε. Όμως, έχοντας περάσει και η ίδια την περιπέτεια, είδε τα πράγματα αλλιώς.
«Είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να καταλάβω τι περνούν οι ασθενείς. Ήταν μία εμπειρία που με τρομοκράτησε και κατάλαβα γιατί ένιωθαν κι οι ίδιοι έτσι. Τους έλεγα ότι θα γίνουν καλά και ότι τα συμπτώματά τους ήταν φυσιολογικά, όμως ο δρόμος είναι πολύ πολύ μακρύς», ολοκλήρωσε.