Ο Μπιλ Γκέιτς δίνει “Όσκαρ” σε ένα ντοκιμαντέρ για την ανθεκτικότητα στους οικογενειακούς δεσμούς

Ο Μπιλ Γκέιτς στο προσωπικό του ιστολόγιο, συστήνει στο κοινό να παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ «Τime», σε σκηνοθεσία της Γκάρετ Μπράντλεϊ, το οποίο προβάλλεται δωρεάν στο Amazon Prime. Τα σχόλια του, είναι διθυραμβικά τόσο για το ζήτημα που θίγει όσο και για τον τρόπο που η Μπράντλεϊ χειρίζεται την έννοια του χρόνου.

Ο ίδιος το παρακολούθησε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance, πριν την επιβολή του lockdown, μετά από πρόταση ενός φίλου του που ήταν εκτελεστικός παραγωγός στην ταινία.

Στην κριτική του γράφει: «Σε πρώτο επίπεδο το Time, αναφέρεται σε μια μαύρη μητέρα έξι παιδιών με το όνομα Σίμπιλ Φοξ Ριτσαρντσον, η οποία προσπαθεί να βγάλει τον σύζυγό της, Ρόμπερτ, από την κρατική φυλακή στη Λουιζιάνα. Καταδικάστηκε σε 60 χρόνια για ένοπλη ληστεία.

Μεγάλο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται χρονικά σε ένα σημείο όπου εκείνος βρίσκεται ήδη 18 χρόνια στη φυλακή. Η Σίμπιλ, συμμετείχε στη ληστεία και καταδικάστηκε και η ίδια σε ποινή τρισήμυσι ετών.

Η ταινία δεν αφορά το αν ο Ρόμπερτ και η Σίμπιλ διέπραξαν το έγκλημα. Το έκαναν. Πρόκειται εν μέρει για τον αντίκτυπο που είχε η πράξη τους στην ανθεκτικότητα της οικογένειας τους, τη στιγμή που ο πατέρας εκτίει ποινή 60 ετών.

Πολλά ντοκιμαντέρ που έχω δει να περιγράφουν όλα τα γεγονότα σε μια σαφή ιστορία: τι συνέβη και πότε. Ο χρόνος όμως δεν λειτουργεί πάντα έτσι. Η Γκάρετ Μπράντλεϊ, δεν ενδιαφέρεται να εξηγήσει το κάθε γεγονός.

Μαθαίνετε μόνο λίγες λεπτομέρειες για τη ληστεία και τις ξεχωριστές δίκες τους, αν και υπάρχει μια μακρά ακολουθία στην οποία η Σίμπιλ μιλάει για την αποκατάσταση με τα θύματα του εγκλήματός τους.

Ο χρόνος δε λέει πολλά, αλλά δείχνει. Είναι ένα ποιητικό πορτρέτο μιας οικογένειας που αγαπά και υποστηρίζει ο ένας τον άλλον παρά τις δύσκολες συνθήκες τους. Σε μια σκηνή, ένας από τους γιους του ζευγαριού αποφοίτησε από ένα οδοντιατρικό πρόγραμμα.

Όμως η ταινία δεν χρειάζεται χρόνο για να εξηγήσει τι είδους πτυχίο πήρε ή πολλά άλλα. Είναι όλα για τη χαρά του επιτεύγματός του και πώς η οικογένεια ενώνεται για να γιορτάσει. Οι λεπτομέρειες δεν είναι τόσο σημαντικές, όσο ο τρόπος που εμφανίζονται μεταξύ τους.

Το ίδιο ισχύει και για την απεικόνιση της προσπάθειας της Σίμπιλ, να βοηθήσει τον Ρόμπερτ και να μιλήσει ευρύτερα κατά της μαζικής φυλάκισης. Λέγεται επανειλημμένα ότι δεν υπάρχει καμία είδηση ​​για την υπόθεση του συζύγου της.

Προβάλονται μεγάλες σκηνές που δείχνουν την οδύνη της τη στιγμή που περιμένει στο τηλέφωνο για να μιλήσει σε έναν γραφειοκράτη, για την απόφαση του δικαστή. Δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο ποια είναι η συγκεκριμένη απόφαση, αλλά και πάλι, αυτό δεν έχει σημασία.

Το ζήτημα είναι πόσο απρόσωπα και απάνθρωπα μεταχειρίζεται το σύστημα όλους όσους έχουν εγκλωβιστεί σε αυτό, συμπεριλαμβανομένων των παραβατών και των οικογενειών τους.

Εάν το «Time»  κερδίσει το Όσκαρ φέτος, θα είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ που θα έχει σκηνοθετήσει μια μαύρη γυναίκα. Το ταλέντο της την καθιστά άξια αυτού του ορόσημου.

Αυτή είναι μια από τις πιο οικείες ταινίες που έχω δει ποτέ. Καταγράφει γεγονότα που είναι σχεδόν αφόρητα συναισθηματικά. Υπάρχει μια σκηνή στο τέλος που δεν μοιάζει με οτιδήποτε είχα ξαναδεί σε ένα ντοκιμαντέρ. Δεν θέλω να αποκαλύψω τι συμβαίνει, οπότε απλά θα πω ότι δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το παρακολουθούσα. Ήταν τόσο ισχυρό».

Διαβάστε επίσης:

Μπιλ Γκέιτς: Η επιστροφή στην κανονικότητα θα έρθει μέχρι το τέλος του 2022

Μπιλ Γκέιτς: Ο λόγος που αποφάσισε να γίνει ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας των ΗΠΑ

Γιατί ο Μπιλ Γκέιτς είναι επιφυλακτικός απέναντι στα κρυπτονομίσματα;