«Η κυρία Pankhurst δεν ήταν απλώς μία ομορφούλα – όλη η αλήθεια για τις σουφραζέτες». Αυτός ήταν ο τίτλος στο εξώφυλλο του περιοδικού Observer, στις 16 Ιανουαρίου 1977. Μισό αιώνα μετά την καθιέρωση των εκλογικών δικαιωμάτων στις γυναίκες άνω των 21, η κινηματογραφίστρια Jill Craigie εξήγησε πως οι άνδρες ιστορικοί απέτυχαν να κατανοήσουν και κατηγόρησαν ανελέητα ολόκληρο εκείνο το κίνημα.
Εκείνη την εποχή, οι σουφραζέτες, με αρχηγούς την Emmeline Pankhurst και τις δύο κόρες της, ανάγκασαν το κοινό να τις προσέξει «διακόπτοντας συλλαλητήρια, σπάζοντας παράθυρα, σκίζοντας πίνακες ζωγραφικής… Έδεναν τους εαυτούς τους στις ράγες των τρένων κι επιτίθεντο στους υπουργούς της κυβέρνησης». Αυτή η άποψη, χλευάζει τις προσπάθειές τους, όπως τόνισε η Craigie.
Η αλήθεια είναι πως γυναίκες από κάθε υπόβαθρο έκαναν πράγματα «τόσο αντίθετα στην αποδεκτή γυναικεία συμπεριφορά, που έσπασαν ταμπού αιώνων», σημείωσε. «Επί 22 μήνες, από το 1910 έως το 1911, ο στρατός ένωσε τις δυνάμεις του με το κατεστημένο, ώστε να προωθήσουν την πιο έντονη καμπάνια ειρηνικής προπαγάνδας ενάντια στην αλλαγή που έχουμε δει στη Μεγάλη Βρετανία. »
Τα εγκλήματα που πραγματοποίησαν οι σουφραζέτες ήταν μεν πολλά, αλλά όχι σοβαρά. Διατάρασσαν την ηρεμία του χώρου και των συναθροίσεων, ενώ παρεμπόδιζαν το έργο των υπουργών. «Το μόνο που έπρεπε να κάνει μία γυναίκα, εάν ήθελε να πεταχτεί έξω από ένα δημόσιο συμβούλιο, ήταν η ερώτηση για την ψήφο», τόνισε η Craigie.
Συνολικά, φυλακίστηκαν περισσότερες από χίλιες. Όμως, μόνο τέσσερις, σύμφωνα με την κινηματογραφίστρια, πράγματι παρενόχλησαν εκπροσώπους της κυβέρνησης, τραυματίζοντας «όχι το σώμα, αλλά το εγώ τους».