Μετά από μάχες που κράτησαν δεκαετίες, οι Ελληνίδες απέκτησαν επιτέλους ένα δικαίωμα που σήμερα θεωρούμε δεδομένο: Εκείνο του εκλέγεσθαι. Σαν σήμερα, λοιπόν, στις 28 Μαΐου του 1952, αποφασίστηκε πως κι εκείνες θα μπορούν να έχουν τη θέση τους στη Βουλή.
Φυσικά, δεν έγιναν όλα αμέσως. Το 1975, πάνω από είκοσι χρόνια αργότερα, καθιερώθηκε στο Σύνταγμα η αρχή περί ισότητας των φύλων. Σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά, μόλις φέτος, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έγινε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας της χώρας μας.
Η αρχή έγινε με την πρώτη φεμινίστρια της Ελλάδας, Καλλιρρόη Παρρέν. Εκείνη ίδρυσε την πρώτη γυναικεία εφημερίδα, με τ’ όνομα Εφημερίς των Κυριων, το 1887, και πάλεψε για να φέρει το φεμινισμό στον τόπο μας. Ακολουθούσε τις κινήσεις του αμερικανικού, κυρίως, κινήματος, για να μας ωθήσει ένα βήμα πιο κοντά στην ισότητα των φύλων και στο δικαίωμα του εκλέγειν.
Πριν το 1930, το να ψηφίζουν οι γυναίκες θεωρούταν ανήκουστο, με τον Τύπο της εποχής να σχολιάζει το θέμα με τον πιο σαρκαστικό τρόπο. Ήταν, όπως υποστήριζαν οι άνδρες, επικίνδυνο και θα έπρεπε να αποφεύγεται. Το μεγαλύτερο επιχείρημά τους, μάλιστα, ήταν πως οι γυναίκες δεν είχαν καμία λογική, ήταν απρόβλεπτες και υστερικές τις μέρες της εμμήνου ρύσης. Κι αν δε συγχρόνίζονταν οι κύκλοι τους, «πότε θα γίνονταν οι εκλογές;» έγραφαν οι συντάκτες.
Όμως, η μέρα ήρθε. Αλλά με δύο όρους: Πρώτον, για να ψηφίζουν θα έπρεπε να έχουν κλείσει τα 30. Δεύτερον, να έχουν τελέιώσει το Γυμνάστιο – προνόμιο που είχαν ελάχιστες εκείνη την εποχή. Στους εκλογικούς καταλόγους της 11ης Φεβρουαρίου 1934, υπήρχαν μόλις 2.655 κυρίες, με μόλις τις 439 από αυτές να ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Τότε, μάλιστα, πολλά μέλη της υψηλής κοινωνίας υποστήριζαν πως ήταν άκομψο για μία γυναίκα το να πηγαίνει μαζί με τους άνδρες για να ψηφίσει. Η Μαρίκα Κοτοπούλη, συγκεκριμένα, δεν το έκανε και δεν είχε καμία επιθυμία να το κάνει επειδή, όπως τόνιζε, η ψήφος ήταν μόνο για τις άσχημες κι εκείνες που δεν ήθελαν παιδιά!