«Μιλάς δυνατά στο τηλέφωνο, σαν τη μάνα σου κάνεις». «Είναι απόγευμα και μας ρωτάς τι θέλουμε να φάμε αύριο για βραδινό, γίνεσαι η μάνα σου». «Πω πω γκρίνια, σαν τη μάνα σου έγινες.»
Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι παραπάνω προτάσεις δε μας είναι πρωτάκουστες, ούτε μας εκπλήσσουν. Και όταν τις διαβάζουμε, στο μυαλό μας ακούγεται αντρική φωνή. Ας της απαντήσουμε λοιπόν.
Ποιος είπε ότι είναι κακό μία γυναίκα να γίνει «σαν τη μάνα της»; Εμείς το θεωρούμε ένα από τα μεγαλύτερα κοπλιμέντα που θα μπορούσαμε να δεθχούμε.
Η μαμά μας ήταν πάντα εκεί. Έπαιζε μαζί μας όταν ήμασταν μικρές. Χορεύαμε στο σαλόνι, της λέγαμε να μας βάψει, επιχειρούσαμε να τη βάψουμε κι εμείς – ποτέ δεν αρνήθηκε. Μπορεί, αν της το ζητούσαμε, να έβγαινε έξω έτσι. Τη βοηθούσαμε να φτιάξει κέικ και μας άφηνε να νομίζουμε πως έχουμε το πάνω χέρι – αχ και να ξέραμε πως διόρθωνε ό,τι κάναμε, όταν κοιτούσαμε από την άλλη πλευρά.
Στην εφηβεία, δεν τη θέλαμε και πολύ. Κλεινόμασταν στο δωμάτιο και μιλούσαμε με τις φίλες. «Δε σ’ έχω ανάγκη» της λέγαμε και μας ενοχλούσε κάθε φορά που χτυπούσε την πόρτα για να μας πει πως ήρθε η ώρα για φαγητό. Και την απομακρύναμε, και της φωνάζαμε, και μας εκνεύριζε τόσο που δεν της άρεσε να βάφουμε τα νύχια μας για να πάμε σχολείο.
Αλλά και πάλι, ήταν εκεί. Ήταν εκεί για να μας αγοράσει τα πρώτα μας καλλυντικά. Ήταν εκεί για να τσακωθεί με τον μπαμπά που δε μας άφηνε να πάμε στο μεγαλύτερο πάρτι της χρονιάς. Ήταν εκεί για να μας πάρει αγκαλιά μετά τον πρώτο χωρισμό – εκείνο το χωρισμό που έφερε το τέλος του κόσμου και μας έκανε να νομίζουμε πως δε θα ξαναγαπήσουμε ποτέ. Και η μαμά, αντί να γελάσει επειδή ήξερε πόσο σύντομα θα το ξεπερνούσαμε, μας άκουγε με τις ώρες να μιλάμε για τον χαμένο έρωτα.
Μεγαλώνοντας, αρχίσαμε να βλέπουμε πως η μητέρα μας δεν ήταν τόσο παράξενη. Θέλαμε να κάνουμε παρέα και μας άρεσε να πίνουμε μαζί καφέ. Είχε και πλάκα – γιατί δεν το είχαμε καταλάβει τόσο καιρό; Κάναμε μαζί γυμναστική μερικές φορές και ήταν καλύτερη από εμάς. Πειράζαμε η μία την άλλη, σαν δύο καλές φίλες.
Κι ήρθε η ώρα που αποκτήσαμε τη δική μας οικογένεια. Γίναμε εμείς «η μαμά». Ε, τότε ήρθε το μεγάλο σοκ. Πώς τα κατάφερνε αυτή η γυναίκα; Είχε το σπίτι στην εντέλεια, είχε τη δουλειά της, είχε πάντα ζεστό φαγητό να μας περιμένει μετά το σχολείο. Πάντα με χαμόγελο, ποτέ με παράπονα.
Συνέχισε να είναι εκεί. Πόσες φορές την πήραμε τηλέφωνο για να ζητήσουμε βοήθεια ή συμβουλή; Πόσες φορές μας στάθηκε, όταν νιώσαμε την πίεση να μας καταβάλλει; Πόσες φορές σκεφτήκαμε πως, πράγματι, τα βαμμένα νύχια στο σχολείο ήταν κακή ιδέα;
Ποτέ πριν δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως και η μαμά, άνθρωπος είναι. Με τα δικά της συναισθήματα, τα δικά της χόμπι, τα δικά της όνειρα. Όλα αυτά, τα έβαζε στην άκρη για να είμαστε εμείς καλά.
Οπότε, προς όλους εκείνους που μας λένε υποτιμητικά «σαν τη μάνα σου έγινες», ένα έχουμε να απαντήσουμε: Ευχαριστώ.