“Είμαι η Μελίνα και η ζωή μου μπήκε σε παύση στην Γ’ Γυμνασίου.
Πριν 3 χρόνια, μέσα σε λίγα λεπτά, η ζωή μου άλλαξε.
Η παύση (ασθένεια)
Όλα φαίνονταν μπερδεμένα. Η διάγνωση έφερε ένα τρομακτικό βουητό στα αυτιά μου και ζαλάδα: λέμφωμα Hodgkin. Επηρεάζει τα κύτταρα του σώματος. Μπορεί να εξαπλωθεί και σε άλλα όργανα. Επιβάλλεται θεραπεία. Θα πάρει καιρό. Είναι καρκίνος στο λεμφικό σύστημα. Βουητό.
Οι μάσκες, τα αντισηπτικά, οι αιματολογικές εξετάσεις, οι θεραπείες και το αποστειρωμένο δωμάτιο στο ογκολογικό νοσοκομείο, ήταν πλέον η δική μου καθημερινότητα. Οι καθημερινές μου έγνοιες ήταν αν είχα χαμηλά λευκά, αν ανέβασα πυρετό, αν απολύμανα κάτι πριν το αγγίξω, αν θα κάνω ακτινοθεραπεία ή χημειοθεραπεία. Ζαλάδα.
Απ’ τη μια μέρα στην άλλη η ζωή μου σταμάτησε να είναι φυσιολογική. Απομόνωση και μοναξιά είναι οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν όσα βίωσα. Έχασα κάθε επαφή με τους φίλους μου, το σχολείο, τις ξέγνοιαστες στιγμές και όλα όσα ανήκουν στην καθημερινότητα της εφηβείας. Μα μέσα σε όλα αυτά είχα να αντιμετωπίσω και την απώλεια των μαλλιών μου. Κάποιες ημέρες μου φάνταζε μικρό μπροστά στη σκέψη του να γίνω καλά, μα κάποιες ημέρες ήταν λόγος για να πέσει η ψυχολογία μου περισσότερο. Βλέπετε ήμουν μόλις 14 ετών.
Η επανεκκίνηση (ευχή)
Σε εκείνο το δωμάτιο του ογκολογικού νοσοκομείου όπου ένιωθα τόσο άτυχη για πολύ καιρό, χρειαζόμουν απεγνωσμένα ένα παράθυρο στη ζωή, ένα τρόπο να φύγω από αυτή την παύση και να επιστρέψω στην κανονικότητα των φίλων μου. Σε εκείνο το δωμάτιο συνάντησα το Κάνε-Μια-Ευχή. «Η τύχη μου χαμογέλασε λίγο», σκέφτηκα. «Εύχομαι να αποκτήσω ένα κινητό, ώστε να μπορώ να επικοινωνώ με τα αγαπημένα μου πρόσωπα», είπα σταθερά. Θα σκεφτείτε, μα ένα κινητό; Με όλα τα έξοδα που είχαμε για να γίνω καλά, το τελευταίο που σκεφτόμουν να ζητήσω από τους γονείς μου, ήταν ένα τέτοιο δώρο…
Την ημέρα της ευχής μου, λογική και συναίσθημα μπερδεύτηκαν. Από τα πρώτα λεπτά αισθάνθηκα ότι η ασθένεια μου ήταν ένα κακό όνειρο. Με την καλύτερή μου φίλη στο πλευρό μου, παίξαμε με τις νεράιδες επιτραπέζια, μιλήσαμε, φάγαμε, κάναμε φωτογράφιση με το νέο μου κινητό και πολλά – πολλά ακόμη! Με έκαναν να νιώσω ξεχωριστή. Δεν ήταν μόνο το κινητό, ήταν η αισιοδοξία και η αγάπη που λάμβανα από τους ανθρώπους του Κάνε-Μια-Ευχή, ήταν το φως που πήγαζε από τα πρόσωπα όλων όσοι με πλησίασαν. Όλα ξεκινούσαν ξανά από την αρχή. Όλα μπήκαν σε μια σειρά. Η λογική έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά και ενώθηκε με το συναίσθημα. Η επανεκκίνηση έγινε. Κλείνοντας την δική μου ιστορία, θα ήθελα να υπενθυμίσω πόσο σημαντικό αγαθό είναι η υγεία.
Ας συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε έναν φωτεινό κόσμο γεμάτο αστέρια. Όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε να φωτιστεί ο κόσμος των παιδιών με σοβαρές ασθένειες.”
Αυτές τις γιορτές, ευχηθείτε στους αγαπημένους σας με ένα ηλεκτρονικό Αστέρι της Ευχής. Κάντε σήμερα μια δωρεά των 5€ στο donate.makeawish.gr!
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση