Η γιαγιά μου είναι σούπερ γούμαν. Όταν είχε καλό καιρό, έβγαινε και έκανε δουλειές στον κήπο. Πριν την πανδημία, πήγαινε παντού με τα πόδια – έφευγε το πρωί και επέστρεφε το βράδυ. Δεν έβγαινε αν δεν είχε φτιάξει τα μαλλιά της, φορούσε και το ωραίο της κραγιόν.
Όταν ήμουν μικρή, περίμενα πώς και πώς να πάω να τη δω. Είχε πάντα κόκα κόλα – την οποία αραίωνε με νερό, παπούτσια με τακούνι – τα οποία κατέστρεφα φορώντας τα και τρέχοντας στον κήπο, ψωμί με μέλι και σοκολατάκια. Καθόταν να τη βάψω και την ανάγκαζα να βγει από το σπίτι με χρυσή σκιά στα μάτια και μία μάλλινη πλισέ φούστα γιατί μου θύμιζε πριγκίπισσα.
Μεγάλωσα και σταμάτησα να πηγαίνω. Το οικογενειακό τραπέζι έγινε βαρετό, φρόντιζα να εμφανίζομαι αργά και να φεύγω νωρίς. Μιλούσαμε λίγο, έλεγα τα νέα μου, έλεγε κι εκείνη τα δικά της. Δεν τη σκεφτόμουν συχνά, απορροφημένη από τη σχολή μου, τη δουλειά, τους φιλους. Ήμουν σίγουρη πως ήταν καλά, πως θα είναι για πάντα εκεί.
Την είδα τελευταία φορά σ’ ένα τέτοιο τραπέζι, την τελευταία Κυριακή πριν κλείσουν τα καταστήματα εστίασης. Είχε έρθει στο δικό μου σπίτι, με τα πόδια. Μετά ανακοινώθηκε και το νέο lockdown, ξεκίνησα κι εγώ να δουλεύω περισσότερο – χαθήκαμε. Με έπαιρνε εκείνη τηλέφωνο μερικές φορές και συζητούσαμε για την τηλεόραση, τον κορονοϊό και τις θεωρίες συνωμοσίας που πολύ της άρεσαν. Λέγαμε ότι θα βρεθούμε τα Χριστούγεννα, ότι παχύναμε γιατί όλο τρώμε.
Μερικές εβδομάδες πριν, ξαφνικά, απέκτησε πρόβλημα στην καρδιά της και έπρεπε να χειρουργηθεί. Όλα πήγαν καλά, γύρισε σπίτι δυνατή, έστειλα «4» στο 13033 και πήγα να τη δω για μισή ώρα, κρατώντας αποστάσεις.
Μερικές μέρες πριν, εξίσου ξαφνικά, χτύπησε τη μέση της. Η γιαγιά – σούπερ γούμαν έμεινε ξαπλωμένη και φοβάται πως δε θα σηκωθεί ξανά. Θα πρέπει να προσέχει πάρα πολύ, να την προσέχουμε εμείς πάρα πολύ.
Αν ένα πράγμα μου έμαθε αυτό το lockdown, έστω και με το δυσκολότερο τρόπο, είναι πως δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Από τη μία στιγμή στην επόμενη, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας δε θα είναι πάντα καλά. Εμείς, όμως, χρειάζεται να είμαστε πάντα εκεί για αυτούς. Nα τους θυμίζουμε πως για εμάς, θα είναι υπερήρωες ό, τι κι αν συμβεί. Και να τους λέμε ότι τους αγαπάμε, γιατί δεν είναι δεδομένο.
Ας τους πάρουμε λοιπόν ένα τηλέφωνο, να δούμε τι κάνουν κι ας το κλείσουμε μετά από πέντε λεπτά. Και να τους στείλουμε μία μεγάλη αγκαλιά από μακριά – θα τη νιώσουν περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε.
Διαβάστε επίσης:
Η δύναμη της αγάπης: Ένας 10χρονος περπάτησε 2800 χιλιόμετρα μόνο για να αγκαλιάσει τη γιαγιά του
«Θέλω να σε αγκαλιάσω»: Το βίντεο-ύμνος στις αγκαλιές που τόσο μας έχουν λείψει
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση