Πριν από δεκατρία χρόνια, η Τσιμαμάντα Νγκόζι Αντίτσιε (Chimamanda Ngozi Adichie) κέρδισε το βραβείο Women’s για το μυθιστόρημά της με τίτλο Half of the Yellow Sun. Τώρα, ανακηρύχθηκε «νικήτρια των νικητών».
Η αναγνώρισή της αυτή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των 25 ετών από την καθιέρωση του θεσμού Women’s Prize, έπειτα από ψηφοφορία του κοινού. Ζητήθηκε να επιλέξει ο καθένας τον αγαπημένο του από τους 25 βραβευμένους συγγραφείς και, τελικά, η Αντίτσιε κέρδισε με διαφορά.
Το Half of the Yellow Sun στο οποίο πρωταγωνιστούν αρκετοί χαρακτήρες, διαδραματίζεται στη Νιγηρία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Ήταν το δεύτερό της έργο, το οποίο κυκλοφόρησε όταν ήταν μόλις 29 ετών. Σήμερα, έχει πια καταξιωθεί στο χώρο και παλεύει για την ενδυνάμωση της γυναίκας. Έχει μιλήσει σε διοργάνωση TED, εξηγώντας «Γιατί πρέπει να είμαστε όλοι φεμινιστές», ενώ η φήμη της κάνει το γύρο του κόσμου. Είναι επίτημη διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Georgetown και στο American University, εκφωνεί συνεχώς λόγους για την ισότητα.
Η συγγραφέας που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στο Λάγος, δεν περίμενε ποτέ πως θα έβγαινε «νικήτρια των νικητών». «Αυτό μου το βιβλίο με έκανε γνωστή – χάρη σ’ αυτό γνώρισα κι εγώ τόσους ταλαντούχους ανθρώπους», είπε στην Guardian.
Η γυναίκα πίσω από το Women’s Prize, Κέιτ Μος (Kate Mosse), αποφάσισε να καθιερώσει τα βραβεία της το 1995. Εξοργισμένη με τους κριτές του Βραβείου Booker που, το 1991, είχαν συμπεριλάβει μόνο άνδρες στη λίστα τους, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα θεσμό αποκλειστικά για γυναίκες. Ο θεσμός αυτός, πλέον, αντί για απλή αντίδραση, αποτελεί ύμνο στη γυναικεία δημιουργικότητα.
Η Μος, μάλιστα, τόνισε πως η νίκη της Αντίτσιε απέδειξε ότι «τα υπέροχα βιβλία έχουν διάρκεια».
Έχοντας ξαναδιαβάσει τα έργα των 25 συγγραφέων, ανέφερε ότι εκείνο της Αντίτσιε είναι «ένα βιβλίο που μιλά σε όλους, όποιοι κι αν είναι, απ’ όπου κι αν προέρχονται, όποιες κι αν είναι οι απόψεις τους, και θεωρώ πως αυτό το καταφέρνουν ελάχιστα άλλα».
Πράγματι, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που δε διστάζει να αναφερθεί στην αποικιοκρατία, τις ταξικές διαφορές, το ρατσισμό και τη γυναικεία ενδυνάμωση.
«Το πένθος ήταν η γιορτή της αγάπης, όσο μπόρεσαν να πενθήσουν πραγματικά ήταν τυχεροί που είχαν αγαπήσει», έγραψε στις σελίδες του.
Διαβάστε επίσης:
Maya Angelou: Η ζωή και το έργο ενός όμορφου ανθρώπου
Οι γυναίκες συγγραφείς που, με το έργο τους, άλλαξαν τη ζωή μας
Reclaim Her Name: Η δικαίωση για τις συγγραφείς που κρύφτηκαν πίσω από ανδρικά ψευδώνυμα
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση