Έχουμε μάθει να τον φοβόμαστε. Συχνά, αποφεύγουμε να λέμε ακόμη και το όνομά του. Τον αποκαλούμε «κακιά αρρώστια» κι ευχόμαστε να μη συμβεί σ’ εμάς και τους αγαπημένους μας.
Οι παρακάτω γυναίκες κοίταξαν τον καρκίνο κατάματα, έδωσαν τεράστια μάχη και, σήμερα, είναι survivors. Άλλαξε ολόκληρη η ζωή τους, πόνεσαν σωματικά και ψυχικά, έφτασαν κοντά στο να τα παρατήσουν, αλλά δεν το έκαναν. Μίλησαν στο health.com και μοιράστηκαν τις ιστορίες τους.
Marenda Taylor
View this post on Instagram
«Όταν ο σύζυγός μου βρήκε ένα σβώλο στο στήθος μου το 2014, ζούσα μία γεμάτη ζωή. Εργαζόμουν στην California κι ετοιμαζόμουν να κατέβω στις εκλογές. Όταν η γιατρός μου με κάλεσε στο γραφείο της για τα αποτελέσματα της βιοψίας, το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως δεν είχα χρόνο. Όμως, το πρόγραμμά μου δεν είχε καμία σημασία», εκμυστηρεύτηκε. Είχε καρκίνο στο μαστό.
«Είχα υποτιμήσει τη χημειοθεραπεία. Τα δάχτυλά μου μούδιαζαν, τα νύχια μου μαύρισαν. Όλα είχαν απαίσια γεύση – εκτός, όλως περιέργως, από το πεπονάκι. Είχα εξάψεις και, βλέποντας τα μαλλιά μου να πέφτουν, ένιωσα συντετριμμένη. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.»
Ευτυχώς, είχε στο πλευρό της τους αγαπημένους της ανθρώπους. Ασχολήθηκε με τη γιόγκα, το διαλογισμό και προσευχόταν, ενώ ξεκίνησε να πηγαίνει σε συναντήσεις ομάδων υποστήριξης. Έκανε έξι γύρους χημειοθεραπείας, διπλή μαστεκτομή και, μόλις πρόπερσι, της ανακοινώθηκε πως είναι πιθανό να εμφανίσει καρκίνο στις ωοθήκες. Φοβήθηκε, λοιπόν, κι αποφάσισε να αφαιρέσει εντελώς τη μήτρα της – μία δύσκολη, αλλά σωστή απόφαση, όπως σημείωσε.
Τώρα πια, έχει αφήσει πίσω της την ασθένεια που της άλλαξε τη ζωή. «Ως ομιλήτρια στο Κέντρο Έρευνας για τον Καρκίνο του Μαστού, έχω έρθει σε επαφή και με άλλες επιζώσες που περνούν χρόνια “καθαρές”. Έχω κάνει ό, τι περνάει από το χέρι μου για να περιορίσω τον κίνδυνο, αλλά κάθε ενόχληση, κάθε πόνος, κάθε ακτινογραφία, μου θυμίζει πως μία νέα διάγνωση μπορεί να είναι κοντά. Έτσι, αρνούμαι να στερηθώ τα πράγματα που θέλω στη ζωή μου – αν θέλω κάτι, το κάνω.»
Μία μέρα, καθόταν ολομόναχη στην παραλία και συνειδητοποίησε πως είχε ταξιδέψει ελάχιστα. Εκείνη την ημέρα, υποσχέθηκε στον εαυτό της πως, αν τα κατάφερνε κι έβγαινε νικήτρια, θα γινόταν αεροσυνοδός. Σήμερα, έχει επισκεφθεί τόσα μέρη κι έχει γνωρίσει νέους πολιτισμούς.
«Η αγάπη προς τον εαυτό σου και αυτοφροντίδα, δεν δείχνουν εγωισμό. Δείχνουν αυτοσυντήρηση», κατέληξε.
Joanne Mika
View this post on Instagram
O γιατρός της, την είχε καθησυχάσει. «Οι νέες γυναίκες δεν παθαίνουν καρκίνο», της είπε το 2015. Λίγο μετά, βρέθηκε πως είχε τριπλό όγκο στο μαστό. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να αποφασίσει: Πρώτα χειρουργείο, ή χημειοθεραπεία; Επέλεξε το δεύτερο.
«Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, ο σύζυγός μου, ο Michael, με ενθάρρυνε να πηγαίνω βόλτες για να ξεπερνώ τις ναυτίες. Περπατούσα αργά, όμως ένιωθα καλύτερα. Μετά το τέλος των χημειοθεραπειών, αντί να περπατάω, έτρεχα. Ποτέ πριν δε με ενδιέφερε η άσκηση, όμως ήξερα πως έτσι θα μειώνονταν οι πιθανότητες επανεμφάνισης του καρκίνου. Ξεκίνησα με 5 χιλιόμετρα, μετά 10, μετά 15. Το 2017, ένα χρόνο μετά, με το Michael τρέξαμε στο Μαραθώνιο της Χονολουλού», ξεκίνησε.
Τώρα πια, δεν τρώει κρέας, κοιμάται καλά και προσπαθεί να προσφέρει. Ίδρυσε, έτσι, τη δική της μη-κερδοσκοπική οργάνωση με το όνομα Breast Cancer Hawaii.
«Όταν τρέχω, σκέφτομαι όσα έχω περάσει. Στους αγώνες, έχω κλάψει με λυγμούς. Αλλά όχι από λύπη. Είμαι απλώς χαρούμενη που μπορώ πια να τρέχω.»
Lynn Folkman Auspitz
Έχασε τη μητέρα της από καρκίνο στο λάρυγγα, το Νοέμβριο του 2008. Τρεις μήνες μετά, νόσησε και η ίδια – όμως στο μαστό.
«Όλα έγιναν γρήγορα, αλλά μου φάνηκαν αιώνες», εκμυστηρεύτηκε. Έπρεπε να χειρουργηθεί αμέσως και, στη συνέχεια, να κάνει χημειοθεραπεία. Τη φρόντιζαν η αδελφή με τον πατέρα της, οι οποίοι δεν έφυγαν στιγμή από το πλευρό της. Ο τελευταίος, μάλιστα, που ήταν 85 ετών, της κρατούσε το χέρι σε κάθε συνεδρία.
Κι όμως, ένιωθε μόνη. «Ξεκίνησα να συμμετέχω εθελοντικά στη γραμμή βοηθείας Living Beyond Breast Cancer, η οποία έγινε, τελικά, δουλειά μου. Δε θα μπορούσα ποτέ να επιστρέψω στο προηγούμενο, αγχωτικό μου επάγγελμα ως ιατρική επισκέπτης. Αυτό που έχω την τιμή να κάνω καθημερινά, είναι θείο δώρο», ανέφερε.
Σήμερα, η υγεία της είναι εξαιρετική. Επισκέπτεται τον ογκολόγο της μία φορά το χρόνο, ενώ κάθε εξάμηνο κάνει τη μαγνητική της για να βεβαιωθεί πως είναι καλά. Γυμνάζεται, προσέχει τη διατροφή της και φροντίζει τον εαυτό της.