Διαβάζω ότι η λέξη «παιδεραστής» προέρχεται από την αρχαία ελληνική γλώσσα και πως η ετυμολογία της αφήνει πολλά περιθώρια ερμηνειών.
Ομως, την τελευταία φορά που κοίταξα, οι άνδρες δεν φορούν χλαμύδες, οι γυναίκες δεν είναι αποκλεισμένες από τα κοινά, δεν έχουμε σκλάβους στα χωράφια περιμετρικά της Ακρόπολης, δεν ψηφίζουμε με κεραμίδια, η Αθήνα δεν έχει κόντρα με τη Σπάρτη και για να μην τα πολυλογώ, έχουμε κάνει κάποια βήματα (προς τα μπρος; πίσω; θα δείξει) από τότε.
Είναι καιρός λοιπόν, να αφήσουμε τη λέξη «παιδεραστία» σε εκείνα τα χρόνια, και ως προς την τότε πραγματική ερμηνεία της, ας αποφανθούν οι ειδικοί.
Αντίθετα, στην δική μας εποχή, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα μιας και τα ζούμε, τα βλέπουμε, τα διαβάζουμε, χωρίς να βασιζόμαστε σε μεταφράσεις κειμένων, ερμηνείες ζωγραφιστών αγγείων, χαραγμένων πλακών κλπ.
Και στην δική μας εποχή λοιπόν, δεν υπάρχουν παιδεραστές. Υπάρχουν μόνο παιδοβιαστές!
Ανθρωποι (;) οι οποίοι έχουν εκμεταλλευτεί ανυπεράσπιστα πλάσματα, τα χειραγώγησαν και τα πλήγωσαν τόσο βαθιά που καμιά δικαστική απόφαση όσο σκληρή και αν είναι δεν θα καταφέρει να πάρει πίσω όσα συνέβησαν και όσες πληγές άνοιξαν.
Η λέξη «εραστής» κρύβει από μόνη της πολλά θετικά πρόσημα και μόνο έτσι πρέπει να εκλαμβάνεται. Και δεν νοείται να μπαίνει ποτέ δίπλα στη λέξη «παιδί».
Γι’ αυτό, όταν μιλάμε για υποθέσεις που αφορούν ανήλικα, η κατηγορία θα πρέπει να αποκαλείται «παιδοβιασμός» και μόνο. Για να μην… εξαπατηθεί ποτέ κανείς ξανά.
Διαβάστε επίσης
Γιατί τώρα; Γιατί τότε ακούγαμε μόνο «τι θα πει η γειτονιά» – Της Μαρίας Ζαφειράτου
Σοφία, το περίμενες; Της Ελένης Κεχαγιά
Δεν μπορείς να σώσεις τον κόσμο. Μπορείς να σώσεις τη Σοφία δίπλα σου – Γράφει η Μαρία Ζαφειράτου