Τo ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο και λαϊκό reality Big Brother ξεκίνησε πάλι στην χώρα μας, 20 χρόνια μετά, σε μία εποχή που έχει αλλάξει. Τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες που επιλέχθηκαν είναι πολύ πιο εξελιγμένα, πολύ πιο «στοχευμένα», πολύ πιο «εκπαιδευμένα» στο σήμερα, στη δύναμη της τηλεόρασης και των social media.
Κι όμως τα ίδια social media που ευθύνονται για τόσα πολλά, είναι αυτά που για δεύτερη φορά σε σύντομο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα (η προηγούμενη ήταν με την υπόθεση απαγωγής της 10 χρονης Μαρκέλλας από το σχολείο), δείχνουν πως έχουν αντανακλαστικά πολύ δυνατά και πολύ σοβαρά.
Στην περίπτωση του «Κρητικού», όπως τον χαρακτηρίζουν τα λαϊκά αναγνώσματα, το σχόλιο – φιλοσοφία ζωής του, όπως είναι πιο σωστό, που έκανε στο live streaming ήταν υπεραρκετή για να πάρουν… φωτιά και αυτή τη φορά για τους σωστούς λόγους. Σε μια χώρα που αρχίζει επιτέλους να μιλά, σε μία χώρα που έχει σοκαριστεί με εγκλήματα σεξουαλικής βίας, σε μία χώρα στην οποία η κουλτούρα που έχει καλλιεργηθεί για χρόνια ολόκληρα είναι το ότι αν μιλήσεις είσαι καρφί και ρουφιάνος, τα αντανακλαστικά της εξέλιξης του είδους και της προστασίας έχουν αρχίσει επιτέλους να λειτουργούν.
Το σύνδρομο του «λεβέντη» άνδρα, του άνδρα του πολλά βαρύ, του άνδρα πασά, μη γελιέστε καλά κρατεί. Όμως όταν όλοι αυτοί οι ψευτόμαγκες, επιτέλους αντιμετωπίζουν αντιστάσεις τότε θρασύδειλα -αναμενόμενη κλασική συμπεριφορά- εμφανίζονται δήθεν μετανιωμένοι, ξαφνιασμένοι, ισοπεδωμένοι με την κοινωνία που «έτυχε» και τους ανακάλυψε- και δεν κατάλαβε το «αστείο» τους.
Το δε χειρότερο όλων, είναι ότι είναι όντως σοκαρισμένοι γιατί πραγματικά δεν μπορούν να αντιληφθούν τη σοβαρότητα των λεγομένων τους. «Τί είπα μωρέ, ούτε χαβαλέ δε μπορείς να κάνει κανείς πια» θα μπορούσε να είναι μία συζήτηση σε στενό κύκλο με τους κολλητούς μετά από μέρες.
Σε μερικά πράγματα δεν χωράει πλάκα γιατί πολύ απλά δεν διανοείσαι να κάνεις πλάκα. Άνθρωποι χωρίς κανένα κοινωνικό υπόβαθρο χωρίς καμία κουλτούρα και παιδεία– εντάξει δεν ανακαλύπτω την Αμερική- που θεωρούν ότι θα βρουν την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα που τους στέρησε μέχρι τώρα η ζωή, μέσα από ένα reality.
Bέβαια ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη reality σημαίνει πραγματικότητα. Ελληνικό reality σημαίνει Ελληνική πραγματικότητα. Και όσο και αν πολλοί ή λίγοι από εμάς δεν το παρακολουθούμε, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Οι παίκτες – καρικατούρες για τηλεοπτικούς λόγους- της ανθρωπογεωγραφίας που υπάρχει γύρω μας εκτίθενται και -ασχέτως της «δόξας» και της «αναγνωρισιμότητας» – είναι εδώ για να μας θυμίσουν ότι ο κόσμος εκεί έξω, δεν είναι αυτό που έχουμε επιλέξει εμείς να έχουμε γύρω μας. Υπάρχει, δουλεύει, αλληλεπιδρά, κάποια στιγμή κάνει παιδιά, έχει φίλους και «αδειάζει κάθε μέρα σε άλλη γκόμενα το πακέτο γιατί αλλιώς βιασμός». Και μόνο η επιλογή των λέξεων είναι εμετική.
Καλό είναι να γίνονται βέβαια τέτοιες «ακίνδυνες» εκθέσεις γιατί η κατακραυγή αρχίζει και βάζει τον κόσμο σε άλλη διαδικασία σκέψης. Καταρχάς στους «λεβέντες» τον φόβο μας να ‘χουν- γιατί αν θα καταλάβουν ποτέ την ουσία αμφίβολο είναι- και κατά δεύτερον στα νέα παιδιά, στους εφήβους και στις έφηβες, να συνειδητοποιήσουν ότι όχι, αυτό δεν είναι το φυσιολογικό. Όχι αυτό δεν είναι πλάκα. Όχι, σε κάποια πράγματα δεν χωράει καμία ανοχή.
Όσο για το αναποτελεσματικό και αποτυχημένο ΕΣΡ, είναι σιγά σιγά η ώρα να αρχίσει να κάνει επιτέλους την δουλειά για την οποία υπάρχει. Όχι κατόπιν εορτής. Στην ώρα του.
Ένοχοι οι κατηγορούμενοι για την άγρια δολοφονία και κακοποίηση της Ελένης Τοπαλούδη
Αριστοτελία Δόγκα: «Εφεξής, εγώ και η Ελένη θα είμαστε μαζί, σας δίνω το λόγο μου»