Αγαπημένο θέμα των ημερών η χρήση μάσκας για την προστασία από τον κορονοϊό.
Όπως σε όλα σε αυτή τη χώρα έτσι και αυτή τη φορά, η απύθμενη οργή του Έλληνα μαζί με την ασυγκράτητη επαναστατικότητά του βρήκε τρόπο να εκτονωθεί.
Από το ένα στρατόπεδο άνθρωποι που ακολουθούν τις οδηγίες, εμπιστευόμενοι την επιστήμη, μήπως μπορέσει και μπει ένα τέλος σε όλο αυτό.
Αυτούς τους ανθρώπους για λόγους συντομίας μπορούμε να τους αποκαλούμε και «συστημικούς», αφού σύμφωνα με τους… «επαναστάτες» παραδίδονται στο «σύστημα» που θέλει να μας ελέγχει.
Οι «συστημικοί» είναι κατά βάση υποταγμένοι, δεν δυσφορούν που φορούν μάσκα, δεν στεναχωριούνται που δεν μπορούν να δουν τα κοντινά τους άτομα της τρίτης ηλικίας, δεν θέλουν να ταξιδέψουν, λένε όχι στη διασκέδαση, στις αγκαλιές. Θέλουν να ζουν αγκαλιά με τα απολυμαντικά της καρδιά τους, ενώ κρυφή ευχή τους είναι ένας πλανήτης μασκοφόρων, όπου οι ίδιοι, τα παιδιά τους και όλος τους ο περίγυρος θα ζει υποταγμένος μεν, ευτυχισμένος δε, κάτω τον ζυγό της μάσκας.
Στην αντιπέρα όχθη, «οι επαναστάτες».
Άνθρωποι οι οποίοι το λέει η καρδιά τους. «Αρχαίο πνεύμα αθάνατο». Που «όχι»! Δεν θα υπακούσουν σε κανόνες επειδή «κάποιοι» το θέλουν. Που, δεν θα τους πουν οι άλλοι τι θα κάνουν. Που διαβάζουν πολύ και «διάβασαν μια έρευνα που…». Που φυσικά θα σου πουν ότι «εγώ δεν ξέρω κανέναν να το έχει πάθει. Φέρε μου έναν εδώ μπροστά μου, να πεισθώ». Που «όλα αυτά είναι κόλπα των κυβερνήσεων για να μας εξουσιάζουν». Που στο κάτω κάτω «δεν μπορώ να είμαι με την μάσκα, καταπιέζομαι». Είναι αυτοί, που όλοι οι υπόλοιποι – φυσικά και το κράτος θέλει να τους πάρει την ελεύθερη φωνή!
Ξέρετε… Αυτή την ελεύθερη φωνή, που για κάποιο λόγο χάνεται όταν στην εργασία σου γίνονται πράγματα που σε βρίσκουν αντίθετο αλλά δε μιλάς. Που σε κακομεταχειρίζονται αλλά σωπαίνεις. Που το ρατσιστικό σχόλιο που άκουσες σε ενόχλησε βέβαια αλλά δε μίλησες γιατί τώρα «που να μπλέκεις». Που στις σεξιστικές συμπεριφορές ή στη βία είδες, στάθηκες, σκέφτηκες αλλά τελικά προσπέρασες. Άλλωστε δεν είναι δική σου δουλειά. Δεν σε έχει αγγίξει εσένα προσωπικά.
Βέβαια, όταν πια σε αγγίξει τότε αναζητάς βοήθεια και φωνάζεις «γιατί δεν σε προστάτευσαν». «Γιατί δεν σε προσέχουν, είναι υποχρέωση τους. Είναι χρέος τους». Ποιανού χρέος; «Του κράτους φυσικά».
Με την ειδοποιό διαφορά ότι το κράτος δεν είναι κάτι απρόσωπο. Είμαστε όλοι εμείς ανεξαρτήτως κομμάτων και πολιτικών πεποιθήσεων. Γιατί για να μπορέσει να προχωρήσει ένα κράτος, μεγάλο κομμάτι αναλογεί στους ίδιους τους πολίτες τους και την κοινωνική αντίληψη και ευθύνη που έχουν. Στους πολίτες που σέβονται τις πόλεις τους, τα χωριά τους, τα κτίριά τους, τις παιδικές χαρές τους, τους δρόμους τους, μα πάνω από όλα τον συνάνθρωπό τους. Αλλά όχι! Στην επανάσταση της Μάσκας τα πράγματα είναι πιο απλά. Viva la revolution πετώντας τη μάσκα, αλλά όχι αρκετά μακριά για να την έχεις και εύκαιρη σε περίπτωση αστυνομίας – μη φάμε και κάνα πρόστιμο. Viva la revolution αλλά αν τύχει και αρρωστήσεις θα απαιτήσεις να σε σώσουν. Viva la revolution αλλά αν έρθει νέο lock down «φταίνε που θα διαλυθεί η οικονομία και θα χάσουμε τις δουλειές μας».
Για όλους αυτούς τους λόγους τελικά – διαλέγω να είμαι με τους «συστημικούς». Είναι ξέρετε από αυτές τις ιστορικές στιγμές, που ο καθένας πρέπει σοβαρά να αναλογισθεί την ατομική του ευθύνη και να τοποθετηθεί απερίφραστα.
Διαβάστε επίσης
H μέρα της Mαρμότας. Ζώντας κάθε μέρα την ίδια μέρα
Η σεξιστική βιομηχανία των ΜΜΕ
Portraits.gr: Το τέλος των στερεοτύπων