Γράφει η Στέλλα Κάσδαγλη, συνιδρύτρια Women On Top, συγγραφέας
Η Κάμαλα Χάρις είναι η πρώτη γυναίκα, η πρώτη μαύρη γυναίκα και η πρώτη αμερικανίδα ινδικής καταγωγής που έχει εκλεγεί ποτέ ως Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Είναι και η πρώτη γυναίκα που έγινε γενική εισαγγελέας στην Καλιφόρνια, η δεύτερη μαύρη γυναίκα που υπηρέτησε στη Γερουσία και η πρώτη που είδε τον άντρα της να ποστάρει στα social media την αγκαλιά τους γράφοντας «Είμαι τόσο περήφανος για σένα» – περήφανος γι’ αυτήν τη γυναίκα που θα είναι η επόμενη Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ.
«Μπορεί να είμαι η πρώτη που καταλαμβάνει αυτό το αξίωμα» είπε η ίδια στην ευχαριστήρια ομιλία της, που έγινε viral από, γυναικεία κυρίως, πληκτρολόγια σε όλο τον κόσμο «όμως δεν θα είμαι η τελευταία. Γιατί κάθε κοριτσάκι που μας παρακολουθεί απόψε βλέπει την χώρα αυτήν ως μια χώρα όπου όλα είναι δυνατά».
Είναι, άραγε, η συμβολική αυτή νίκη αρκετή για να αντισταθμίσει το γεγονός ότι, στο παρελθόν, η Χάρις έχει υιοθετήσει και υποστηρίξει πολιτικές που περισσότερο πλήττουν παρά βοηθούν τις μειονότητες που πολλοί και πολλές από τους ψηφοφόρους της θέλουν σήμερα να πιστεύουν ότι θα υπερασπιστεί;
Κι από την άλλη, μπορούμε να χαιρόμαστε για το ότι, για να βρεθεί σήμερα η Χάρις στη θέση της επόμενης Αντιπροέδρου, έπρεπε πρώτα να καταρρεύσει τόσο η δική της προεκλογική εκστρατεία για το αξίωμα της Προέδρου, όσο και οι προεκλογικές εκστρατείες πέντε ακόμα Δημοκρατικών γυναικών, που ήλπιζαν ότι, αυτή τη φορά, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για κάποια από εκείνες;
Η ίδια η Χάρις δήλωσε στην ομιλία της ότι «στέκεται πάνω στους ώμους» των γυναικών που προσπάθησαν και άνοιξαν δρόμο πριν από την ίδια. Και είναι πολλές αυτές.
Είναι σαν να χρειάστηκαν:
και οι 135 γυναίκες που εξελέγησαν φέτος στο Κογκρέσο,
και οι 6 υποψήφιες για το χρίσμα των Δημοκρατικών,
και μία Χίλαρι Κλίντον,
και μία Μισέλ Ομπάμα (και ο Μπαράκ μαζί),
και μισή ντουζίνα γυναίκες επικεφαλής κρατών που διαχειρίστηκαν όσο πιο θαυμάσια γίνεται την πανδημία,
και μία Στέισι Άμπραμς,
και άλλες Στέισι Άμπραμς που ίσως να μη γνωρίσουμε ποτέ
και δεκάδες Σέρλι Τσίζολμ, που τόλμησαν να διεκδικήσουν αξιώματα τα οποία ως τότε κατείχαν μόνο ηλικιωμένοι, λευκοί, στρέιτ άντρες,
για να καταφέρει μόνο μία από όλες αυτές να επιλεγεί και να ψηφιστεί ως Αντιπρόεδρος, στο πλάι ενός ηλικιωμένου λευκού στρέιτ άντρα.
(Αν καταλάβατε ποιος είναι ο ηλικιωμένος λευκός στρέιτ άντρας, αλλά δεν είστε σίγουροι και σίγουρες για το ποια είναι η Στέισι Άμπραμς και η Σέρλι Τσίζολμ, επίτηδες τις άφησα εκεί -ψάξτε τις, αξίζει τον κόπο.)
Η απόδοση του κεφαλαίου επένδυσης, λοιπόν, είναι χαμηλή. Η σημασία της μεγάλη.
Ακόμα κι αν η επιλογή της Χάρις από τον Τζο Μπάιντεν ήταν μια κίνηση τακτικής (ποια και, κυρίως, ποιος άλλος συνυποψήφιος θα του εξασφάλιζε την υποστήριξη τόσων ανθρώπων, που ένιωθαν και νιώθουν να πεθαίνουν λίγο λίγο κάθε μέρα από το συστημικό ρατσισμό και σεξισμό της χώρας τους;), είναι ενθαρρυντικό και μόνο το ότι αυτή ήταν η κίνηση τακτικής που επιλέχθηκε να γίνει. Άλλωστε, η Χάρις ήταν εκείνη που είχε εξαπολύσει δριμεία επίθεση ενάντια στον Τζο Μπάιντεν, στο ξεκίνημα των χωριστών προεκλογικών εκστρατειών τους, και το γεγονός ότι βρέθηκε η πολιτική βούληση ο εν τέλει υποψήφιος των Δημοκρατικών να γεφυρώσει το χάσμα αυτό είναι, από μόνο του, ελπιδοφόρο.
Ακόμα κι αν η Χάρις αναγκάστηκε να διπλωθεί, να μικρύνει, να στραμπουληχτεί και να καλιμπραριστεί εκατοντάδες φορές στη διάρκεια της εκστρατείας της, μπας και καταφέρει να ξεγλιστρήσει ανάμεσα από τα δεκάδες στερεότυπα που απειλούσαν την πολιτική της επιβίωση (γυναίκα, μαύρη γυναίκα, φιλόδοξη γυναίκα, διεκδικητική γυναίκα, γυναίκα με άποψη και γνώσεις, γυναίκα), εντούτοις το σημείο απ’ όπου μας κοιτάζει σήμερα δείχνει ότι, ίσως, υπάρχει ακόμα μια μικρή σήραγγα απ’ όπου μπορούν να περάσουν ικανοί άνθρωποι, έστω κι αν ξεφεύγουν από το κυρίαρχο πρότυπο της κοινωνίας στην οποία ζουν. Και ότι, αν οι πρωτοπόροι αξιοποιήσουν την ευκαιρία σωστά, θα μεγαλώσουν με το παράδειγμα και τις πράξεις τους το άνοιγμα, για να μπορούν στο μέλλον να περάσουν από μέσα, πιο εύκολα, περισσότεροι και πιο διαφορετικοί άνθρωποι, από αυτούς που έχουμε ανάγκη.
Γιατί μετά από τέτοιες συμβολικές νίκες γυναικών και άλλων εκπροσώπων περιθωριοποιημένων ομάδων, έρχονται δυο μεγάλα στοιχήματα.
Ένα: Να έχουν τη διαύγεια, το θάρρος και την εγρήγορση οι γυναίκες αυτές να μην λειτουργήσουν ως θεματοφύλακες των δομών που δυσκόλεψαν τόσο πολύ τις ίδιες να εξελιχθούν, αλλά να λειτουργήσουν ως πρότυπα και ως καταλύτες για την αλλαγή ενός συστήματος που συντηρεί και διαιωνίζει τις ανισότητες και τις προκαταλήψεις.
Δύο: Να μην πέσουμε ως κοινωνίες στην παγίδα του εφησυχασμού σε σχέση με τον προοδευτισμό μας. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο (και η τετραετία που ακολούθησε την προεδρία του πρώτου μαύρου Προέδρου της Αμερικής, το απέδειξε περίτρανα) να επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας όταν καταφέρνουμε, συλλογικά, να κάνουμε μια προοδευτική επιλογή και να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο μπροστά, προς την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Θεωρούμε ότι κάναμε το χρέος μας, ως ανεκτικοί στη διαφορετικότητα και συμπεριληπτικοί πολίτες, και αφήνουμε, στον επόμενο κύκλο επιλογών, να πάρουν το πάνω χέρι οι φόβοι, οι προκαταλήψεις και η στενομυαλιά που βρίσκονται πάντα γύρω μας και που μας επηρεάζουν βαθιά, αν δεν τα διαχειριστούμε.
Και τώρα, θα πείτε, τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Τα τόσο μακριά από εμάς, τόσο διαφορετικά και πολύπλοκα;
Ίσως γιατί κι εμείς έχουμε, ως χώρα, πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε για να πιστέψουν τα κορίτσια μας ότι μπορεί κι εδώ όλα να είναι δυνατά.
Διαβάστε επίσης:
Κάμαλα Χάρις: Αλλαγή παραδείγματος – Νέο ισχυρό γυναικείο πρότυπο
O άνεμος γύρισε – Η Κάμαλα Χάρις… προσγειώνεται στη ζωή μας
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση