Σκέψου να έρθει η στιγμή που τα κορίτσια και τα αγόρια εκτός από υπεραθλητές και τραγουδιστές θα διαλέγουν για role model τους την Πρόεδρο του δικαστηρίου, τη Μαρία Λεπενιώτη, που καταδίκασε τη ΧΑ, απαντώντας για λογαριασμό της Δημοκρατίας στην ακροδεξιά εγκληματική οργάνωση.
Της Έλενας Παπαδημητρίου*
Μια γυναίκα αφοσιωμένη δηλαδή στην έδρα της, που ανακοίνωσε την ιστορική για τη σύγχρονη Ελλάδα απόφαση, σχεδόν ανέκφραστη, πιστή στο δόγμα της αποστασιοποίησης και της αμεροληψίας της δικαστικής εξουσίας. Ή την πρώην εισαγγελέα Ευτέρπη Κουτζαμάνη που έκανε «πακέτο» και έδεσε σε πρώτο χρόνο τις καταγγελίες για της ΧΑ δίχως να καμφθεί από τις σφαίρες που της έστειλαν για να την εκφοβίσουν.
Αναρωτιέμαι ακόμη αν αυτές οι γυναίκες φοβήθηκαν. Δεν γίνεται να μην φοβήθηκαν. Ότι προχώρησαν αποδεχόμενες το φόβο τους, τις κάνεις τόσο σπουδαίες. Και τόσο γενναίες όπως η Μάγδα Φύσσα που με μια δύναμη θαρρείς υπερφυσική, βγαλμένη από τα έγκατα των ενστίκτων της, δεν σταμάτησε ποτέ να ζητά δικαιοσύνη κρατώντας απόσταση από διαφόρους που την προσέγγιζαν κατά περιόδους χωρίς ανιδιοτελή κίνητρα. Που δέχτηκε με ιώβεια υπομονή και πόνο -που ούτε μπορώ να υποψιαστώ το βάθος του- τον χλευασμό εκείνων που σκότωσαν το γιο της. Λες και από την πρώτη μέρα της δίκης ζούσε για εκείνο το μεσημέρι της 7ης Οκτωβρίου που σήκωσε τα χέρια της ψηλά φωνάζοντας στο παιδί της ότι δικαιώθηκαν.
Αυτές οι γυναίκες κουβάλησαν στις πλάτες τους την κάθαρση μιας κοινωνίας από τη χυδαιότητα της χρυσαυγίτικης ρητορικής της εκτός από τα εγκλήματά της Όπως και οι δυο δικηγόροι της οικογένειας Φύσσα , η Χρύσα Παπαδοπούλου και η Ελευθερία Τομπατζόγλου -θύμα κι η ίδια της βίας της ΧΑ -που κρατούν χαμηλό, σχεδόν αθόρυβο προφίλ δημοσίως παρά τον νομικό τους θρίαμβο και τον ηθικό τους άθλο. Μόνο μια στιγμή τους μοιράστηκαν εκ των πραγμάτων, τότε που η Παπαδοπούλου χύθηκε στην αγκαλιά της Μάγδας Φύσσα, λίγα λεπτά αφότου είχε ολοκληρώσει την αγόρευση της. «Μια από τις πιο συγκλονιστικές και φορτισμένες στιγμές της δίκης», παραδέχονται οι συνάδελφοι του δικαστικού ρεπορτάζ που έχουν μάθει να συγκινούνται σπάνια.
«Μπαμπά, θέλω να γίνω σαν την μάρτυρα Δήμητρα Ζώρζου», που κόντρα στο κλίμα που επικρατούσε τότε, με τα τάγματα εφόδου να σκορπούν τρόμο, πίσω στο 2013, κατέθεσε όσα είδε το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου. Και σαν την αστυνομικό Αγγελική Τιμή που συμμετείχε ενεργά στη σύλληψη του Ρουπακιά.
Τα πορτραίτα αυτών των γυναικών είναι αληθινά, κανονικά role model.
Γι’ αυτό τον επόμενο Μάρτιο που θα κατακλυζόμαστε από προσφορές -και μπόλικη αμηχανία- με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας θα θυμόμαστε και θα διηγούμαστε ξανά τα κατορθώματά τους. Αυτών των γυναικών που σφράγισαν η κάθε μία αλλιώς την ιστορία. Που έκαναν όλους μας πιο περήφανους και πιο ελεύθερους.
* Η Έλενα Παπαδημητρίου, είναι Δημοσιογράφος στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ