Απολαμβάνω αυτό το σπάνιο και ανέλπιστο δώρο: της πλήρους ελευθερίας μέσα στον απόλυτο περιορισμό κινήσεων.
Ποτέ δεν θυμάμαι, στα 25 χρόνια που δουλεύω ασταμάτητα, Πάσχα, Χριστούγεννα, διακοπές ή αργίες χωρίς πρόγραμμα και άγχος. Άγχος να κλείσουν οι εκκρεμότητες της δουλειάς – οι οποίες, για κάποιο μαγικό λόγο, συσσωρεύονται αυτές τις μέρες και όλοι θυμούνται κάτι εξαιρετικά επείγον (και αντικειμενικά, εξαιρετικά ασήμαντο), κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Άγχος να ψωνίσω έγκαιρα δώρα για εκεί που θα πάμε και δώρο για το βαφτιστήρι και να βρω μέρα (ή μάλλον νύχτα, μετά τη δουλειά) που να βολεύει και τους δύο να το πάω. Άγχος να προλάβω να γίνω «κάπως»: να στριμώξω μέσα στο αυστηρά καθορισμένο καθημερινό πρόγραμμα κομμωτήριο, νύχια, φτιάξιμο βαλίτσας με τα «σωστά» για την περίσταση ρούχα, συν άλλες δύο βαλίτσες, επίσης με τα «σωστά» ρούχα, αν φύγουμε. Γιατί πώς να κάνεις Πάσχα απεριποίητη, σαν να φαίνεσαι κουρασμένη (που είσαι, πάρα πολύ όμως); Ακόμα κι αν πας σε ένα (θεωρητικά) χαλαρό προορισμό, με δικούς σου ανθρώπους, πώς θα πας χύμα, τέτοιες χρονιάρες μέρες; Άγχος να ετοιμάσω το σπίτι για να φύγουμε χωρίς να ξεχάσουμε τα λουλούδια, τα χρυσόψαρα, τα σκουπίδια. Δεν συζητώ πλέον την πιθανότητα να πάμε στο εξοχικό που είναι κλειστό από το καλοκαίρι – αυτό ήταν τόσο κουραστικό να έρθει στα συγκαλά του και να ξανακλείσει σε 4 μέρες, που πλέον εγκαταλείφθηκε.
Κι αν νομίζει κανείς ότι το πρόγραμμα τελείωνε όταν φθάναμε κάπου, λάθος. Ειδικά το Πάσχα, που επιβάλλεται να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα κάθε μέρα της Μεγαλοβδομάδας. Μεγάλη Παρασκευή νηστεία – τι θα φάμε και πού, να κλείσουμε έγκαιρα τραπέζι, να ξεκουραστούμε και λίγο, για να πάμε και στον Επιτάφιο, σε ποια εκκλησία και τι ώρα βγαίνει, ε, μετά να φάμε και κάπου. Μεγάλο Σάββατο μεσημέρι, μη φάμε πολύ, γιατί θα ξαναφάμε το βράδυ (πάντα όμως καταφέρνουμε να τρώμε και πολύ και αργά). Και το απόγευμα, σε ποια εκκλησία θα πάμε για την Ανάσταση, τι ώρα να φύγουμε από το σπίτι για να προλάβουμε πριν γίνεται χαμός (ακόμα κι αν έχει ψόφο, πράγμα που έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές, και νυστάζεις και είσαι τόσο κουρασμένη που εύχεσαι να ήσουν με τη πιτζάμα και να κοιμόσουν). Αλλά όχι, είναι χρονιάρα μέρα, πρέπει να κρατηθείς μέχρι τις 12.00, να περπατάς στολισμένη έξω στην εκκλησία και να προσεύχεσαι, όχι γιατί είσαι στο Ναό, αλλά για να μείνεις ζωντανή από τον πόλεμο με τις κροτίδες που μαίνεται γύρω σου. Και μετά να επιστρέψεις στο σπίτι για να φας νυχτιάτικο κάτι που είναι αδύνατον να χωνέψεις ακόμα κι αν είσαι 18, πόσο μάλλον 48, να πίνεις, να γελάς και να έχεις καλή διάθεση, όταν το μόνο που θέλεις στις 2 το πρωί είναι απλά … να κοιμηθείς! Κυριακή του Πάσχα δεν το συζητώ, πρέπει να σηκωθείς κάποια ώρα από το κρεβάτι και τον καναπέ σου εκεί που πας λίγο να χαλαρώσεις, για να πας τη σωστή ώρα στο σπίτι που θα φάτε το αρνί, ακόμα κι αν αυτό είναι της μάνας σου (το οποίο αρνί παρεπιπτόντως απεχθάνομαι, όπως και πολλοί άλλοι). Να ντυθείς γιορτινά και να βοηθάς τη νοικοκυρά, μη σε πουν και αναίσθητη, να μαζεύεις πιάτα, να σερβίρεις, να μαζεύεις λιγδωμένα πιάτα και ποτήρια, να μιλάς, να γελάς. Και πάνω που, επιτέλους, έχεις βγάλει και φέτος όλες τις υποχρεώσεις και πας λίγο να χαλαρώσεις, έρχεται η Δευτέρα που φεύγετε, για να ξεκινήσει πάλι το μαγγανοπήγαδο.
Ε, λοιπόν φέτος δεν ισχύει τίποτε από όλα αυτά και πολύ μου αρέσει! Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι η πίεση της δουλειάς, μέχρι τελευταία στιγμή, αλλά και πάλι, μόνο μέσω mail και χωρίς να χτυπάνε τα τηλέφωνα και να σε ζαλίζουν 10 νοματαίοι γύρω από το γραφείο σου όταν εσύ προσπαθείς να τα κλείσεις όλα και να φύγεις σαν την τρελλή. Τα δώρα καλοδεχούμενα αν πρόλαβες να τα παραγγείλεις ηλεκτρονικά έγκαιρα για να φτάσουν στην ώρα τους, αλλά όχι αναμενόμενα ή απαιτούμενα. Η φόρμα, το κολλάν και το αθλητικό, μια χαρά περιβολή για δουλειά-βόλτα-μαγειρική-Ανάσταση-Πάσχα, μη σου πω κι Αγίου Πνεύματος μαζί. Μαλλί και νύχι δεν συζητώ, ένεκα που τα κομμωτήρια και οι τεχνίτες είναι κλειστά. Αν δεν έχει φτάσει η ρίζα στο αυτί κι έχεις περιποιηθεί το σχήμα των νυχιών, είσαι Θεά. Και όλο το πρόγραμμα είναι χωρίς πρόγραμμα, γιατί μέσα στο σπίτι οι ώρες, οι μέρες και οι νύχτες μπερδεύονται γλυκά και ξεχνάς αν είναι Μεγάλο Σάββατο ή ένα ακόμα Σάββατο. Ευτυχώς. Το αρνί θα μπει στον φούρνο, γιατί εσύ το θέλεις για να περιποιηθείς την οικογένειά σου και όχι γιατί πρέπει να το κάνεις Κυριακή του Πάσχα. Και η οικογένεια θα μαζευτεί γύρω από το τραπέζι με τη φόρμα και τα αθλητικά και θα το απολαύσει περισσότερο από ποτέ, γιατί είναι μαγειρεμένο με αγάπη και γιατί επιτέλους βρίσκεστε μαζί, χωρίς άλλους 10-20-30-40 να περιφέρονται γύρω και να διασκεδάζουν τον πολύτιμο χρόνο σου. Σε αυτό το σπίτι που σε αγκαλιάζει και σε προστατεύει και δεν είναι πια ένα ξενοδοχείο bed and breakfast. Και σου θυμίζει ότι είσαι ευλογημένος που είσαι καλά κι έχεις μία στέγη και όσους αγαπάς γύρω σου, γιατί αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου δεδομένο. Αυτό άλλωστε δεν είναι το νόημα του Πάσχα; Η αγάπη και η χαρά της ζωής; Καλό κι ευλογημένο Πάσχα!