Γράφει η Μαίη Ζαννή, Πρόεδρος και συνιδρύτρια της Women Act
Η εκλογή της Κάμαλα Χάρις που μας γέμισε τόση αισιοδοξία μας υπενθύμισε και πόσα βήματα έχουν γίνει στις ΗΠΑ αλλά και παγκοσμίως ώστε να ηγηθούν γυναίκες στη δημόσια σφαίρα. Στην Ευρώπη έχουμε γυναίκες πρωθυπουργούς, στην Νέα Ζηλανδία τα εύσημα για την καλύτερη διαχείριση της πανδημίας τα παίρνει η πρωθυπουργός αλλά και στην Ελλάδα έχουμε πλέον την πρώτη Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όλα αυτά τα τόσο ενθαρρυντικά βοηθάνε ώστε να πιστέψουν γυναίκες ότι μπορούν να φτάσουν στην κορυφή. Ωστόσο όταν αποκάλεσε η Κάμαλα Χάρις τις ΗΠΑ «την χώρα αυτήν ως μια χώρα όπου όλα είναι δυνατά» δεν ήταν μόνο συμβολικό αλλά και ουσιαστικό αυτό που πρόβαλε. Εκείνη μια κόρη μεταναστών, μαύρη και ινδικής καταγωγής είναι η απόδειξη ότι όλα είναι δυνατά. Είναι η Ελλάδα μια τέτοια χώρα; Τι είναι δυνατόν για μια γυναίκα να πραγματοποιήσει στο δημόσιο βίο της χώρας μας;
Τα στατιστικά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση θα έλεγαν πως μια γυναίκα δυσκολεύεται να εκλεγεί δήμαρχος. Έχουμε μόνο 19 γυναίκες εκλεγμένες δημάρχους όταν οι Δήμοι είναι 332! Δεν υπάρχουν σημάδια βελτίωσης καθώς στις προτελευταίες εκλογές το 2014 είχαν εκλεγεί 14. Μέσα σε 5 χρόνια μόνο ακόμα 5 γυναίκες κατάφεραν να εκλεγούν. Ωστόσο υπάρχουν εκατοντάδες δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι. Αυτές οι γυναίκες που προφανώς γνωρίζουν την λειτουργία, τα οικονομικά αλλά και τη διαχείριση των Δήμων και Περιφερειών δεν καταφέρνουν να τους ηγηθούν. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τι κρατάει πίσω αυτό το δυναμικό κομμάτι των τοπικών κοινωνιών.
Στο Κοινοβούλιο όπου θα μπορούσαμε να βρούμε γυναίκες σε ηγετικό ρόλο, τα πράγματα είναι εξίσου δραματικά. Έχουμε μόλις 61 γυναίκες εκλεγμένες από τις 300 έδρες του. Η εικόνα μιας ανδροκρατούμενης Βουλής δεν μας τιμάει αλλά αντιθέτως υπενθυμίζει πόσο δρόμο έχουμε να διανύσουμε μέχρι το 50-50 που είναι και ο στόχος. Το να εκπροσωπείται το 52% του πληθυσμού με τόσες λίγες αντιπροσώπους μας δείχνει ότι οι γυναίκες δεν στηρίζουν ούτε ψηφίζουν άλλες γυναίκες. Όταν εμείς οι ίδιες δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο φύλο μας, δεν φταίει κανείς άλλος για τη συνέχεια. Ακούγεται συχνά η φράση «να ψηφίσω και μια γυναίκα» σαν να είναι κάτι που κάνει κανείς παραδοσιακά αλλά όχι λόγω προσόντων και αξιολόγησής τους!
Καθώς προχωράμε τα πράγματα… δεν προχωράνε. Έχουμε 6 γυναίκες σε υπουργική θέση και μόνο μία αρχηγό κόμματος. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι υπάρχουν ισχυρά εμπόδια που σταματούν τις γυναίκες στον δρόμο για την κορυφή. Σε πρόσφατη εκδήλωση της Women Act, της μοναδικής οργάνωσης στην Ελλάδα με αντικείμενο τη γυναικεία ηγεσία στη δημόσια σφαίρα, οι τέσσερις γυναίκες υφυπουργοί της κυβέρνησης μίλησαν με ειλικρίνεια για αυτά τα εμπόδια. Είναι πολλά τα οποία ισχύουν και πέρα από την πολιτική και σε άλλες εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που πολύ συχνά ξεκινούν από την παιδική ηλικία επηρεάζουν την επαγγελματική εξέλιξη των γυναικών όπως επίσης και την αυτοπεποίθηση να εκτεθούν σε εκλογές.
Ωστόσο είναι και η έλλειψη προτύπων την ίδια στιγμή αιτία και αποτέλεσμα αυτών των στερεότυπων. Όσο λιγότερες γυναίκες εκτίθενται στη δημόσια σφαίρα μειώνονται και αυτές που πρωταγωνιστούν ώστε να εμπνεύσουν κι άλλες. Μια από τις δράσεις της Women Act είναι οι μηνιαίες συναντήσεις μας, τα γνωστά Aperitifs, με εμπνευσμένες ομιλήτριες τις οποίες άλλες γυναίκες δεν έχουν την ευκαιρία να ακούσουν και να γνωρίσουν. Είναι συχνό το φαινόμενο να είναι αποκλεισμένες οι γυναίκες από τα πάνελ τα οποία καταλήγουν μάνελ, όπως λένε στις ΗΠΑ! Άλλη μια πρωτοβουλία της Women Act, είναι το «Όχι Μόνο Άνδρες/ No more manels» όπου οργανισμοί δεσμεύονται να έχουν μια σημαντική συμμετοχή γυναικών στα πάνελ τους.
Τέλος υπάρχει και το υποστηρικτικό πλαίσιο ή μάλλον η έλλειψη αυτού. Για να κατέβει μια γυναίκα και να πρωταγωνιστεί πρέπει να έχει μια «φυλή» από πίσω της. Σε αυτή συμπεριλαμβάνεται η οικογένεια της και το κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον της. Θα πρέπει όχι μόνο να πιστεύουν ότι το αξίζει αλλά και να της δώσουν την δύναμη και την ασφάλεια να αφιερώσει όσο χρόνο και δυνάμεις χρειάζεται ο αγώνας της. Πολλές θαυμάσαμε τους τελευταίους μήνες τον σύζυγο της Kάμαλα Χάρις που είναι τέτοιο πρότυπο ανδρός.
Καταλήγουμε λοιπόν πως να τα καταφέρει μια γυναίκα «όπως η Κάμαλα» είναι μια υπόθεση που προϋποθέτει όχι μόνο δυνάμεις και προσόντα αλλά και ένα συστημικό περιβάλλον που να ενισχύει αυτές τις φιλοδοξίες και να επιτρέπει σε γυναίκες να ανάβουν σκαλί σκαλί προς την επιτυχία. Η πραγματικότητα είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Αν όλοι συστρατευτούμε, γυναίκες κι άντρες, στον αγώνα για περισσότερη ισότητα στη δημόσια σφαίρα τότε ναι θα λέμε πως «ναι κι εδώ είναι μια χώρα όπου όλα είναι δυνατά».
Διαβάστε επίσης στις Απόψεις:
O άνεμος γύρισε – Η Κάμαλα Χάρις… προσγειώνεται στη ζωή μας
Κάμαλα Χάρις: Αλλαγή παραδείγματος- Νέο ισχυρό γυναικείο πρότυπο
Κάμαλα Χάρις: Μια συμβολική νίκη και δύο στοιχήματα – Της Στέλλας Κάσδαγλη
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση