Θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί σε καυγά, ή να είχε πεθάνει από ασιτία. Η Édith Giovanna Gassion, που αργότερα έγινε γνωστή με το όνομα Édith Piaf, μεγάλωσε σ’ έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που γνώρισε στις μέρες της δόξας. Ο θρύλος τη θέλει να γεννήθηκε στο πεζοδρόμιο της οδού Belleville 72(Rue de Belleville), όμως το πιστοποιητικό γεννήσεώς της αναφέρει το νοσοκομείο Tenon.
Είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Η μητέρα της ήταν τραγουδίστρια σε τσίρκο και την εγκατέλειψε αμέσως μετά τη γέννα. Ο πατέρας της, ακροβάτης του δρόμου, αποφάσισε να καταταγεί στο γαλλικό στρατό και να πολεμήσει στον Α’ Παγκόσμιο, οπότε μετέφερε τη μικρή του κόρη στον οίκο ανοχής που διατηρούσε η μητέρα του. Εκεί μεγάλωσε, με τη γιαγιά της, Madam Tine – όπως ήταν το καλλιτεχνικό της – και τη βοηθό της, Madam Gaby.
Το 1929, όταν ήταν 14, ακολούθησε τον πατέρα της σε παραστάσεις σε όλη τη Γαλλία. Τότε ήταν που άρχισε να τραγουδά δημόσια. Την επόμενη χρονιά, συνάντησε τη Simone (Mômone) Berteaut – που πιθανότατα ήταν ετεροθαλής αδελφή της. Τα δύο κορίτσια έγιναν αχώριστα.
Η Édith άρχισε να διψά για επιτυχία και διάλεξε να ακολουθήσει το δικό της δρόμο. Ξεκίνησε τραγουδώντας στους δρόμους του Παρισίου και των προαστίων. Έκανε άστατη ζωή και, το 1932, βρήκε τον έρωτα στα μάτια του Louis Dupont o οποίος, τρελός από αγάπη, μετακόμισε μαζί μ’ εκείνη και τη φίλη της. Αλλά δεν άντεχε την ιδέα της αγαπημένης του να εκτίθεται και να αποτελεί θέαμα, οπότε προσπαθούσε μάταια να της βρει άλλες δουλειές.
Δεν άργησε να μείνει έγκυος. Μόνο τότε ενέδωσε στις προτάσεις του και εργάστηκε για λίγο σε μία βιοτεχνία. Το Φεβρουάριο του 1933, η 17χρονη ακόμα Piaf έφερε στη ζωή την κόρη τους, Marcelle – ή, καλύτερα, Cécelle, όπως τη φώναζαν χαϊδευτικά. Όμως δεν άντεχε κλεισμένη σπίτι, η ζωή της μητέρας και νοικοκυράς την έπνιγε.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, συνεργάστηκε με το καμπαρέ Juan – les – Pins και εγκατέλειψε τον Dupont. Του πήρε το παιδί και η Mômone, φυσικά, δενέμεινε πίσω. Όπως είναι επόμενο, ο άνδρας τις αναζήτησε και διεκδίκησε τη μικρή. Την πήρε μαζί του, όμως η Piaf δεν τους ακολούθησε. Πλήρωνε διατροφή, αλλά δε γύρισε. Η Marcelle έφυγε από τη ζωή στα δύο της χρόνια.
Το 1935, ηχογράφησε τον πρώτο της δίσκο. Λίγο μετά, ο μέντοράς της, Louis Leplée έπεσε θύμα ληστών και δολοφονήθηκε άγρια. Η τραγουδίστρια θεωρήθηκε ύποπτη και συνελήφθη για λίγο. Όταν αποδείχθηκε η αθωότητά της, έφυγε από το Παρίσι. Χρειαζόταν ένα διάλειμμα.
Με τη βοήθεια του νέου της μάνατζερ, Raymond Asso, όχι μόνο επέστρεψε, αλλά έκανε διεθνή καριέρα. Έβγαζε το ένα άλμπουμ μετά το άλλο, δεν τη σταματούσε κανείς και τίποτα – ούτε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ειδικά τότε, επειδή η επιτυχία της παρέμενε αμείωτη, την κατηγόρησαν για συνεργάτιδα των Γερμανών.
Το 1944, πέρασε δύο εβδομάδες σερί δίνοντας παραστάσεις στο Moulin Rouge. Ένα χρόνο αργότερα, κατέκτησε τη Νέα Υόρκη. Εκεί ήταν που γνώρισε και τον έρωτα της ζωής της: τον παλαιστή Marcel Cerfan. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα: Είχε ήδη οικογένεια με κάποια άλλη γυναίκα. Μάλιστα, είχαν αποκτήσει και τρία παιδιά. Έτσι, ο δεσμός τους παρέμεινε παράνομος, όμως μαζί έζησαν στιγμές απόλυτης ευτυχίας.
Το 1949, συνέβη αυτό που οδήγησε την Édith Piaf στην καταστροφή. Ο αγαπημένος της χάθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα και ο κόσμος της διαλύθηκε. Στράφηκε στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά για παρηγοριά, έκανε εφήμερες σχέσεις για να γεμίσει το κενό, ανάμεσά τους κι αυτή με το Georges Moustaki, του οποίου την καριέρα επηρέασε βαθιά.
Το 1959, κατά τη διάρκεια μίας συναυλίας έχασε τις αισθήσεις της και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Κανείς δεν περίμενε τη διάγνωση: Καρκίνος στο συκώτι. Αλλά ούτε αυτός κατάφερε να της σταθεί εμπόδιο. Συνέχισε να κάνει εμφανίσεις, εφοδιασμένη με μορφίνη.
Στο δρόμο της βρέθηκε ο Θεοφάνης Λαμπούκας, ένας επίδοξος τραγουδιστής. Έγινε ο προστατευόμενός της και, μάλιστα, εκείνη εμπνεύστηκε το καλλιτεχνικό του όνομα: Théo Sarapo. Ο έρωτάς τους ήταν αμοιβαίος και παντρεύτηκαν τον Οκτώβριο του 1962.
Μέρα με τη μέρα, η υγεία της χειροτέρευε. Τον επόμενο Οκτώβριο, ο καρκίνος τη νίκησε. Ήταν μόλις 47 ετών. «Ό,τι ανοησία κάνεις στη ζωή σου, θα την πληρώσεις», είπε πριν κλείσει τα μάτια της, σύμφωνα με το μύθο.
Η μουσική της άγγιξε – και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αγγίζει – εκατομμύρια ανθρώπους. Η τέχνη της ήτανη αυτοβιογραφική. Ύμνησε την αγάπη, τον πόνο και την απώλεια. Μεγαλύτερες επιτυχίες της, τα La Vie en rose (1946), Non, je ne regrette rien (1960), Hymne à l’amour (1949), Milord (1959), La Foule (1957), L’Accordéoniste (1940) and Padam, padam… (1951). Πολλοί τα διασκεύασαν, όμως κανείς δεν κατάφερε να τη φτάσει.