Σε μία μοναδική διαδικτυακή τελετή για τις Χρυσές Σφαίρες, φάνηκε ολοφάνερα η κυριαρχία των εταιρείων στρίμινγκ, κυρίως Netflix και Amazon: Η τηλεόραση φτιάχνει πλέον το «καλό» σινεμά, σε μία απόλυτη ανατροπή της πρωταρχικής της δαιμονοποίησης. Η κωμικός Τίνα Φέη παρουσίαζε στη Νέα Υόρκη και η Έιμι Πόλερ στο Λος Άντζελες αλλά με τεχνολογικό τρικ που τις εμφάνιζε σαν να βρίσκονται ταυτόχρονα στην ίδια σκηνή.
Το κόκκινο χαλί δεν στρώθηκε, οι υποψήφιοι και υποψήφιες βρίσκονταν όλοι στο σπίτι τους, συνδεδεμένοι με τους κεντρικούς παρουσιαστές μέσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους. Οι παπαράτσι έμειναν φέτος χωρίς δουλειά. Η μικρή οθόνη βρέθηκε στο προσκήνιο.
Το Netflix πόνταρε πολλά στον Μανκ του Ντέιβιντ Φίντσερ. Αναβιώνει (με πρωταγωνιστές τον υπέροχο Γκάρι Όλντμαν και την απολύτως αρμονική Αμάντα Σίγκφριντ) την περίοδο όπου ο σεναριογράφος Χέρμαν Τζ Μάνκιεβτις (μαζί με τον σκηνοθέτη Όρσον Γουελς) γράφουν το σενάριο της απαράμιλλα αριστοτεχνικής ταινίας Πολίτης Κέιν (αποτελεί δραματοποίηση της ζωής του μεγιστάνα μεγαλοεκδότη Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ). Τελικά όμως η ατμοσφαιρική (αλλά κάπως ειδική) αυτή ταινία αποχώρησε με άδεια χέρια.
Ωστόσο κέρδισε συνολικά δέκα βραβεία, ακόμη και στην κατηγορία σύντομης σειράς (mini series) όπου συνήθως κυριαρχεί το HBO: Φέτος το βραβείο δόθηκε στη σειρά που έχει κατακτήσει και το ελληνικό κοινό, The Queen’s Gambit με την Άνια Τέιλορ Τζόι.
Η πλατφόρμα Amazon κέρδισε πρώτη ανάμεσα σε άλλες υπηρεσίες στρίμινγκ το βραβείο καλύτερης ταινίας κωμωδίας ή μιούζικαλ για το έργο Borat Subsequent Moviefilm. Οι εταιρίες Apple TV+, Hulu και Ντίζνεϊ + δεν έμειναν παραπονεμένες.
Ωστόσο όλα τα βλέμματα στράφηκαν στην κατηγορία «καλύτερο δράμα» στην οποία καμία από τις πλατφόρμες δεν έχει ακόμη διακριθεί. Τη Χρυσή Σφαίρα κέρδισε το χαμηλόφωνο Nomadland (Νόμαντλαντ ή στην κυριολεξία Νομαδική χώρα) με την εσωτερική ερμηνεία της Φράνσες Μακντόρμαντ στον κεντρικό ρόλο και φόντο την περιθωριακή, βαθιά Αμερική.
Πέρασαν τριάντα επτά χρόνια για να τιμηθεί γυναίκα με το επίζηλο βραβείο, η Κλόι Ζάο (ύστερα από την Μπάρμπαρα Στράιζαντ για το Yentl) που επίσης έρχεται πρώτη που το κέρδισε ανάμεσα στις αμερικανοασιάτισες. Χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι τα κριτήρια της επιτροπής για τη συγκεκριμένη ταινία παρέμειναν μόνο σε εξωκινηματογραφικά, πολιτικά κριτήρια.
Η Nomadland, συλλαμβάνει τον παλμό των κεντροδυτικών πολιτειών και τις χρόνιες αντιφάσεις της ζωής τους. Η Φερν βιώνει την αίσθηση της ελευθερίας μέσα στην αναρχία της νομαδικής εμπειρίας αλλά και το ταυτόχρονο άγχος της επιβίωσης μόνο με περιστασιακή εργασία. Ο άνθρωπος μοιάζει με ασήμαντη κουκίδα μέσα σε εικόνες ποιητικής ομορφιάς. Το όνειρο της αυτοεκπλήρωσης δεν πραγματώνεται στα αστικά κέντρα αλλά ούτε μέσα στο καταφύγιο της φύσης και τον παφλασμό του κύματος…
Ωστόσο το διαχρονικό ζήτημα της ενσωμάτωσης και μη αποκλεισμού ευάλωτων ομάδων και μειονοτήτων στα βραβεία τέθηκε και πάλι. Συζητήθηκε εκτενώς στα αμερικανικά ΜΜΕ ενώ διατυπώθηκε ρητά και τη στιγμή που η μεγάλη κυρία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ισότητας και της οικολογίας Τζέιν Φόντα ανέβηκε στο βήμα.
Η σπουδαία ηθοποιός τιμήθηκε με το βραβείο προσφοράς στον κινηματογράφο Cecil B. DeMill (Σεσίλ Ντε Μιλ). Συγκεκριμένα υπογράμμισε ότι «η ιστορία που φοβόμαστε να δούμε και να ακούσουμε για τον εαυτό μας σε αυτή τη βιομηχανία σχετίζεται με το ποιες φωνές σεβόμαστε και εξυψώνουμε και ποιες αποσιωπούμε».
Και παρακάτω προσθεσε: «Ας προσπαθήσουμε όλοι, συμπεριλαμβανομένων και των ομάδων που αποφασίζουν ποιοι απολύονται, τι πραγματοποιείται και ποιοι κερδίζουν βραβεία, να εξαπλώσουμε αυτήν την σκηνή ώστε όλοι να ανυψώνονται και όλοι να έχουν την ευκαιρία να ακουστούν και να παρουσιαστούν».
Διαβάστε επίσης:
Κλόε Ζάο: H πρώτη γυναίκα της Ασίας που κέρδισε το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη στις Χρυσές Σφαίρες
6 γυναίκες της STEM που κάνουν τη διαφορά κατά τη διάρκεια της πανδημίας
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση