«Το 2016, μία φίλη που είχε μόλις παντρευτεί και μετακόμισε στο εξωτερικό, μου άφησε 16 μηνύματα στο WhatsApp μέσα σ’ ένα βράδυ, ζητώντας βοήθεια. Δεν είχε τρόπο να βγει από μία βαθιά τοξική σχέση. Ο σύζυγός της, παρακολουθούσε το κινητό και το laptop της, την κλείδωνε στο σπίτι όταν έφευγε, αφήνοντάς τη μόνη. Τη χτυπούσε και, συχνά, γινόταν πιο βίαιος όσο εκείνη τον παρακαλούσε να σταματήσει. Πολλά βράδια κοιμήθηκε νηστική, επειδή δεν της επέτρεψε να φάει. Και αργότερα, θα μάθαινα ότι υπέμεινε αυτήν την κατάσταση για 13 ολόκληρους μήνες. Δεν μπορούσε καν να ψάξει στο Google το πλησιέστερο καταφύγιο ή τον αριθμό έκτακτης ανάγκης, επειδή εκείνος θα το μάθαινε.
Όταν μου έστειλε τα μηνύματα αυτά, έβγαλε την κάρτα SIM και την έκοψε στα δύο, άφησε το τηλέφωνο πίσω και το έσκασε. Έφτασε στο σταθμό του τρένου και, ως μετανάστρια που δεν είχε ακόμη υπηκοότητα, δε γνώριζε τα δικαιώματά της. Πέρασε μία ολόκληρη μέρα αλλάζοντας τρένα, μέχρι να βρει το θάρρος να πάρει τους γονείς της στην Ινδία και να ζητήσει βοήθεια. Εκείνοι, μπόρεσαν να έρθουν σε επαφή με ένα σύλλογο προστασίας που τη φρόντισε. Ο πατέρας της κατάφερε να τη φέρει πίσω στην Ινδία, όπου ζει μέχρι τώρα, ενώ παλεύει να πάρει διαζύγιο.
Η ιστορία της με σόκαρε. Εκείνη με εμπιστεύθηκε κι εγώ κοιμόμουν. Υπήρχαν, άραγε, κι άλλες γυναίκες που χρειάζονταν βοήθεια, ζούσαν σε άλλες χώρες και δεν ήξεραν πώς να τη ζητήσουν; Θα έμεναν με βίαιους συντρόφους, θα κακοποιούνταν επειδή δε θα είχαν πρόσβαση στον έξω κόσμο; Κάτι έπρεπε να κάνω».
Αυτό σκέφτηκε η Κίρθι Τζαϊακουμάρ, κι έγραψε τον κώδικα για την εφαρμογή Saahas, που σημαίνει θάρρος στα ινδικά. Σκοπός της, ήταν και παραμένει να βοηθήσει τα θύματα της έμφυλης βίας σε 196 χώρες.
Είναι ακτιβίστρια για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ενδυνάμωση της γυναίκας. Κοινωνική Επιχειρηματίας. Δικηγόρος, συγγραφέας και μέλος της μη κερδοσκοπικής και μη κυβερνητικής οργάνωσης Vital Voices, η οποία εδρεύει στην Ουάσινγκτον και ασχολείται με την οικονομική ανεξαρτητοποίηση των γυναικών και τη συμμετοχή τους στην πολιτική. Μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών του Λονδίνου.
Γεννήθηκε στην Μπανγκαλόρ το 1987. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο του Τσενάι, έκανε μεταπτυχιακό στο τμήμα Βιώσιμης Ειρήνης σ’ έναν Σύγχρονο Κόσμο στην Κόστα Ρίκα, συνέχισε με υποτροφία στο τμήμα Ειρήνης και Διαμάχης του Πανεπιστημίου Coventry και ξεκίνησε να εργάζεται ως εθελόντρια στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Από μικρή κατάλαβε πως η ζωγραφική σήμαινε πολλά περισσότερα από ένα απλό μέσο έκφρασης. Με ένα στυλό στο χέρι, σχεδίαζε τις ιδέες της για την ισότητα των φύλων και την εξασφάλιση της ειρήνης. Δημιουργώντας πορτραίτα επιδραστικών γυναικών, σύγχρονων και μη, ενώ διηγούταν της ιστορίες τους στο Instagram, μέσα από το λογαριασμό Femcyclopaedia.
Τα βιβλία της, παράλληλα, προκαλούν ανατριχίλα. Αγγίζουν ζητήματα όπως ο παιδικός γάμος, η βία, η καταπάτηση των γυναικείων δικαιωμάτων. Στο Doodlers of Dimashq περιγράφει τις περιπέτειες της Αμινά, ο κόσμος της οποίας καταρρέει. Αναγκάζεται να παντρευτεί πριν καν μπει στην εφηβεία, ενώ ο εμφύλιος της Συρίας δεν την αφήνει να ονειρεύεται. Το Stories of Hope, αποτελείται από μικρές, ξεχωριστές ιστορίες που ξεκινούν από τη ναζιστική Γερμανία και φτάνουν ως την Αίγυπτο του 2011, αναφέρονται στην ατέλειωτη πείνα των παιδιών της Αφρικής και τη μάχη των Παλαιστινίων για την ανεξαρτησία τους.
Ίδρυσε το The Red Elephant Foundation, μία πρωτοβουλία που έχει σκοπό την ισότητα των φύλων μέσω του storytelling. Επιπλέον, ξεκίνησε το Gender Security Project, το οποίο αποσκοπεί στην εξασφάλιση της ισότητας σε νομικό, θεσμικό και στρατηγικό επίπεδο.
Για το έργο της, έχει βραβευθεί με το Προεδρικό Μετάλλιο των ΗΠΑ, το 2011, ενώ ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών της απένειμε το Βραβείο Διαδικτυακού Εθελοντισμού, δύο συνεχόμενες χρονιές – το 2012 και το 2013.
Η India Today την αναγνώρισε ως «game changer» που «αλλάζει την πόλη του Τσενάι με σκληρή δουλειά και όραμα που εμπνέει». Έχει κερδίσει δύο φορές το βραβείο World Pulse, θεωρείται ως μία από τις «έντεκα φεμινίστριες bloggers της Ινδίας που κάνουν τη διαφορά στις ζωές των γυναικών» από το Women’s Web, ενώ ήταν υποψήφια για το βραβείο Ινδών Στρατιωτών του Κορονοϊού το φετινό Σεπτέμβριο.
Η Κίρθι Τζαϊακουμάρ είναι αποφασισμένη να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για κάθε γυναίκα. Δίνει φωνή στα θύματα βίας, για τα οποία δεν πρέπει κανείς να παραμένει σιωπηλός.
«Η Saahas, δεν είναι μόνο μία εφαρμογή. Είναι ένα ασφαλές μέρος. Για εκείνες που επιβίωσαν, για εκείνες που το βλέπουν να συμβαίνει και για όποιον ονειρεύεται ένα μέλλον με την ειρήνη να κυριαρχεί.»
Διαβάστε επίσης:
Μίνα Καούνη: Η ενδοοικογενειακή βία είναι τρομοκρατία με περισσότερα θύματα
«Δεν είναι αυτή η δουλειά μας»: 9 στις 10 γυναίκες παρενοχλούνται σεξουαλικά στην εργασία τους
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση