Ήταν ένας δυναμικός άνθρωπος που δε σταμάτησε στιγμή να παλεύει για τα δικαιώματα των γυναικών. Ήταν, επίσης, η πρώτη που παρασημοφορήθηκε για το έργο της – μ’ ένα μετάλλιο που της αφαιρέθηκε, δύο χρόνια πριν το θάνατό της. Κι όμως, η δρ. Mary Walker δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι. Συνέχισε να πορεύεται με υπερηφάνεια, ακόμη κι όταν όλοι στράφηκαν εναντίον της.
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1832. Ήταν η πέμπτη κόρη του Alvah και της Vesta Whitcomb Walker, δυο ανθρώπων που πίστευαν βαθιά στην ισότητα των φύλων και ενθάρρυναν όλα τους τα παιδιά να μορφωθούν. Εκείνη, όπως και η αδελφές της, ασχολήθηκε για λίγο με τη διδασκαλία. Είχε, όμως, άλλα όνειρα κι αποφάσισε να τα ακολουθήσει. Σπούδασε Ιατρική, λοιπόν.
Παντρεύτηκε τον επίσης γιατρό Albert Miller κι αφοσιώθηκε στο λειτούργημά της. Είχε μία ήρεμη ζωή, ως παθολόγος. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όλα άλλαξαν. Η Mary δεν έχασε λεπτό και γράφτηκε στους καταλόγους των εθελοντών. Εργάστηκε ως νοσηλεύτρια σ’ ένα αυτοσχέδιο νοσοκομείο, ενώ αργότερα μετατέθηκε στη Virginia για να φροντίσει τους τραυματίες. Ένα χρόνο μετά, το 1863, έγινε κορυφαία χειρουργός στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Ohio. Δεν έχουν σωθεί πολλές ιστορίες από εκείνη την εποχή, ελάχιστα μας είναι γνωστά για τη ζωή της. Το καλοκαίρι του 1864, όμως, αιχμαλωτίστηκε. Το γιατί, δεν καταγράφηκε ποτέ. Ορισμένοι, υποστηρίζουν πως προσπάθησε σκληρά να φυλακιστεί, ώστε να κατασκοπεύσει τον εχθρό. Άλλοι, διαφωνούν καθώς δεν υπάρχει καμία απόδειξη αυτής της θεωρίας. Όταν αφέθηκε ελεύθερη, επέστρεψε στα καθήκοντά της.
Το 1865, της απονεμήθηκε παράσημο για την προσφορά της στον Πόλεμο. Ήταν η πρώτη γυναίκα όλων των εποχών που κατέκτησε μία τέτοια τιμή. Το 1917, όμως, το όνομά της αφαιρέθηκε από τη λίστα των ηρώων. Εκείνη, αρνήθηκε να δώσει πίσω το μετάλλιό της. Το είχε πάντα δίπλα της. Χάρη στις προσπάθειες της οικογένειάς της, το 1977 αναγνωρίστηκαν εκ νέου τα κατορθώματά της και αποκαταστάθηκε η φήμη της. Ήταν, βέβαια, πολύ αργά. Αν ζούσε τότε, άλλωστε, θα ήταν 145 ετών.
Στα μέσα του 19ου αιώνα, οι γυναίκες κουράστηκαν να διαδραματίζουν έναν «διακοσμητικό» ρόλο στην κοινωνία. Διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους, δεν άντεχαν άλλο την καταπίεση. Οι φεμινίστριες τόνιζαν πως οι κορσέδες και οι βαριές φούστες έβλαπταν την υγεία τους και τις περιόριζαν. Η Amelia Bloomer, μία από τις σημαντικότερες και πρώτες εκπροσώπους του κινήματος, ξεκίνησε να ντύνεται με φορέματα που έραβε η ίδια ώστε να έχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και, ταυτόχρονα, να διατηρεί «την απαραίτητη γυναικεία κομψότητα». Πολλές ήταν εκείνες που δέχθηκαν παρενόχληση, όταν αποφάσισαν να ακολουθήσουν τα βήματά της. Ανάμεσά τους και η Mary Walker, η οποία φορούσε το λεγόμενο Boomer Dress μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1870. Έπειτα, τα ρούχα της ήταν αποκλειστικά ανδρικά. Συνελήφθη πολλές φορές για πλαστοπροσωπία, παρότι το Κογκρέσο της είχε δώσει ειδική άδεια, η οποία της επέτρεπε να ντύνεται έτσι.
Παρά τη θύελλα αντιδράσεων που σήκωνε η προσωπική της ζωή και η εμπλοκή της με το φεμινισμό και τις σουφραζέτες, κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την προσφορά της στην ιατρική. «Είμαι ο ορισμός της νέας γενιάς γυναικών… Γιατί, πριν τη Lucy Stone, ήταν οι κυρίες Bloomer, Elizabeth Cady Stanton και Suzan B. Anthony – πριν από εκείνες, είμαι εγώ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’40, όταν εκείνες δημιουργούσαν τις καινοτόμες τάσεις της μόδας, εγώ ήδη φορούσα παντελόνια… Χάρη σ’εμένα τα κορίτσια μπορούσαν να κάνουν ποδήλατο χωρίς να φοβούνται πως θα σηκωθεί η φούστα, και άνοιξα το δρόμο για την “παντελονάτη” γυναίκα», έχει αναφέρει.
Διαβάστε επίσης:
Rosalind Franklin: Μία από τις πιο αδικημένες γυναίκες της επιστήμης
Marie Curie: Η ζωή και έργο της γυναίκας που ανακάλυψε τη ραδιενέργεια
Alice Hamilton: Η γιατρός που εξασφάλισε την ασφάλεια των εργατών της Αμερικής