Αιθέριες φιγούρες κινούνται πάνω στη σκηνή, με τούλινα φορέματα και αυστηρούς κότσους. Καλογυμνασμένα σώματα που έχουν περάσει ώρες δουλεύοντας κάθε λεπτομέρεια, ώστε να μην υπάρχει περιθώριο λάθους. Οι χορευτές μπαλέτου είναι η επιτομή της τελειότητας και όταν ανεβαίνουν στη σκηνή, ο χρόνος σταματά.
Δυστυχώς, ο χώρος αυτός δεν είναι για όλους. Κάποιος έγχρωμος θα χρειαστεί να προσπαθήσει διπλά για να γίνει αποδεκτός, συγκριτικά με έναν λευκό.
«Είμαι μαύρη. Εμείς δεν υπάρχουμε στον κόσμο του μπαλέτου. Είμαι πολύ μυώδης. Είμαι πολύ κοντή. Το στήθος μου πολύ μεγάλο», είχε δηλώσει παλιότερα η Misty Copeland, ένας από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους του κόσμου. Κι όμως, έπειτα από 14 χρόνια ακούραστης προσπάθειας, έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα πρωταγωνίστρια του American Ballet Theater.
Σήμερα, μπορεί να μιλάει για το εξώφυλλό της στο περιοδικό Time ή για τη φορά που, ως Odette/Odile, συγκίνησε στη Λίμνη των Κύκνων. Αλλά στο ξεκίνημά της, το μόνο που συναντούσε μπροστά της ήταν αγκάθια, αντί για ροδοπέταλα.
Γεννήθηκε στο Kansas City στις 10 Σεπτεμβρίου 1982, όμως στα δύο της χρόνια μετακόμισε με τη μητέρα της στην California. Έζησε τα παιδικά της χρόνια πλάι στα πέντε αδέλφια της, σε δωμάτια μοτέλ, ενώ η μητέρα τους εργαζόταν νυχθημερόν παλεύοντας να τα μεγαλώσει.
Η Misty ήρθε σε επαφή με το χορό στα 13 της, όταν η Cindy Bradley που διατηρούσε τη δική της σχολή μπαλέτου ανακάλυψε το ταλέντο της και την ενθάρρυνε να το εξελίξει. Όμως δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για δίδακτρα, ούτε για παπούτσια, ούτε για κορμάκι. Ξεκίνησε, λοιπόν, φορώντας φόρμες και κάλτσες, σ’ ένα άδειο γήπεδο μπάσκετ.
Το 1998 τράβηξε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης επειδή, στα 15 της ακόμα, βρισκόταν σε δικαστική μάχη με τη μητέρα της. Ήθελε να γίνει κηδεμόνας του εαυτού της ώστε να ζήσει με τη δασκάλα της και να προχωρήσει δυναμικά στο μπαλέτο. Το αίτημά της απορρίφθηκε, αλλά το όνειρό της παρέμεινε ζωντανό.
Έστελνε αιτήσεις σε κορυφαίες εταιρείες και ανώτατες σχολές, όμως όλες της απαντούσαν το ίδιο. «Τα πόδια σας, ο Αχίλλειος τένοντας, το μήκος του κορμού και η περιφέρεια του στήθους σας δεν είναι σωστά». Η ηλικία της, επίσης, ήταν μεγάλη. Συνήθως οι υποψήφιες μπαλαρίνες κυνηγούν την καριέρα τους πριν κλείσουν τα δώδεκα.
Δεν τα παράτησε ποτέ και άρπαζε κάθε ευκαιρία. Κάθε απόρριψη την πείσμωνε και, τελικά, το 2000 έγινε ένα από τα έξι κορίτσια που επέλεξε το American Ballet Theater. Για πάνω από μία δεκαετία, δεν υπήρχε άλλη μαύρη χορεύτρια στην εταιρεία. Το 2007, μάλιστα, έγραψε ιστορία ως η πρώτη Αφροαμερικανίδα σολίστ. Συνέχισε ως η πρώτη μαύρη μπαλαρίνα του Broadway.
H Misty Copeland δεν αντιμετώπισε ποτέ ρατσιστικές συμπεριφορές. Έβλεπε, όμως, γύρω της την προκατάληψη και γέμιζε οργή για όλες εκείνες που έμεναν πίσω λόγω του χρώματός τους. «Το να ακούς από μία επτάχρονη Αφρικανή ότι της είπαν πως “Ξέρεις, καλύτερα να μην κάνεις μπαλέτο γιατί θα αποτύχεις” σε εξοργίζει», δήλωσε το 2015 στο ABC News. Ξεκίνησε έτσι ένα πρόγραμμα που ονομαζόταν Project Plié κι απευθυνόταν σε έγχρωμους νεαρούς χορευτές.
Το 2014 κυκλοφόρησαν τα απομνημονεύματά της με τίτλο Life in Motion: An Unlikely Ballerina, προσπαθώντας να εμπνεύσει όλους εκείνους που φοβούνται να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, μόλις χθες, 30 Σεπτεμβρίου 2020, βγήκε στην αγορά το εικονογραφημένο διήγημα Bunheads.
Θεωρεί πως οι χορευτές είναι υποτιμημένοι. Παρότι προπονούνται καθημερινά για ώρες, ακριβώς όπως οι επαγγελματίες αθλητές, δε δέχονται τον ανάλογο σεβασμό. Πολλοί αμφισβητούν το επίπεδό τους, ενώ τους αντιμετωπίζουν σαν διασκεδαστές κι όχι ως καλλιτέχνες. Συνάδελφοί της δεν αμείβονται και βλέπουν την καριέρα τους να τελειώνει όταν κλείσουν τα 30.
«Διδάσκω το πρωί και κάνω πρόβες το βράδυ. Χορεύω οχτώ ώρες την ημέρα, διαβάζω κάνω την έρευνά μου, μαθαίνω να γίνομαι καλύτερη», έχει αναφέρει στο ESPN. Αλλά αυτό που ακούει συχνά, αντί για το μεγάλο μπράβο, είναι πως «Πληρώνω χρήματα για να σε δω. Οπότε πρέπει να εκπληρώσεις τις προσδοκίες μου».
«Είμαι αρκετά ισχυρή για να πω ότι δε θα βγω στη σκηνή να χορέψω σαν σκλάβα. Μου επιτρέπω να αρνηθώ πράγματα που δεν επιθυμώ να κάνω. Θέλω να γίνω η φωνή κάθε έγχρωμης γυναίκας στον κόσμο του μπαλέτου κι όχι μόνο. Θέλω να πω την αλήθεια μας.»
Διαβάστε επίσης:
Sylvie Guillem: «Πάτησα το πόδι μου στη σκηνή. Η αυλαία σηκώθηκε. Ε, αυτό ήταν»
Aesha Ash: H μπαλαρίνα που καταρρίπτει τα στερεότυπα
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση