Στα 11 της χρόνια, η Ντάντα Μασίλο παρακολούθησε την πρώτη της παράσταση μπαλέτου. Ήταν η Λίμνη των Κύκνων – το κλασικό έργο που την ενέπνευσε όσο κανένα άλλο. Ο «έρωτας» με τα τουτού και τις πουέντ ήταν κεραυνοβόλος. Εκείνη τη νύχα ήταν που αποφάσισε ότι κάποια στιγμή, όταν θα μεγάλωνε αρκετά, θα χορογραφούσε τη δική της εκδοχή της ιστορίας. Υποσχέθηκε στον εαυτό της πως δε θα το έβαζε κάτω. Κι έτσι, το άστρο της άρχισε να ανατέλλει.
Γεννήθηκε το 1986 στη Νότιο Αφρική και μεγάλωσε στα περίχωρα του Γιοχάνεσμπουργκ. Ελάχιστα είναι γνωστά για την καταγωγή της – κυρίως η συμμετοχή της σε χορευτικές ομάδες από πλύ μικρή ηλικία. Έδινε παραστάσεις σε ολόκληρη την πόλη, υπό τους ήχους των μεγαλύτερων επιτυχιών του Μάικλ Τζάκσον. Εμφανίστηκε ακόμη και σε διαγωνισμό ταλέντων που διοργάνωνε η σχολή χορού Dance Factory, προκειμένου να βρει τρόπους να εξελίξει το χάρισμά της.
Σχεδόν αμέσως, τράβηξε τη προσοχή της διευθύντριας, Σουζέτ Λε Σερ, η οποία εξελίχθηκε σε μέντοράς της. Χάρη στην καθοδήγησή της, σπούδασε κλασικό και σύγχρονο χορό. Η εργατικότητα και το πάθος της για εξέλιξη, τη βοήθησαν να αρπάξει ευκαιρείες που άλλοι δίσταζαν να διεκδικήσουν.
Πέρασε έναν χρόνο στο Κέιπ Τάουν, ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή της στο Jazzart Dance Theater. Εκεί, «μάζεψε» όση εμπειρία μπορούσε και, το 2005, κέρδισε υποτροφία για το P.A.R.T.S (Performing Arts Research & Training Studios) του Βελγίου. Την επόμενη χρονιά, πίσω στο Γιοχάνεσμπουργκ βαβεύθηκε ως η κορυφαία Πρωτοεμφανιζόμενη Χορεύτρια Σύγχρονου. Η αγάπη της για το μπαλέτο, όμως, δεν είχε σβήσει. Και το όνειρό της για τη Λίμνη των Κύκνων, δεν έλεγε να ξεχαστεί. Αυτό της έδινε δύναμη να συνεχίσει να δημιουργεί.
Η ανάγκη της να διηγείται ιστορίες μέσω του χορού, την έκανε να ξεχωρίσει. «Πάντρευε» τα κλασικά στοιχεία μ’ εκείνα των παραδοσιακών αφρικάνικων χορών, παλεύοντας να αποδείξει πως το μπαλέτο και τα έθνικ στοιχεία μπορούν να συνυπάρξουν. «Όλα σχετίζονται με την ικανότητά του να βρεις έναν καινοτόμο τρόπο να δώσεις και στα δύο προσοχή. Πιστεύω πως πρέπει να γκρεμίσουμε τα τείχη που έχουν υψωθεί ανάμεσά τους, επειδή είναι εξαιρετικά περιοριστικά. Ως χορευτές, το μόνο που δε χρειαζόμαστε είναι τα “μη”», έχει αναφέρει.
Η δική της εκδοχή της Λίμνης των Κύκνων, είναι ιδιαίτερη. Κράτησε το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής του Τσαίκόφσκι, όμως εμπλούτισε την παράσταση με κομμάτια του Αμερικανού Στηβ Ράιχ και του Άρβο Παρτ από την Εσθονία. Οι χορευτές της ήταν ξυπόλυτοι, σχεδόν γυμνοί και η ιστορία περιστρέφεται γύρω από το AIDS και την ομοφοβία – δύο από τα μεγαλύτερα προβλήματα των αφρικανικών χωρών. Ο ρατσισμός, το στίγμα και οι προκαταλήψεις κυριαρχούν.
Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Τέχνης του Γκράχαμστάουν. Έκανε περιοδεία, έπειτα, στη Γαλλία, με αποκορύφωμα την Μπιεννάλε Χορού της Λυόν το 2012, ενώ έλαβε χώρα και στο Παρίσι, στο Θέατρο Κλωντ Λεβί – Στράους του Μουσίου της Αποβάθρας Μπρανλί. Η Ντάντα Μασίλο διασκεύασε, έπειτα, το Ρωμαίος και Ιουλιέτα, την Κάρμεν και την Οφηλία. Και πάλι, ασχολήθηκε με ταμπού όπως η ανισότητα των φύλων, το γυμνό σώμα, η ταξικές διαφορές. Αμφισβητεί τα πρότυπα ομορφιάς του δυτικού κόσμου και μάχεται κατά των αυστηρών κανόνων. Με σοκαριστικό και ταυτόχρονα καθηλωτικό τρόπο, καταρρίπτει τις προκαταλύψεις σε σχέση με το φύλο, τη φυλή και το κοινωνικό υπόβαθρο, ενώ επιλέγει να διηγείται ιστορίες με δυναμικές πρωταγωνίστριες.
Της αρέσει να παρουσιάζει τις ισχυρές γυναίκες που θυματοποιούνται και, τέλος, φεύγουν από τη ζωή. Η Ιουλιέτα, η Οφηλία, η Κάρμεν, η Οντέτ – όλες τους, συνδέονται με τους έμφυλους ρόλους στην πατριαρχική κοινωνία της Νοτίου Αφτικής. Προκειμένου, δε, να δώσει νέα ταυτότητα στα έργα της, προσέχει ιδιαίτερα τις πρωταγωνίστριές της. «Αυτές οι γυναίκες ήταν θύματα και θέλω, τώρα, να τις δικαιώσω», είπε σε συνέντευξή της.
Η Ντάντα Μασίλο θεωρείται η κορυφαία χορογράφος και χορεύτρια από την Αφρική. «Παντρεύει» το κλασικό με το μοντέρνο και το έθνικ στοιχείο. Αυτή τη στιγμή, διδάσκει τη νέα γενιά των συναδέλφων της, οι οποίοι βρίσκουν διαρκώς κλειστές πόρτες στο δρόμο τους. Σκοπός της, είναι να το αλλάξει αυτό και να δει την ποικιλομορφία στο χώρο της Τέχνης.
Διαβάστε επίσης:
Sylvie Guillem: «Πάτησα το πόδι μου στη σκηνή. Η αυλαία σηκώθηκε. Ε, αυτό ήταν»
Anna Pavlova: Η ιστορία της κορυφαίας Ρωσίδας μπαλαρίνας
Misty Copeland: H ιστορία της πρώτης μαύρης πρωταγωνίστριας του American Ballet Theater
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση