Η Αλεξάνδρα Βοβολίνη είναι η μοναδική γυναίκα εκδότρια-ιδιοκτήτρια περιοδικού σήμερα και η δύναμη πίσω από το παλαιότερο και ιστορικότερο οικονομικό περιοδικό την “Οικονομική Επιθεώρηση”, που είναι και το μόνο οικονομικό περιοδικό που έχει επιβιώσει όλων των κρίσεων. Η “Οικονομική Επιθεώρηση” κατέχει ένα σπάνιο ρεκόρ: Είναι το πρώτο οικονομικό περιοδικό που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα, με το όνομα “Βιομηχανική Επιθεώρηση” το 1934, και το μοναδικό που συνεχίζει να υπάρχει το 2020… Kι αυτό χάρη στο μεράκι και την αγάπη της κυρίας Βοβολίνη και την αδιάλειπτη στήριξη του πρώην συζύγου της, του εφοπλιστή Θανάση Λασκαρίδη.
Η εκδότρια-διευθύντρια των εκδόσεων «Κέρκυρα» του Ομίλου «Economia» είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα του χώρου των οικονομικών εκδόσεων και όσοι τη γνωρίζουν θαυμάζουν τη θετική της ενέργεια, το ακούραστο πνεύμα της και την αγάπη για τις εκδόσεις και για την οικονομική δραστηριότητα ως δύναμη δημιουργίας και ανάπτυξης.
Η Βιομηχανική Επιθεώρηση δημιουργήθηκε το 1934 για να στηρίξει τη αναπτυξιακή δυναμική της ελληνικής βιομηχανίας. Το “πάθος για τη δημιουργία” είναι η μεγαλύτερη αξία για την κυρία Αλεξάνδρα Βοβολίνη, που ενισχύει και προωθεί κάθε δημιουργική προσπάθεια. «Συγκινούμαι όταν βλέπω τη σπίθα της δημιουργίας στα νέα παιδιά» δηλώνει στο portraitsgr μιλώντας με καμάρι για το φοιτητικό διαγωνισμό economia που διοργανώνεται για 26η χρονιά φέτος.
Η κυρία Βοβολίνη είναι κόρη του δημοσιογράφου και συγγραφέα Κωσταντίνου Βοβολίνη και ανιψιά του ιδρυτή της τότε Βιομηχανικής Επιθεώρησης, Σπύρου Βοβολίνη αλλά και πρώην σύζυγος του επιχειρηματία και εφοπλιστή Θανάση Λασκαρίδη και μητέρα των πέντε παιδιών τους που αγαπάει και θαυμάζει απεριόριστα.
Έζησε και ζει μια ζωή πλημμυρισμένη από την αγάπη σημαντικών ανθρώπων και επιτυχημένων ανδρών, όμως δεν ήταν ποτέ στη σκιά τους. Ο θαυμασμός της για τους σπουδαίους άντρες της ζωής της, δεν μείωσε ποτέ την ανεξαρτησία της και τη δύναμη μια αγέρωχης γυναικείας ψυχής, που συνεχίζει να δημιουργεί, να σχεδιάζει και να παθιάζεται με τη δουλειά της.
Είναι πάντα έτοιμη για την επόμενη ιδέα, το επόμενο πλάνο γιατί είναι αυτή η δουλειά που της δίνει ζωή, που κάνει το βλέμμα της λάμπει όλο προσδοκία και όνειρα, και την κάνει να μοιάζει σαν μόλις τώρα να τέλειωσε τις σπουδές της και ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά της στο μέλλον. Μαζί με τα όνειρά της, κουβαλά και της αναμνήσεις μιας εποχής που δεν υπάρχει πια, τότε που η ελληνική βιομηχανία άνθιζε και μαζί της το περιοδικό που είχε μια πορεία παράλληλη με την ελληνική βιομηχανία και οικονομία.
Ας ταξιδέψουμε μαζί της σε εκείνη την εποχή….
Πώς ξεκίνησε η Οικονομική Επιθεώρηση;
Η Βιομηχανική Επιθεώρηση ξεκίνησε το 1934 μια εποχή που η βιομηχανία στην Ελλάδα ήταν στα σπάργανα και ο στόχος της ίδρυσής της, από το θείο μου Σπύρο Βοβολίνη ήταν να ενισχύσει την προσπάθεια δημιουργίας και ανάπτυξης της βιομηχανίας.
Ο θείος μου και ο πατέρας μου ξεκίνησαν πριν το 1930 ως εφημεριδοπώλες, γιατί ήρθαν στην Αθήνα από την Κέρκυρα, με τη μητέρα τους και ορφανοί από πατέρα και έπρεπε να ζήσουν. Από τότε διάβαζαν εφημερίδες και θαύμαζαν πολύ τους δημοσιογράφους.
Ο πατέρας τους ήταν δικηγόρος στην Κέρκυρα όπως και ο παππούς τους ο Σπύρος Βοβολίνης, με καταγωγή της οικογένειας από τη Φλωρεντία. Όμως κάτι συνέβη και ο πατέρας τους έχασε την περιουσία του και πέθανε ξαφνικά το 1920. Τα δύο παιδιά, που είχαν μόνο τη μητέρα τους, τη χήρα Μαρία Σκεπαστιανού από το Αρκάδι της Κρήτης στην Αθήνα πια, χρειάστηκε να δουλέψουν από μικρά. Ολοκλήρωσαν και οι δύο σπουδές στη Νομική και μετά δημιουργήθηκε το περιοδικό γιατί είδαν την ανάγκη να ενισχυθεί η βιομηχανία που έκανε τότε τα πρώτα της βήματα.
Ήταν η εποχή, που τα πρώτα εργοστάσια που είχαν γίνει από τους ανθρώπους του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, δηλαδή τους Χατζηκυριάκους και Κανελλόπουλους και μετά τον Μποδοσάκη, είχαν ανάγκη να αποκτήσουν φωνή στο δημόσιο λόγο και στην κυβέρνηση. Ο Νικόλαος Κανελλόπουλος και ο δήμαρχος Μπενάκης στήριξαν οικονομικά την εκκίνηση του περιοδικού, το οποίο υποδέχτηκε με χαρά όλος ο οικονομικός κόσμος και η βιομηχανία. Τότε στον οικονομικό τύπο υπήρχε μόνο η Ναυτεμπορική, και η Βιομηχανική Επιθεώρηση ήταν το πρώτο οικονομικό περιοδικό.
Ποιος ήταν τότε ο ρόλος του περιοδικού και πώς εξελίχθηκε;
Ιδρυτής και ιδιοκτήτης του περιοδικού ήταν μόνο ο θείος μου και ο πατέρας μου ήταν υπάλληλός του δημοσιογράφος και το 1939 έγινε Γενικός Γραμματέας του Δήμου Πειραιώς. Ήταν δεξιοί και βασιλόφρονες και τελικά στήριξαν τον Ιωάννη Μεταξά.
Όλοι οι βιομήχανοι οι Αγγελόπουλοι, οι Παπαστράτοι, οι Κανελλόπουλοι, ο Κατσάμπας, ο Μποδοσάκης που έβαλαν τις βάσεις της ελληνικής βιομηχανίας ήταν φίλοι του θείου μου και του πατέρα μου και στόχος της Βιομηχανικής Επιθεώρησης τότε ήταν να αποτελέσει τη φωνή της βιομηχανία και να στηρίξει την πρώτη προσπάθεια βιομηχανοποίησης της χώρας. Το περιοδικό άνθισε παράλληλα με την άνθιση της βιομηχανίας.
Μάλιστα δημιούργησε μια νέα αγορά αυτή των οικονομικών περιοδικών. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 δημιουργήθηκε και το περιοδικό «Οικονομική Πορεία» του Βαγγέλη Ανδρουλιδάκη, και μετά το περιοδικό «Επιλογή» του κ. Σταύρου Παπαϊωάννου. Έπαιρναν τότε οι τράπεζες 50 συνδρομές από μας και 50 από την Επιλογή. Είχε μεγαλώσει η πίτα και είχε δημιουργηθεί μια νέα εκδοτική αγορά. Η καλή πορεία του περιοδικού ήταν από το 1955 και μέχρι τη δεκαετία του 80.
Τα πρώτα εργοστάσια της χώρας ήταν κλωστοϋφαντουργίες από τους πρόσφυγες στην Νέα Ιωνία και ορυχεία για παραγωγή πρώτων υλών και τσιμέντου και μικρά μηχανουργεία. Ήταν η εποχή τότε, το 1935 που ξεκινούσε ο ΔΕΘ ως εμποροπανήγυρις και είχε αρχίσει μια ανάπτυξη την οποία όμως λίγα χρόνια μετά τη σταμάτησε ο πόλεμος.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής τι έγινε;
Στις 28 Οκτωβρίου ο πατέρας μου και ο αδελφός του, παρότι μπορούσαν παραμείνουν ως δημοσιογράφοι στην Αθήνα, φεύγουν αμέσως από τους πρώτους για την Κορυτσά. Η πολεμική σύγκρουση κράτησε μόνο 6 μήνες και όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα επέστρεψαν.
Στην Κατοχή ο πατέρας μου έφτιαξε την Αντιστασιακή Οργάνωση Ελληνικό Αίμα, έφτιαχναν φυλλάδια κατά του ναζισμού και τα μοίραζαν.
Δεν συγκρίνονται με εμάς οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, στο πάθος, τη μαχητικότητά τους και τη δημιουργική τους δύναμη. Εμείς δεν είμαστε τίποτα μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους. Εμείς μόνο γκρινιάζουμε ότι δεν έχουμε αρκετά λεφτά, αρκετά ρούχα, αρκετά ταξίδια και στη σημερινή κοινωνία τα θέλουμε όλα έτοιμα. Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ κακομαθημένη, δεν μας αρέσει ο κόπος.
Οι δικοί μου ήταν πολύ ιδεαλιστές και γι αυτό έφτιαξαν αυτό το έντυπο. Η γιαγιά μου οπλοφορούσε και μοίραζε τα φυλλάδια το «Ελληνικό Αίμα». Έγραφαν 4 αρθρογράφοι ο πατέρας μου, ο Άδωνις Κύρου, ο Γιάννης Μήλιος και ο Λάζαρος Πινιάτογλου. Στην απελευθέρωση το 1944 κυκλοφόρησε το «Ελληνικό Αίμα» ως ημερήσια βασιλική εφημερίδα από το 1945 ως το 1948. Τον τελευταίο χρόνο προσεχώρησε στον Μαρκεζίνη και μετά η εφημερίδα πήγε χάλια και έκλεισε.
Το μεγάλο έργο του πατέρα μου είναι το Μεγάλο Βιογραφικό Λεξικό, το οποίο ήταν η δουλειά του από 1958 ως το 1962. Εμπορικά απέτυχε, αλλά βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας στο περιοδικό;
Η πρώτη μου δουλειά στο περιοδικό άρχισε όταν ήμουν στην πρώτη δημοτικού, ήμουν διορθώτρια από το 1958. Από τότε θυμάμαι βιβλία, διαβάσματα, δημοσιογραφικές κουβέντες ως το πρωί και όλα αυτά μου άρεσαν πολύ. Τότε μέναμε σε μια πολυκατοικία της Ένωσης Συντακτών που έμεναν όλο δημοσιογράφοι, κοντά στην πλατεία Μαβίλη. Γεννήθηκα στην οδό Πατησίων αλλά μετά μέναμε εκεί. Και κοντά στην πολυκατοικία αυτή, που ήταν η μοναδική στην περιοχή, θυμάμαι τη Μιχαλακοπούλου ποταμάκι και πηγαίναμε και παίζαμε. Δεν υπήρχε τότε η Αμερικάνικη Πρεσβεία και εκεί ερχόταν ένα Λούνα πάρκ κάθε καλοκαίρι και η Βασιλίσσης Σοφίας είχε μόνο μονοκατοικίες.
Πήγαινα σχολείο στο Μαράσλειο και κάθε μέρα περπατούσα μέχρι τα γραφεία του περιοδικού στη Μουρούζη. Εκεί πρώτα διάβαζα και μετά «δούλευα» για το περιοδικό. Μου έδιναν ένα κείμενο να διορθώσω και όταν τελείωνα μου έδινε ο θείος μου μια δεκάρα τρύπια και μου έλεγε «η δουλειά είναι ιερή, πρέπει να πληρώνεται». Ήμουν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και ήταν σαν να είχα δύο πατεράδες. Πάντα αισθανόμουν πολύ όμορφα στο δημοσιογραφικό και εκδοτικό κόσμο και θεωρώ πολύτιμες τις αναμνήσεις αυτής της εποχής.
Μετά όμως κάνατε οικογένεια και απομακρυνθήκατε;
Όταν τέλειωσα τις σπουδές μου στη Νομική, έκανα ένα μεταπτυχιακό στα Ναυτιλιακά στο Λονδινο, και το 1977 παντρεύτηκα το Θανάση Λασκαρίδη. Ήμασταν μαζί από το σχολείο, εκείνος σπούδαζε στο Μπέρμιχαμ και τον συνάντησα στην Αγγλία, όπου και μείναμε μαζί ένα χρόνο.
Ήμασταν συμμαθητές και μάλιστα ήταν συμμαθητές και ο πατέρας του με τη μητέρα μου, πριν από τον πόλεμο στη Γερμανική Σχολή. Ο πεθερός μου ο Κώτιας Λασκαρίδης ήταν Πόντιος, ήταν ιχθυολόγος με σπουδές στη Γερμανία και η πρώτη του επιχειρηματική δραστηριότητα ήταν δύο αλιευτικά πλοία. Μετά πούλησαν τα αλιευτικά και πήραν πλοία ψυγεία. Τα πρώτα του λεφτά ο Θανάσης τα έβγαλε σαν μεσίτης πλοίων και μετά με συνεταίρους άρχισε να μεγαλώνει η εταιρεία τα πρώτα χρόνια του γάμου μας. Ο παππούς είχε κρατήσει ένα αλιευτικό «για να παίζει» και θυμάμαι που μας έφερνε κατεψυγμένες γαρίδες….
Όταν άρχισε να μεγαλώνει η εταιρεία μπήκε και ο αδερφός του ο Πάνος Λασκαρίδης που ήταν ναυπηγός και ταίριαξε τέλεια με την ομάδα και η εταιρεία μεγάλωνε. Ήταν πολύ ωραία χρόνια, δημιουργικά.
Και κάνατε και μεγάλη οικογένεια…
Μου έδωσε ο Θεός πέντε παιδιά αν και μου έλεγαν πως δεν θα κάνω. Οι γιατροί μου είχαν πει ότι μόνο αν θέλει ο Θεός θα κάνω παιδιά.
Όταν το 1982 έκανα το πρώτο μου παιδί, τη Χλόη, μπήκα σε ιατρικό περιοδικό ως περίπτωση μοναδική, γιατί πέτυχε η τεχνική που μου είχε εφαρμόσει ο γιατρός μου. Και μετά πάλι μου έλεγαν δεν θα κάνω άλλο, αλλά έκανα τον Κωνσταντίνο, μετά έκανα άλλα δύο αγόρια τον Οδυσσέα και τον Χριστόφορο και ήθελα τόσο πολύ μια κόρη και τσουπ ήρθε και η Καίτη. Όλα τα παιδιά τα έκανα στο Λονδίνο.
Είχα ό,τι ήθελα. Και μετά από λίγα χρόνια ήρθε και το διαζύγιο… Κι αυτό όπως το ήθελα…
Ήρθαν όλα στην ώρα τους. Την εποχή που έπρεπε έγινε ό,τι έπρεπε. Έκανα τα παιδιά που τόσο ήθελα όταν έπρεπε, έχω και 6 υπέροχα εγγόνια και σήμερα έχω και πάλι την ελευθερία μου, όπως ήθελα…
Θέλατε και πάλι την ελευθερία σας…Γιατί;
Είχα πολλές υποχρεώσεις, τις υποχρεώσεις μιας κυρίας παντρεμένης…Έπρεπε να είμαι μαζί με τον άντρα μου και να βαριέμαι. Τα ενδιαφέροντά μας δεν ήταν πλέον κοινά, και είχαμε διαφορές σε επαγγελματικό και πολιτικό επίπεδο. Κοινό μας σημείο ήταν και είναι πάντα η μεγάλη μας αδυναμία στα παιδιά μας.
Και επειδή είχα δει στη μητέρα μου, να κάνει μια ζωή συμβατική, δεν ήθελα να κάνω το ίδιο κι εγώ. Και η δουλειά μας είναι πάρα πολύ σημαντική και έντονη και είναι μέσα μας. Η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή και δεν προλάβαινα. Αν είχα δύο ζωές, για να ζώ μια δημοσιογραφική και μια άλλη,…. να το συζήταγα…..Αλλά η ζωή είναι μόνο μία.
Και ήθελα να αφιερώνω το χρόνο μου, όπου ήθελα και με τις παρέες που ήθελα. Τα παιδιά μας είχαν μεγαλώσει, το 2009 η μικρή έγινε 13 ετών και έτσι αποφασίσαμε, κοινή συναινέσει, να κάνουμε ό,τι προτιμάμε με τις ζωές μας.
Ενδιαφέρεται κάποιο από τα παιδιά σας για τις εκδόσεις;
Τα παιδιά μας είδαν και τους δύο κόσμους και τον δικό μου και του Θανάση και τα απορρόφησε ο κόσμος του πατέρα τους.
Δεν είναι κανένας κουλτουριάρης αλλά τους καμαρώνω όλους. Όλοι δουλεύουν στις επιχειρήσεις του πατέρα τους, εκτός από τη μικρή την Καίτη που είναι πρωταθλήτρια Ιππασίας, τρέχει σε Βαλκανικούς Αγώνες σε Κροατία, Βουλγαρία, Αυστρία, Ιταλία και εργάζεται σε μια σταρταπ.
Η Χλόη δουλεύει στην Λάμψα στα ξενοδοχεία, ο Κωνσταντίνος δεν έχει βρει το δρόμο του αλλά κάνει το σημαντικότερο, μας ακούει και μας στηρίζει όλους. Ο Οδυσσέας που είναι ο πιο συμβατικός είναι στη ναυτιλία και ο Χριστόφορος που ζει στη Νέα Υόρκη έχει κάνει σπουδές στην Ιστορία και ασχολείται με τον τομέα επενδύσεων του ομίλου. Και ο Κωνσταντίνος έχει κάνει καταπληκτικές σπουδές φιλοσοφία και μαθηματικά και έκανε και shipping, έχει έρθει και εδώ στα αρχεία μου, στο «Μαυσωλείο» μου όπως το λέει… αλλά ….δεν τον συγκινεί τίποτα από αυτά.
Εγώ αντιθέτως αγαπώ το κάθε τι εδώ μέσα.
Ποτέ δεν έχασα επαφή με το περιοδικό, πάντα έγραφα, όλα τα χρόνια που ήμουν στο Λονδίνο και όσο ήταν τα παιδιά μικρά.
Πότε αποφασίσατε να το αναλάβετε;
Από τη δεκαετία του 80 το περιοδικό, όπως και η βιομηχανία έπεσε πάρα πολύ, το ίδιο και οι συνδρομές. Εκείνη την εποχή, επέμεινα στο Θανάση να γυρίσουμε από το Λονδίνο στην Ελλάδα, στον τόπο μας. Εκείνος τα είχε καταφέρει και εγώ ήθελα να αναλάβω το περιοδικό και μόλις γυρίσαμε το ανέλαβα.
Το 1990 θείος μου ήθελε να το κλείσει κι εγώ τον παρακάλεσα, επειδή το αγαπούσα πολύ, να το κρατήσω και να δοκιμάσω να το ξανακάνω μηνιαίο. Τότε το ανέλαβα, με τη στήριξη βέβαια του Λασκαρίδη… Με το Θανάση είχα και έχω εξαιρετική σχέση, τόσο πριν όσο και μετά το διαζύγιο, με στηρίζει πάντα.
Το αναδιοργάνωσα και το εκσυγχρόνισα, βελτίωσα την εμφάνισή του και εμπλούτισα την ύλη, και τότε άλλαξε και επωνυμία σε Βιομηχανική και Οικονομική Επιθεώρηση και τελικά σε Οικονομική Επιθεώρηση από το 2004. Από το 1991 μέχρι το 2005 το περιοδικό πήγαινε ανοδικά. Τα κατάφερα και από το 1994 έβαλα το περιοδικό στο περίπτερο, και καμάρωνα που έκανα πωλήσεις από το περίπτερο. Το 2005 είχαμε και κέρδη! Από το 2007 όμως άρχισαν πάλι τα δύσκολα και από τότε το περιοδικό εργάζεται πολύ λιγότερος κόσμος.
Και τώρα μετά την κρίση είμαστε πάλι σε κρίση… Και τα έντυπα σε ακόμη μεγαλύτερη αφού ζούμε στην εποχή της δωρεάν ενημέρωσης.
Για τα έντυπα το μέλλον είναι δύσκολο και αναζητώ ένα βιώσιμο μοντέλο ώστε να διατηρήσω το χαρτί. Όσο είμαι ακόμη στη δουλειά και δεν παίρνω σύνταξη από τον εαυτό μου θα βγάζω χαρτί (την έντυπη έκδοση). Το στοίχημα είναι η επόμενη μέρα και πώς θα έχουμε ένα βιώσιμο επιχειρηματικό μοντέλο δίνοντας έμφαση στο ποιοτικό περιεχόμενο που κάποιος θα θέλει να το πληρώσει.
Είμαι μόνη μου, έχω ένα περιοδικό με μεγάλη πορεία και μεγάλη παράδοση και αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη για να αξιοποιήσω το δυναμικό του περιοδικού στη νέα εποχή.
Φέτος, για 26η συνεχόμενη χρονιά, ο Όμιλος economia και το περιοδικό Οικονομική Επιθεώρηση διοργανώνουν τον 26ο economia Φοιτητικό Διαγωνισμό, ένα διαγωνισμό, που έχει εξελιχθεί σε θεσμό για τους φοιτητές όλων των δημόσιων και ιδιωτικών ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πώς το ξεκινήσατε;
Ο διαγωνισμός ξεκίνησε για να γιορτάσουμε τα 60 μας χρόνια, το 1994 και ήταν τόσο συγκινητική η πρώτη εκδήλωση, που αποφασίσαμε να τον συνεχίσουμε. Η θεματική ενότητα του φετινού διαγωνισμού είναι: ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ: ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΕΛΛΑΔΑ.
Η βαθμολόγηση των εργασιών θα γίνει από την Επιτροπή Αξιολόγησης, η οποία φέτος αποτελείται από τους:
Μαρία Λεκάκου, καθηγήτρια του Τμήματος Ναυτιλίας και Επιχειρηματικών Υπηρεσιών του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Δημήτρη Φραγκάκη, Γενικό Γραμματέα του ΕΟΤ
Aλέξανδρο Βασιλικό, Πρόεδρο του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου της Ελλάδος
Αγάπη Σμπώκου, διευθύνουσα σύμβουλο των Phāea Resorts
& τον Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη, Γενικό Διευθυντή του Ομίλου economia, ο οποίος θα έχει το ρόλο του Ειδικού Συμβούλου στη διαδικασία αξιολόγησης.
Η τελετή απονομής των βραβείων θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά την Πέμπτη 28 Μαΐου 2020.
Σήμερα 26 χρόνια μετά συγκινούμαι κάθε χρόνο όταν βλέπω ότι υπάρχει η σπίθα δημιουργίας στα νέα παιδιά.Όμως αυτή η σπίθα δημιουργίας δεν αξιοποιείται γιατί δεν υπάρχουν οι δομές και τα φωτεινά αυτά παραδείγματα αποτελούν ακόμη εξαιρέσεις και δεν δημιουργούν τη κρίσιμη μάζα που χρειάζεται για να υπάρξει μια πραγματική ώθηση προς τα εμπρός. Στόχος μου είναι να ενισχύσω την έκφραση της δημιουργικότητας μέσα από καινοτόμες ιδέες που έχουν ουσία.
Έχοντας ζήσει όλη αυτή την πορεία, τι πιστεύετε για τη σημερινή εποχή;
Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, δεν διαβάζουν το επίπεδο είναι χαμηλότερο και δεν ασχολούνται με το πνευματικό τους κομμάτι.
Όλοι θεωρούν σήμερα ότι το σημαντικό είναι η ενημέρωση να είναι δωρεάν και δεν μπορούν να κάνουν διάκριση στην ποιότητα. Είμαστε ευχαριστημένοι με το τσάμπα και δεν μας ενοχλεί η χαμηλή ποιότητα. Ενώ έχουμε απαίτηση από τα υλικά αγαθά να έχουν ποιότητα, δεν έχουμε απαίτηση την ποιότητα από την ενημέρωση που καταναλώνουμε και είμαστε ικανοποιημένοι με τη δωρεάν ενημέρωση κι ας είναι ό,τι να ναι.”
Τι σας κινητοποιεί; ποια είναι τα όνειρά σας σήμερα που σας κάνουν αντί να έχετε αποσυρθεί να είστε μάχιμη και δημιουργική;
Θέλω να προλάβω να δώσω στην επόμενη γενιά, όλες τις ιστορίες που υπάρχουν εδώ μέσα. Θέλω να κάνουμε εκδόσεις οικονομικής ιστορίας από όλο αυτό το υλικό που έχει συγκεντρωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω να περιγράψω την πορεία αυτής της χώρας και των ανθρώπων που δημιουργούν.
Το Αρχείο Βοβολίνη σήμερα θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές πηγές της οικονομικής αλλά και συνολικά της Ελληνικής ιστορίας. Το περιεχόμενο του αρχείου καθρεφτίζει εποχή περίπου 150 χρόνων, παρακολουθώντας κι αναδεικνύοντας άγνωστες πτυχές της συγκροτήσεως της Ελλάδος ως κράτους.
Την 1η Φεβρουαρίου 2012 μεγάλο μέρος του αρχείου δωρήθηκε στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών και η σειρά Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν με 2600 φακέλους μεταφέρθηκε επίσης στη Γεννάδειο, με σκοπό την αξιοποίηση του υλικού σε διεθνές επίπεδο. Το Αρχείο του «Μ.Ε.Β.Λ.» θεωρείται από τις πιο σημαντικές πηγές βιογραφικών δεδομένων στον Ελλαδικό χώρο.
Τη 1η Ιανουαρίου του 2020, ένα πολύ σημαντικό μέρος του αρχείου Βοβολίνη, που περιλαμβάνει το υποαρχείο της Βιομηχανικής Επιθεώρησης ως το 1990 δώρισα στην Τράπεζα της Ελλάδος στο Κέντρο Πολιτισμού και Τεκμηρίωσης. Στα γραφεία μας υπάρχει ακόμη ένα μέρος του αρχείου Βοβολίνη που βρίσκεται υπό επεξεργασία, καθώς και η μεγάλη βιβλιοθήκη των δύο αδελφών.
Υλικό που μπορεί να φωτίσει όποιον θέλει να καταλάβει τί υπήρξε ο οικονομικός Τύπος και διά αυτού τί υπήρξε η ελληνική οικονομία, πρωτίστως η βιομηχανία, από τον μεσοπόλεμο μέχρι τώρα.
Νιώθω ότι έχω μια αποστολή, να αξιοποιήσω τη γνώση και τα αρχεία που υπάρχουν εδώ μέσα, όλα τα πνευματικά περιουσιακά στοιχεία που έχω, να προλάβω να τα δώσω παρά κάτω, να τα σώσω, να μη χαθούν. Ετοιμάζουμε μια σειρά βιβλίων οικονομικής ιστορίας σε συνεργασία με καθηγητές και με την Τράπεζα της Ελλάδος.
Θέλω να γίνουν αυτά τα βιβλία πραγματικότητα και μετά να τα ανοίξω και να τα μυρίσω φρεσκοτυπωμένα…
Who is who
Η Αλεξάνδρα Βοβολίνη γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από τη Σχολή το 1970. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακά (LLM) στο University College του Λονδίνου.
‘Ασκησε την δικηγορία από το 1976 ως το 1992, συμβάλλοντας παράλληλα ως συντάκτης στο περιοδικό “Βιομηχανική Επιθεώρησις”, το παλαιότερο του είδους του, δίπλα στον ιδρυτή του περιοδικού (1934), Σπύρο Βοβολίνη. Από το 1990 έχει την θέση της Εκδότριας και Διευθύντριας των Εκδόσεων Κέρκυρα – economia Publishing, που εκδίδει την “Οικονομική Επιθεώρηση”, που αποτελεί ιστορική συνέχεια του περιοδικού “Βιομηχανική Επιθεώρησις”, τη σειρά ειδικών αγγλικών εκδόσεων “Business File” και εκδίδει οικονομικά και ιστορικά βιβλία.
Το 2005 άνοιξε το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο / portal “economia.gr” με αναλύσεις με θέματα για οικονομία, την πολιτική, τις τράπεζες, τη ναυτιλία και την επικαιρότητα. Σήμερα το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο συνεργάζεται αποκλειστικά με το βιβλιοπωλείο της Νομικής Βιβλιοθήκης.
Παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Θανάση Λασκαρίδη, επίσης απόφοιτο και απέκτησε μαζί του πέντε παιδιά.
Είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του European Business Press, πρώην πρόεδρος του Σωματείου Υποστηρικτών του ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών & Βιομηχανικών Ερευνών) και στο παρελθόν έχει διατελέσει πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής της Unesco για την αναστήλωση του θεάτρου Bolshoi στη Μόσχα.