Η Όλινκα Μηλιαρέση – Βαρβιτσιώτη, ιστορικός τέχνης και εκδότρια των Νέων της Τέχνης, έχει καταφέρει να συνδυάσει πολλά. Eνα comeback στην καριέρα της – μετά από ένα διάλειμμα λόγω μητρότητας – με αποτέλεσμα την επιτυχημένη πορεία των Νέων της Τέχνης μαζί με το να μεγαλώνει τρία κορίτσια με τον σύζυγο της. Είναι μια γυναίκα που στηρίζει τις άλλες, και αυτό το λέω από την εμπειρία μας και στην Women Act όπου είναι Ambassador μας. Είναι μία γυναίκα που όντας δυναμικό μέλος του σωματείου κατά της κακοποίησης του Παιδιού Ελίζα αλλά και ως συνιδρύτρια της πρώτης μονάδας φροντίδας για την ασφάλεια των παιδιών, «Σόφη Βαρβιτσιώτη» στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, κάνει το δικό της αγώνα ώστε να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο πρόληψης και αντιμετώπισης σε όλες τις μορφές βίας σε παιδιά. Η προσωπική μου φιλία μαζί της από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας μου έχει χαρίσει απολαυστικές συζητήσεις και το #chatwithwomenact δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση!
Αν έδινες μια συμβουλή στον 17χρόνο εαυτό σου ποια θα ήταν;
Στον 17 χρόνο εαυτό μου θα έλεγα τα ακόλουθα τρία πράγματα:
Να τολμάς, καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες.
Μην ζεις για τους άλλους, μην αφήνεις να σου λένε τι μπορεί να κάνεις και τι όχι.
Η ζωή είναι μαραθώνιος , φύλα δυνάμεις.
Τι σου προξένησε μεγαλύτερη έκπληξη στην πορεία σου;
Μεγάλη έκπληξη στην πορεία μου συνεχίζει να μου προκαλεί η έλλειψη ομαδικού πνεύματος, η μηδαμινή διάθεση συνεργασίας και η αποφυγή διατύπωσης άποψης και εποικοδομητικής κριτικής. Ο καθένας δημιουργεί τον μικρόκοσμο του επαγγελματικό και κοινωνικό και πορεύεται μέσα σ’ αυτόν. Δεν μπαίνει σε διάλογο, δεν υπάρχει ποικιλομορφία. Η μεγάλη εικόνα χάνεται… Σπάνια υπάρχει διάθεση να ανοίξουμε, να έχουμε πολλές οπτικές, πολλά αφηγήματα.
Πώς θυμάσαι την μεγαλύτερη αποτυχία σου;
Ίσως μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει μια μεγάλη αποτυχία… Mάλλον αρκετές μικρές που δεν σε λυγίζουν απλά διορθώνεις την πορεία. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει ποιο δυνατό είπε ο Φρέντερικ Νίτσε. Έχουν όμως υπάρξει μεγάλες δυσκολίες που μου τις έφερε η ζωή και ήμουν σε αρκετά νεαρή ηλικία. Εκεί στην εφηβεία έχεις δυο δρόμους: να ξεφύγεις με τη δικαιολογία ότι η ζωή στα έφερε δύσκολα ή να πεισμώσεις να σφίξεις τα δόντια, να ενεργοποιήσεις τους μηχανισμούς που έχεις να και να ανταποκριθείς στις καταστάσεις. Έκανα το δεύτερο και είμαι περήφανή γι’ αυτό. Απλά τα εφηβικά χρόνια δεν ήταν ανέμελα.
Έχεις κάποια γυναίκα που έπαιξε ρόλο μέντορα σε εσένα;
Δυστυχώς δεν είχα την τύχη να έχω μια γυναίκα μέντορα. Επίσης δεν έχω βιώσει στο χώρο εργασίας γυναικεία αλληλεγγύη. Έχω τρεις κόρες και είμαι πολύ χαρούμενη που μεγαλώνουν σε μια εποχή που η ιστορία ξαναγράφεται για να συμπεριλαμβάνονται γυναίκες. Αίρονται τα στερεότυπα και η παγίωση ρόλων και επαγγελμάτων.
Προσωπικά μέσα από Τα Νέα της Τέχνης, το έντυπο, το site και τα podcast, μας ενδιαφέρει η ενσωμάτωση και ανάδειξη τόσο των γυναικών όσο και άλλων υπό εκπροσωπημένων ομάδων. Η ενσωμάτωση γυναικών στη τέχνη και στη ιστορία της τέχνης είναι κάτι που άρχισε πρόσφατα. Να σκεφτείτε ότι στη Σχολή Καλών Τεχνών από τα 8 εργαστήρια που υπάρχουν μόνο σ’ ένα είναι υπεύθυνη γυναίκα, η Αφροδίτη Λιτή.
Ποια είναι η πιο σοφή συμβουλή που σου έχουν δώσει και γιατί;
Η πιο σοφή συμβουλή είναι σ’ αυτόν τον κόσμο έρχεσαι και φεύγεις μόνος, πρέπει να αγαπήσεις και να αποδεχτείς το ποιος είσαι για να μπορέσεις να αποδεχτείς και να αγαπήσεις τους άλλους.
Ποιο θα ήθελες να είναι το legacy σου;
Το legacy μου επαγγελματικά είναι να είναι το Τhe Art Newspaper Greece, ένα όχημα ανάδειξης του ελληνικού πολιτισμού σε ένα πολυποίκιλο και διεθνές κοινό. Να είναι μια παραγωγική πλατφόρμα ανταλλαγής ιδεών σε ένα κόσμο χωρίς σύνορα. Να είναι αρωγός της τοπικής εικαστικής κοινότητας που βάλλεται με την πανδημία και δοκιμάζετε.
Όσο για το legacy το προσωπικό είναι να έχουμε καταφέρει με τον Θωμά να μεγαλώσουμε ισορροπημένα, δυναμικά κορίτσια που δεν φοβούνται να κυνηγήσουν τα όνειρα τους.
Έχεις κάποιο moto / τραγούδι/ φράση που λες στον εαυτό σου όταν τα πράγματα ζορίσουν;
Motto μου το ποίημα της Μάγια Αγγέλου, «Life doesn’t frighten me». Εκδόθηκε το 1993 με εικονογράφηση του Ζαν Μισέλ Μπασκιά. Μιλάει για το φόβο που μπορεί να νιώσει ένα παιδί και πως να τον ξεπεράσει.
Ποια θεωρείς ότι είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει μία γυναίκα στην Ελλάδα σήμερα;
Μια γυναίκα στην Ελλάδα καλείται να συνδυάζει τους παραδοσιακούς ρόλους με τον επαγγελματικό. Κρίνεται για την εμφάνιση της περισσότερο, και όχι για αυτά που λέει. Οι Έλληνες σκέπτονται ακόμα στερεοτυπικά. Βέβαια, αυτό αρχίζει δειλά – δειλά. Στις πόλεις έστω, να αλλάζει.
Ελληνικό #metoo – Από εδώ και πέρα τι;
Διάθεση συγκάλυψης και απόψεις όπως «αυτά γίνονται στο θέατρο τί περίμεναν» δείχνουν μια κοινωνία που αντιμετωπίζει τα γεγονότα με προκατάληψη!
Όντας δυναμικό μέλος του Ελίζα, του Σωματίου ενάντια στην κακοποίηση, και έχοντας ιδρύσει, με την οικογένεια του συζύγου μου, την πρώτη μονάδα φροντίδας για την ασφάλεια των παιδιών, Σόφη Βαρβιτσιώτη στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο πρόληψης και αντιμετώπισης σε όλες τις μορφές βίας σε παιδιά.
Πιστεύω πως πρέπει να υπάρχει μηδενική ανοχή της κοινωνίας σε φαινόμενα κακοποίησης. Πρέπει οι φορείς που είναι στη πρώτη γραμμή αστυνομικοί, νοσηλευτές, γιατροί, δικαστές να ενημερωθούν και να υπάρχει πρωτόκολλο δράσης.
Η κακοποίηση, η συναισθηματική και σωματική βία ήταν μέχρι τώρα ένα μεγάλο θέμα που όλοι απέφευγαν να συζητήσουν και να αντιμετωπίσουν. Ίσως τώρα ωρίμασαν οι συνθήκες με το διεθνές κίνημα και ελπίζω να βρούμε το θάρρος να το συζητήσουμε.
Διαβάστε επίσης:
Ζέφη Δημαδάμα: Το ελληνικό #metoo αποτελεί μοναδική ευκαιρία για να τερματιστεί κάθε μορφής βία
Δανάη Μπεζαντάκου: Η γυναίκα στην Ελλάδα γίνεται δέσμια των πολλαπλών της ρόλων
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση