To Δεκέμβριο του 2018, έφτασε στο Λευκό Οίκο για μία συνάντηση με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump. Στη συζήτησή τους, η οποία μεταδόθηκε στην τηλεόραση, εκείνος προσπαθούσε διαρκώς να τη μειώσει, αποκαλώντας τη «Nancy» και υπενθυμίζοντας τόσο στους παρευρισκομένους στο Οβάλ Γραφείο όσο και σ’ εκείνους που παρακολουθούσαν από το σπίτι, πως της χρειάζονταν 218 ακόμη ψήφοι για να ανακτήσει το ρόλο της ομιλήτριας και ήταν «σε μία κατάσταση στην οποία δεν είναι εύκολο για εκείνη να μιλάει».
Η απάντησή της ήταν αποστομωτική. «Κύριε Πρόεδρε, σας παρακαλώ να μην προσδιορίζετε τη δύναμη που φέρνω σε αυτή τη σύσκεψη.»
Η Nancy Pelosi μεγάλωσε στη Βαλτιμόρη, σε μία οικογένεια αφοσιωμένη στην παράταξη των Δημοκρατικών. Ο πατέρας της, Δήμαρχος Thomas D’ Alesandro Jr, την είχε χρίσει υπεύθυνη για τη διαχείριση του βιβλίου με τα ονόματα εκείνων που του χρωστούσαν κάποια υποχρέωση, ενώ ήταν μόλις 12 ετών όταν πήγε στο πρώτο της Εθνικό Συνέδριο Δημοκρατικών.
Γνώρισε το σύζυγό της, Paul, στο Πανεπιστήμιο Georgetown όπου σπούδαζαν. Μέρι το 1969 που μετακόμισαν στο Σαν Φρανσίσκο, είχαν αποκτήσει πέντε παιδιά. Εκείνος ήταν τραπεζίτης κι εκείνη ασχολούταν με τα οικιακά, ιδρύοντας ένα σωματείο του Δημοκρατικού Κόμματος στο σπίτι.
Το 1976, ασχολήθηκε με την πολιτική. Χρησιμοποίησε τις γνωριμίες της πατρικής της οικογένειας, για να βοηθήσει στην προεκλογική εκστρατεία του τότε Κυβερνήτη της Καλιφόρνια, Jerry Brown. Στη συνέχεια, ανέβηκε στην ιεραρχία του Δημοκρατικού Κόμματος, καταφέρνοντας να γίνει η Πρόεδρός του σ’ εκείνη την πολιτεία, το 1981.
Επτά χρόνια μετά, το 1988, έδωσε τη μάχη της για μία θέση στο Κογκρέσο. Και την κέρδισε.
Δεν επαναπαύθηκε μετά την εκλογή της. Επειδή εκπροσωπούσε ένα κοινό στο οποίο ανήκαν πολλά μέλη της LGBT κοινότητας, προτεραιότητά της έγινε η χρηματοδότηση έρευνας για το AIDS. Επιπλέον, πολέμησε για χρόνια με τη γραφειοκρατία, ώστε να μετατρέψει μία στρατιωτική βάση του Σαν Φρανσίσκο σε εθνικό δρυμό.
Το 2001, ήταν η χρονιά της. Έγινε η επικεφαλής των Δημοκρατικών. Κατέκτησε, δηλαδή, την δεύτερη σε ιεραρχία θέση. Έχοντας συγκεντρώσει 1.8 εκατομμύρια δολάρια για το κόμμα, το 2002 πήρε την κορυφαία προαγωγή, όταν ο μέχρι τότε πρόεδρος, Dick Gephardt, παραιτήθηκε. Έτσι, έγινε η πρώτη γυναίκα που ηγήθηκε οποιουδήποτε κόμματος στο Κογκρέσο.
Το 2006, έπειτα από 12 ολόκληρα χρόνια, η παράταξη κέρδισε την πλειοψηφία και στη συνέχεια, έπειτα από ανώνυμη ψηφοφορία, η Pelosi εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής. Στο βιογραφικό της, λοιπόν, κατέγραψε μία ακόμη πρωτιά για το γυναικείο φύλο.
Στις πρώτες 100 ώρες της ως Πρόεδρος, αύξησε τον κατώτατο μισθό, εξέδωσε την έκθεση της Επιτροπής για την 11η Σεπτεμβρίου, κατήργησε της επιδοτήσεις σε πετρελαιοβιομηχανίες και αναθεώρησε τους κανόνες για την ψηφοθηρία.
Ήταν μαζί με τον Barack Obama όταν κέρδισε την προεδρία των ΗΠΑ, το 2008, και ήταν η πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια που μπήκαν οι Δημοκρατικοί στο Λευκό Οίκο. Εκείνη ήταν που, το 2009, τον έπεισε να προβεί σε μεταρρυθμίσεις του συστήματος υγείας, όταν έμοιαζε να έχει διαλυθεί. Και είχε απόλυτο δίκιο.
Όμως την επόμενη χρονιά, την πλειοψηφία κέρδισαν οι Ρεπουμπλικάνοι. Έτσι, τη θέση της στη Βουλή πήρε John Boehner. Παρά την υποβάθμισή της, παρέμεινε ισχυρή στο χώρο, έχοντας περάσει μία δεκαετία στην κορυφή.
Στάθηκε στο πλευρό του Obama και στη δεύτερη πενταετία και, στη συνέχεια, ως ηγέτιδα των Δημοκρατικών, άσκησε σκληρή κριτική στον Donald Trump.
Οχτώ χρόνια μετά την ήττα της από τον Boehner, η Nancy Pelosi επανήλθε δυναμικά στην προεδρία της Βουλής. Πλέον, προτεραιότητά της είναι η βελτίωση του κόμματός της σε κάθε τομέα, ενώ έχει δηλώσει πως πια δεν την ενδιαφέρει να κατηγορήσει τον Trump. «Δεν πιστεύω πως πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό το μονοπάτι, επειδή χωρίζει τη χώρα στη μέση. Και δεν αξίζει τον κόπο», έχει δηλώσει.
Είναι εργασιομανής. Κοιμάται ελάχιστα, δεν πίνει καφέ – προτιμά το τσάι με λεμόνι – καθημερινά λύνει το σταυρόλεξο των New York Times και συχνά τρώει παγωτό για πρωινό.
Η Nancy Pelosi, η ισχυρότερη πολιτικός των ΗΠΑ, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Από νοικοκυρά στο Σαν Φρανσίσκο, έγινε η πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος, η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Βουλής και – ποιος ξέρει; – ίσως κάποια μέρα γίνει η πρώτη Αμερικανίδα Πρόεδρος.