Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Vera Wang έχει καταφέρει να μετατρέψει το κατάστημα νυφικών με το οποίο ξεκίνησε, σε μία αυτοκρατορία μόδας που έχει κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο. Με κάθε λογής προϊόντα, από δαχτυλίδια αρραβώνων και έτοιμες τουαλέτες, σε πιάτα για δείπνο και καλλυντικά, απευθύνεται σε όλους μας: Ικανοποιεί τις ανάγκες εκείνων που αναζητούν την πολυτέλεια, ενώ δεν αφήνει απ’ έξω τη μαζική παραγωγή.
Από τα 8 της χρόνια ασχολήθηκε με το καλλιτεχνικό πατινάζ. Στο Λύκειο, προπονούταν με παρτενέρ τον James Stewart και πήρε μέρος στο Πρωτάθλημα των ΗΠΑ του 1968. Μάλιστα, στις 9 Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς, είχε δώσει συνέντευξη στο Sports Illustrated. Προσπάθησε, όμως τελικά δεν κατάφερε να γίνει μέλος της εθνικής ομάδας, οπότε στράφηκε στη δεύτερη αγάπη της, τη μόδα.
Ο πρώτος άνθρωπος που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εκείνη, είναι η μητέρα της. Σπούδασε ιστορία τέχνης στο Παρίσι κι επέστρεφε τα καλοκαίρια στην Πατρίδα της, τη Νέα Υόρκη, για να εργαστεί στο κατάστημα του Yves Saint Laurent. Αποφοίτησε κι αμέσως έγινε δεκτή στη Vogue, αρχικά με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Εργάστηκε, όμως, σκληρά, και κατάφερε να γίνει μία από τις νεότερες fashion editors του περιοδικού.
«Μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με τον Irving Penn και το Richard Avedon – είναι τρελό, τώρα που το σκέφτομαι. Πήρα μαθήματα που δε θα μπορούσα ούτε να φανταστώ. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να κάνεις, αν το πιστέψεις κι αν το υποστηρίξεις, απέναντι στον εργοδότη σου. Αν ήθελες, θα είχες τους καλύτερους κομμωτές, τους καλύτερους μακιγιέρ, τους καλύτερους νέους φωτογράφους και την ελίτ των ήδη καταξιωμένων», έχει πει στο Business of Fashion.
Επιχείρησε να γίνει αρχισυντάκτρια, αλλά δεν το πέτυχε. Έτσι, το 1987 παραιτήθηκε και έγινε μέλος της ομάδας του Ralph Lauren. Δύο χρόνια και δεκαοχτώ σειρές αξεσουάρ αργότερα, σχεδιάζοντας, παράλληλα, το γάμο της, η Vera Wang αποφάσισε να ασχοληθεί με το σχέδιο νυφικών. Στο μυαλό της, είχε τη σύγχρονη, ανεξάρτητη γυναίκα και τις ανάγκες της. Το 1990 άνοιξε την πρώτη της μπουτίκ, στη Λεωφόρο Madison, πουλώντας ταυτόχρονα βραδινές και νυφικές τουαλέτες. Στη συνέχεια, εξέλιξε την επιχείρηση και πρόσθεσε κοσμήματα, είδη σπιτιού, γυαλιά οράσεως και ηλίου. Το 2012, συνεργάστηκε με την εταιρεία Men’s Wearhouse και κυκλοφόρησε μία σειρά ανδρικών κοστουμιών.
Το 2005, κατέκτησε τον τίτλο για τη σχεδιάστρια της χρονιάς, από το Council of Fashion Designer of America Womenswear. Την επόμενη χρονιά, παρέλαβε το βραβείο André Leon Talley Lifetime Achievement από τη Savannah College of Art and Design. Τα νυφικά της φορέματα άλλαξαν τον κόσμο της μόδας, και αποτέλεσαν σημείο αναφοράς σε διάσημες σειρές και ταινίες, ανάμεσά τους οι Sex and the City, Gossip Girl, The West Ring και How to Get Away With Murder.
«Πολλοί τα έχουν καταφέρει καλύτερα από εμένα και σε πολύ μικρότερο χρόνο, όμως εγώ δεν λειτουργώ έτσι», έχει δηλώσει. «Όλα έγιναν βήμα – βήμα, με έναν πελάτη, ένα κατάστημα τη φορά. Ήταν ένα ταξίδι γεμάτο πάθος, όμως όχι σύντομο. Ούτε κι εύκολο. Αυτή είναι η αλήθεια».
Μπορεί να είναι ταπεινή, όμως το έργο της μιλάει από μόνο του. Σύμφωνα με το Business of Fashion, η αγοραστική αξία των προϊόντων που φέρουν την υπογραφή της, ανέρχεται στο ένα δισεκατομμύριο το χρόνο. Βρίσκεται στην 45η θέση στη λίστα με τις πλουσιότερες αυτοδημιούργητες γυναίκες του Forbes – τα έσοδά της άγγιξαν τα 460 εκατομμύρια, ενώ με τις δημιουργίες της έχει ντύσει προσωπικότητες όπως η Michelle Obama. Έχει σχεδιάσει στολές αθλητών που συμμετείχαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες, με πιο πρόσφατο τον Nathan Chen, και για την προσφορά της στο χώρο, το όνομά της βρίσκεται στο Πάνθεον του Καλλιτεχνικού Πατινάζ.
Το 2018 έκανε το Instagramικό της ντεμπούτο κατακτώντας, πέρα από τον κόσμο της μόδας, κι εκείνον των social media. Σήμερα, είναι 70 ετών και, πρόσφατα, το καλογυμνασμένο σώμα της μας τράβηξε την προσοχή.Όμως, δεν έχει πάψει στιγμή να εντυπωσιάζει με την ακούραστη όρεξή της για δουλειά, τη δημιουργικότητα και την επιμονή της.
