«Η ανεξαρτησία είναι ευτυχία»
Η κυρία που άνοιξε τον δρόμο για την συμμετοχή των γυναικών στις εκλογές, αναγνωρίζοντάς τους έμπρακτα την ιδιότητά τους ως πολίτες της κοινωνίας, αφιέρωσε τη ζωή της και πρωτοστάτησε στον αγώνα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των γυναικών.
Δεν πρόλαβε, όμως, να δει το όραμά της να γίνεται πραγματικότητα.
Η Susan B. Anthony γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου του 1820 και πρωτοπόρησε στον αγώνα για τα γυναικεία δικαιώματα, κατέχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του κινήματος της σουφραζέτας. Η Αμερικανίδα ακτιβίστρια ήταν κόρη του Daniel Anthony, ιδιοκτήτη μύλου βαμβακιού και της γυναίκας του, Lucy Read Anthony, αποτελώντας το δεύτερο από τα 7 παιδιά της οικογένειας. Γεννήθηκε σε μία οικογένεια Κουακέρων, με ενεργό πολιτική δράση, η οποία είχε αφιερωθεί στους αγώνες για την εξασφάλιση της κοινωνικής ισότητας και τον τερματισμό της δουλείας.
Η Anthony ήταν από μικρή ένα πολύ ανεπτυγμένο παιδί. Έμαθε να διαβάζει και να γράφει σε ηλικία μόλις 3 ετών. Όταν η οικογένεια μετακόμισε από τη Μασαχουσέτη στο Battenville της Νέας Υόρκης, το 1826, η Anthony παρακολούθησε ένα περιφερειακό σχολείο, ενώ στη συνέχεια πήγε σε ένα σχολείο που ιδρύθηκε από τον πατέρα της. Αργότερα, φοίτησε και σε ένα οικοτροφείο κοντά στη Φιλαδέλφεια. Το 1839 πήρε θέση στο σχολείο Quaker στο New Rochelle της Νέας Υόρκης. Η ίδια, μάλιστα, ανέλαβε και θέση διδασκαλίας, αφού από το 1846 έως το 1849 δίδαξε στη γυναικεία ακαδημία Canajoharie Academy, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, έναντι ετήσιου μισθού 110$.
Μετά την πτώχευση που κήρυξε ο πατέρας της, η οικογένεια έχασε το σπίτι στο Battenville και μετακόμισε στο Rochester της Νέας Υόρκης, όπου η Anthony παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της. Ο χώρος αυτός, μάλιστα, έμελλε να γίνει ιστορικός, αφού αποτέλεσε τόπο συνάντησης πολλών κορυφαίων προσωπικοτήτων της εποχής και ακτιβιστών κατά της δουλείας. Ενδεικτικά, αναφέρεται ότι εκεί η Anthony συναντούσε τους Frederick Douglass, Parker Pillsbury, ο Wendell Phillips, ο William Henry Channing και ο William Lloyd Garrison.
Η Anthony, ήδη από τη νεαρή ηλικία των 17 ετών, ξεκίνησε να κάνει αναφορές κατά της σκλαβιάς, ενώ το 1856, σε ηλικία 36 ετών, έγινε μέλος της Αμερικανικής Ένωσης Κατά της Σκλαβιάς, στη Νέα Υόρκη. Πέρασε χρόνια προωθώντας τα κοινωνικά δικαιώματα, μέχρι την έλευση του Εμφύλιου Πολέμου.
Λίγο νωρίτερα, το 1851, η Susan B. Anthony συνάντησε την Elizabeth Cady Stanton, με την οποία σχημάτισε γρήγορα δεσμούς φιλίας, που κράτησαν για μία ζωή. Οι δύο τους συνεργάστηκαν στενά στον αγώνα για την αναγνώριση των δικαιωμάτων της γυναίκας. Το 1852, μάλιστα, ίδρυσαν από κοινού τη Γυναικεία Οργάνωση Νέας Υόρκης, αφού πρώτα είχε απαγορευθεί στην Anthony να πάρει μέρος ως ομιλήτρια στην Οργάνωση της Νέας Υόρκης, καθ’ ότι γυναίκα.
Συνειδητοποίησε, τότε, ότι κανείς δεν πρόκειται να πάρει σοβαρά τις γυναίκες στην πολιτική, εκτός εάν αποκτούσαν το δικαίωμα ψήφου. Η ίδια είχε πει μάλιστα: «Δεν θα υπάρξει ποτέ πλήρης ισότητα, έως ότου οι ίδιες οι γυναίκες βοηθήσουν στη δημιουργία νόμων και εκλέγουν νομοθέτες».
«Δεν εμπιστεύομαι εκείνους τους ανθρώπους που ξέρουν τόσο καλά τι θέλει ο Θεός να κάνουν, γιατί παρατηρώ ότι συμπίπτει πάντα με τις δικές τους επιθυμίες»
Η Stanton έγινε η Πρόεδρος της οργάνωσης και ώθησε την Anthony προς την κατεύθυνση της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των γυναικών, στα οποία η Anthony άρχισε να εστιάζει περισσότερο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, η Anthony έγινε γνωστή ως μία από τους πιο ενθουσιώδεις και σοβαρούς υποστηρικτές της Οργάνωσης, ενώ πολλοί έκαναν λόγο για μία ακούραστη εργαζόμενη.
Το γεγονός ότι η θέση της ήταν αρχικά υποδεέστερη από εκείνη της Stanton δεν την εμπόδισε να έρθει αρκετές φορές σε έντονη αντιπαράθεση με την συνεργάτη και φίλη της. Αυτό, ωστόσο, λειτούργησε μάλλον εποικοδομητικά, καθώς οι δύο τους δεν απομακρύνθηκαν ποτέ.
Η Anthony υπηρέτησε από το 1856 ως επικεφαλής πράκτορας της Νέας Υόρκης στην αμερικανική οργάνωση κατά της σκλαβιάς του Garrison. Μερικά χρόνια μετά, το 1863, Anthony και Stanton ίδρυσαν το Women’s Loyal National League. Κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης του εμφυλίου πολέμου, η ακτιβίστρια πραγματοποίησε σημαντικό έργο για την οργάνωση, η οποία ενθάρρυνε το ζήτημα της χειραφέτησης. Η απήχηση της δράσης της οργάνωσης αυτής ήταν τέτοια, που οι δύο γυναίκες κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν 400.000 υπογραφές υπέρ της κατάργησης της δουλείας.
«Σας δηλώνω ότι η γυναίκα δεν πρέπει να εξαρτάται από την προστασία του άνδρα, αλλά πρέπει να διδάσκεται να προστατεύει τον εαυτό της και εγώ αυτή τη θέση υποστηρίζω».
Την ίδια περίοδο, η Anthony αγωνίστηκε για την αλλαγή στους νόμους της Νέας Υόρκης, που αφορούσαν στα δικαιώματα ιδιοκτησίας των παντρεμένων γυναικών, αίτημα που τελικά επετεύχθη το 1860.
Μετά τον πόλεμο, η Anthony αγωνίστηκε ανεπιτυχώς για να αλλάξει τους όρους της 14ης Τροπολογίας και να καταφέρει να «περάσει» το αίτημα για δικαίωμα ψήφου τόσο στις γυναίκες, όσο και στους Αφροαμερικανούς. Καθώς το κίνημα προχωρούσε, η Susan B. Anthony διατράνωνε: «Θα κόψω το δεξί χέρι μου πριν δουλέψω ή ζητήσω την ψηφοφορία για τον Νέγρο και όχι για τη γυναίκα».
Η ολοένα και μεγαλύτερη ανταπόκριση που συναντούσαν οι δράσεις τους ώθησαν τις δύο γυναίκες να ιδρύσουν, το 1866, μία ακόμη Ένωση, την Αμερικανική Ένωση Ίσων Δικαιωμάτων, στην οποία η Anthony πήρε τη θέση της γραμματέως και η οποία στόχο είχε να εξασφαλίσει την απόκτηση δικαιωμάτων για τις γυναίκες και τους Αφροαμερικανούς. Βασική ιδέα πίσω από τα αιτήματα των δύο ακτιβιστριών ήταν να παραχωρηθούν τα ίδια δικαιώματα σε όλους, ανεξαρτήτως φυλής ή φύλου.
Ωστόσο, η εξαντλητική ομιλία της και η οργανωτική περιοδεία στο Κάνσας το 1867 απέτυχε να κερδίσει την έγκριση ενός σχετικού νόμου.
Το 1868, η Anthony εκπροσώπησε την Ένωση Εργαζομένων Γυναικών της Νέας Υόρκης, την οποία είχε πρόσφατα οργανώσει, στο συνέδριο της Εθνικής Εργατικής Ένωσης. Τον Ιανουάριο του 1869 οργάνωσε μια σύμβαση γυναικείας ψηφοφορίας στην Ουάσινγκτον και τον Μάιο αυτή και η Stanton συγκρότησαν την Εθνική Ένωση Δικαιωμάτων Ψηφίσματος Γυναικών (NWSA). Πρόκειται, ουσιαστικά, για την Εθνική Ένωση Σουφραζέτας, που συγκρότησαν οι δύο γυναίκες, συνεχίζοντας απτόητες τον αγώνα τους για τα γυναικεία δικαιώματα.
Η 15η Τροπολογία ψηφίστηκε το 1870, χωρίς αναφορά στο φύλο ως προστατευόμενη κατηγορία. Εξαντλημένοι και εξοργισμένοι από τη συζήτηση, τα μέλη της Αμερικανικής Ένωσης Ίσων Δικαιωμάτων χωρίστηκαν σε δύο ξεχωριστές φατρίες. Ένα τμήμα του οργανισμού εγκαταλείφθηκε αργότερα μέσα στο έτος, για να ενταχθεί στην πιο συντηρητική Αμερικανική Ένωση Σουφραζέτας. Η NWSA, ωστόσο, παρέμεινε μια μεγάλη και ισχυρή ομάδα, με την Anthony να εξακολουθεί να υπηρετεί ως η κύρια ηγέτιδα και εκπρόσωπός του.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών γυναικών, μαύρων και λευκών, δεν ανήκε σε καμία οργάνωση.
Για κάποιο διάστημα, οι γυναίκες της αμερικανικής κοινωνίας της εποχής φάνηκε να δέχονται τον ισχυρισμό της κοινωνίας, ότι ήταν πραγματικά απολιτικά όντα και δεν ανήκαν στο θάλαμο ψηφοφορίας, αλλά στο σπίτι, φροντίζοντας τις οικογένειές τους.
Μάλιστα, ορισμένες νοικοκυρές έφτασαν στο σημείο να καταδικάσουν την ιδέα για την ψήφο των γυναικών, ισχυριζόμενες ότι, αν οι γυναίκες ψήφιζαν διαφορετικά από τους συζύγους τους, σίγουρα θα ακολουθούσε οικιακή αναταραχή. Ωστόσο, κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, οι λευκές και μαύρες γυναίκες επέστρεψαν στο ρόλο τους ως κοινωνικών μεταρρυθμιστών.
Την ίδια χρονιά, το 1870, Anthony και Stanton κυκλοφόρησαν από κοινού την εφημερίδα The Revolution, που χρηματοδοτήθηκε αρχικά από τον εκκεντρικό George Francis Train. Η εφημερίδα αποτελούσε μία εβδομαδιαία έκδοση, που ασκούσε σταθερά πίεση αναφορικά με την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των γυναικών. Μάλιστα, σύνθημα της εφημερίδας αποτελούσε η φράση: «Άνδρες: Τα δικαιώματά τους και τίποτα περισσότερο · Γυναίκες: Τα δικαιώματά τους και τίποτα λιγότερο».
Το 1870, η Anthony εγκατέλειψε τη θέση της στο The Revolution και ξεκίνησε μια σειρά από διαλέξεις, με στόχο να ξεπληρώσει τα συσσωρευμένα χρέη που είχαν δημιουργηθεί από την έκδοση της εφημερίδας.
Αργότερα, κατά την δεκαετία του 1870, η Susan B. Anthony έγραψε, σε συνεργασία με την Matilda Joslyn Gage, ένα βιβλίο 6 τόμων, με τίτλο «History of Woman Suffrage». Οι δύο γυναίκες συνέχισαν για πολλά ακόμη χρόνια να συνεργάζονται, κάτι που άλλαξε προς το τέλος του αιώνα, χωρίς να διευκρινιστεί ποτέ ο λόγος. Ωστόσο, Anthony και Gage διατήρησαν μέχρι το τέλος τους στενούς δεσμούς της φιλίας τους.
Αργότερα ακολούθησαν αρκετοί άλλοι τόμοι. Η Anthony βοήθησε επίσης την συνεργάτη της, Ida Husted Harper να καταγράψει τη δική της ιστορία το 1898, η οποία κατέληξε στο έργο «Η ζωή και το έργο της Susan B.: Μια ιστορία της εξέλιξης της κατάστασης των γυναικών».
Λίγο μετά την έκδοση του εξάτομου βιβλίου της, το 1872, η Anthony αποφάσισε να πάρει τα πράγματα στα χέρια της, δείχνοντας έμπρακτα πόσο αποφασισμένη είναι να αλλάξει τον κόσμο. Έτσι, κατά τη διάρκεια των Προεδρικών εκλογών, πήγε και ψήφισε παράνομα. Ακολούθησε η σύλληψή της, ενώ στην συνέχεια φυλακίστηκε. Η δίκη της, μάλιστα, πήρε μεγάλες διαστάσεις εκείνη την εποχή, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι, όπως έγινε αργότερα γνωστό, η απόφαση του δικαστή για την ενοχή της είχε αποσταλεί πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία της εκδίκασης. Κατόρθωσε, όμως, να πολεμήσει επιτυχία τις κατηγορίες εναντίον της, με αποτέλεσμα να μην πληρώσει ποτέ το χρηματικό πρόστιμο των 100 δολαρίων που της επιβλήθηκε.
Η Anthony ήταν ακούραστη στις προσπάθειές της, πραγματοποιώντας ομιλίες σε όλη τη χώρα, με σκοπό να πείσει τους άλλους να υποστηρίξουν το δικαίωμα ψήφου μιας γυναίκας. Ταξίδευε συνεχώς, συχνά μάλιστα συνοδευόμενη από την Stanton, για να υποστηρίξει τις προσπάθειες που γίνονταν αναφορικά με τα δικαιώματα των γυναικών σε διάφορες Πολιτείες.
Το 1890, μετά από μακροχρόνιες συζητήσεις, οι αντίπαλοι σύλλογοι ψήφου συγχωνεύτηκαν στην Εθνική Αμερικανική Ένωση Δικαιωμάτων Γυναίκα και, αφού η Stanton παραιτήθηκε το 1892, η Anthony έγινε η πρόεδρος της οργάνωσης. Αποσύρθηκε από τα καθήκοντα της Προεδρίας μόνον το 1900, όταν ήταν πλέον 80 ετών.
Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι η δράση της Anthony δεν περιορίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά απέκτησε σημαντική διεθνή ακτινοβολία. Πιο συγκεκριμένα, η Anthony έδινε περίπου 70 με 100 λόγους ανά χώρα, που σχετίζονταν με τα δικαιώματα των γυναικών. Η ίδια, μάλιστα, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του Διεθνούς Συμβουλίου Γυναικών, το οποίο παραμένει έως και σήμερα ενεργό.
«Κανένας άντρας δεν είναι αρκετά καλός για να κυβερνά οποιαδήποτε γυναίκα χωρίς τη συγκατάθεσή της».
Η Susan B. Anthony δεν παντρεύτηκε ποτέ και αφιέρωσε τη ζωή της στην αιτία της ισότητας των γυναικών. Στο ξεκίνημα της ενεργού κοινωνικής δράσης της, επικρίθηκε από πολλούς, που προσπαθούσαν να την γελοιοποιήσουν, κατηγορώντας την ότι προσπαθεί να καταστρέψει τους θεσμούς του γάμου. Παρ’ όλα αυτά, κατά την διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν, η κοινή γνώμη άλλαξε στάση απέναντί της, παρακολουθώντας τη δράση της και ακούγοντας όσα είχε να πει. Μέχρι τη δεκαετία του 1890, η Anthony είχε ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό την κακοποίηση και τον σαρκασμό που είχε υποστεί στις πρώτες της προσπάθειες, με αποτέλεσμα στο τέλος να αντιμετωπίζεται από την κοινωνία, ιδιαίτερα των γυναικών, ως εθνική ηρωίδα.
Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι, κατά την εορτή των 80ων γενεθλίων της, καλέστηκε στον Λευκό Οίκο, από τον τότε πρόεδρο, William McKinley.
Ακόμη και κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Anthony δεν σταμάτησε ποτέ τον αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών και κυρίως για το δικαίωμα της ψήφου. Το 1905, ένα χρόνο πριν τον θάνατό της, μάλιστα, συναντήθηκε στην Ουάσινγκτον με τον Αμερικανό Πρόεδρο, Theodore Roosevelt, όπου και άσκησε πιέσεις για τροποποίηση του νόμου, που θα έδινε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου.
Η Anthony έφυγε τελικά από τη ζωή στις 13 Μαρτίου 1906, σε ηλικία 86 ετών, στο σπίτι της, στο Rochester της Νέας Υόρκης, πάσχοντας από καρδιακή ανεπάρκεια και έχοντας νοσήσει με πνευμονία. Έτσι, δεν κατόρθωσε ποτέ να δει τον νόμο να αλλάζει, δίνοντας δικαίωμα ψήφου σε όλες τις ενήλικες γυναίκες. Αυτό επιτεύχθηκε μέσα από την 19η Τροποποίηση του Συντάγματος των ΗΠΑ, που πραγματοποιήθηκε μόνο 14 χρόνια μετά τον θάνατό της, το 1920.
Σύμφωνα με τη νεκρολογία της στους The New York Times, λίγο πριν από το θάνατό της, η Anthony είπε στη φίλη της, Anna Shaw, «να πιστεύω ότι είχα πάνω από 60 χρόνια σκληρού αγώνα για λίγη ελευθερία και μετά να πεθάνω χωρίς να φαίνεται τόσο σκληρό». Νωρίτερα κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Anthony είχε δηλώσει ότι ήθελε «να ζήσει έναν άλλο αιώνα και να δει την καρποφορία όλης της δουλειάς για τις γυναίκες».
Ο Trump και η Anthony
Αξίζει να σημειωθεί ότι, μόλις πριν από λίγες ημέρες, στα μέσα Αυγούστου, το όνομα της Susan B. Anthony ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα, εξαιτίας μίας αναφοράς που έκανε ο Αμερικανός Πρόεδρος, Donald Trump στο πρόσωπό της. Με αφορμή τα 100 χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από την 19η Τροπολογία, ο Trump διεμήνυσε ότι θα παράσχει Μετά Θάνατον Χάρη στην Anthony για την παράνομη ψηφοφορία της το 1872.
Σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι New York Times, o Τραμπ υπέγραψε τη Μετά Θάνατον Χάρη στις 18 Αυγούστου, φροντίζοντας να τονίσει ότι με αυτό τον τρόπο διαγράφεται η καταδίκη κάποιου «πολύ, πολύ σημαντικού».
Η κίνηση αυτή προκάλεσε την αντίδραση πολλών, που ισχυρίστηκαν ότι ποτέ ξανά κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Πρόεδρος της Αμερικής, ή ακόμη και πριν από αυτή, δεν έχει αναφερθεί στην προσωπικότητα και το έργο της Anthony, κατηγορώντας τον ότι προσπαθεί ουσιαστικά να κερδίσει τις γυναίκες ψηφοφόρους για τις επερχόμενες εκλογές του Νοεμβρίου για την αμερικανική Προεδρία.
Αντιδράσεις ξεσήκωσε η κίνηση αυτή και από τους Δημοκρατικούς, συμπεριλαμβανομένης της Kathy Hochul, της αντι – κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, η οποία δήλωσε κατηγορηματικά: «Ως η γυναίκα με την υψηλότερη κατάταξη ως εκλεγμένη αξιωματούχος στη Νέα Υόρκη και για λογαριασμό της κληρονομιάς της Susan B. Anthony, ζητάμε από τον Trump να ακυρώσει τη χάρη του. H Anthony ήταν περήφανη για τη σύλληψή της, που στάθηκε αφορμή για να προσελκύσει την προσοχή στο ζήτημα των δικαιωμάτων των γυναικών και δεν πλήρωσε ποτέ πρόστιμο. Αφήστε την να ξεκουραστεί εν ειρήνη».
Επιπλέον, μόλις μερικές ημέρες νωρίτερα, έγινε γνωστό ότι ένα επιβλητικό μνημείο, ύψους 4,2 μέτρων εγκαταστάθηκε και κοσμεί πλέον την πόλη της Νέας Υόρκης, ως φόρος τιμής σε τρεις σημαντικές γυναίκες, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η Anthony. Το μνημείο τοποθετήθηκε στο Central Park, ενώ η χρονική στιγμή δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την υπογραφή της περίφημης 19ης Τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος.
Η Susan B. Anthony θεωρείται η γυναίκα που άνοιξε τον δρόμο για την υλοποίηση της 19ης Τροπολογίας, γνωστής και ως «Η τροπολογία της Susan B. Anthony». Σε αναγνώριση του έργου που επιτέλεσε στην αμερικανική, αλλά και την παγκόσμια κοινωνία και της σημασίας αυτού στην διαμόρφωση της σύγχρονης πραγματικότητας, το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ εξέδωσε στις 2 Ιουλίου 1979 ένα νόμισμα με το πορτρέτο της. Έτσι, η Susan B. Anthony έγινε η πρώτη γυναίκα η οποία απεικονίστηκε σε κυκλοφορούν νόμισμα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σήμερα, μπορεί κανείς να μάθει περισσότερα για την ζωή αυτής της σημαντικής προσωπικότητας του 19ου αιώνα μέσα από το Μουσείο Susan B. Anthony, που ιδρύθηκε το 2010 στην Μασαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών, με αφορμή την 190η επέτειο από τη γέννηση της ακτιβίστριας.
«Οργάνωση, αναταραχή, εκπαίδευση, πρέπει να είναι η πολεμική μας κραυγή».
Διαβάστε ακόμη:
Indira Gandhi: Η ιστορία της πρώτης και μοναδικής γυναίκας πρωθυπουργού της Ινδίας
Kate Warne: Ποια ήταν η πρώτη μυστική πράκτορας των ΗΠΑ που έσωσε τη ζωή του Abraham Lincoln;
Jacqueline Bouvier: Η γυναίκα θρύλος που έμεινε στην ιστορία ως Jackie Kennedy Onassis
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση