To 2015, παραλίγο να χάσει τη ζωή της στα ανοιχτά της Λέσβου. Το φουσκωτό που τη μετέφερε, μαζί με είκοσι ακόμη πρόσφυγες, άρχισε να βυθίζεται. Δεν έπρεπε να εγκαταλείψει την προσπάθεια, όμως. Είχε μόλις φύγει από τη Συρία για να γλιτώσει από τον εμφύλιο, δε θα άφηνε τη θάλασσα να τη νικήσει. Ήξερε να κολυμπά, έδωσε όλες της τις δυνάμεις και, με τη βοήθεια στην αδελφή της, έσπρωξαν το σκάφος. Πάλευαν για τρεισήμισι ώρες και τους έσωσαν όλους. Την επόμενη χρονιά, πήγε στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Το όνομά της, Yusra Mardini.
Από την ημέρα που έφτασε στην Ευρώπη, συνάντησε τον Πάπα, μίλησε με τον Barack Obama, εκφώνησε λόγο στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Davos. Έγινε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του ΟΗΕ, έγραψε την αυτοβιογραφία της και ιστορία της θα γίνει ταινία.
«Ναι, είμαστε πρόσφυγες, αλλά είμαστε και κανονικοί άνθρωποι», είχε δηλώσει σε συνέντευξή της στο Marie Claire της Αυστραλίας. «Κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας. Είμαστε γιατροί και μηχανικοί και δάσκαλοι. Είμαστε μορφωμένοι, απλώς δεν έχουμε την ευκαιρία να συνεχίσουμε την παλιά ζωή μας λόγω του πολέμου.»
Η ζωή της στη Συρία κυλούσε ήρεμα, όμορφα. Ο πατέρας της, Ezzat, ήταν προπονητής κολυμβητών σ’ ένα αθλητικό κέντρο κοντά στο σπίτι τους στη Δαμασκό. Η Yusra μπήκε για πρώτη φορά στην πισίνα όταν ήταν 4 ετών – και δε θέλησε να ξαναβγεί. Εκείνος την προπονούσε σκληρά, τρεις φορές την εβδομάδα. Της έδειχνε το βίντεο με το Michael Phelps να κερδίζει τα 100 μέτρα πεταλούδας στους Ολυμπιακούς του 2004 και η μικρή του κόρη, που είχε μόλις κλείσει τα 6, αποφάσισε ότι μια μέρα κάποιος άλλος πατέρας θα έδειχνε στα παιδία του τη δική της κορυφαία στιγμή.
Ο εμφύλιος ξέσπασε το Μάρτιο του 2011. Οι συριακές Αρχές συνέλαβαν και βασάνισαν έφηβους μαθητές, επειδή θεωρούσαν πως έκαναν αντικυβερνητικά γκράφιτι σ’ έναν τοίχο. Η 13χρονη Yusra ήταν στο λεωφορείο όταν το έμαθε. Άκουσε τους συνεπιβάτες της να ψιθυρίζουν. «Κοίτα τι έκαναν στα παιδιά», έλεγαν ο ένας στον άλλο. Σχεδόν αμέσως ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις. Και τότε βγήκε στο δρόμο ο στρατός.
«Ήταν τρομακτικό. Μερικές φορές έπρεπε να κρύβομαι κάτω από το τραπέζι ή να κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με όλη μου την οικογένεια, επειδή ακούγαμε τα τανκς και τους πυροβολισμούς», είπε.
Τον Αύγουστο του ’12 βομβαρδίστηκε η πόλη που έμενε. Σαράντα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από επίθεση αυτοκτονίας δίπλα στην εταιρεία που εργαζόταν η μητέρα της. Σκοτώθηκαν παιδικοί της φίλοι. Καταστράφηκε το σπίτι της. Κι εκείνη κλήθηκε να συνηθίσει στο αδιανόητο.
Κάποια στιγμή, ο Ezzat εξαφανίστηκε. Τον έπαιρναν τηλέφωνο και δεν το σήκωνε, για μία ολόκληρη ημέρα δε γνώριζε κανείς τι του είχε συμβεί. Όπως αποδείχθηκε, τον είχαν συλλάβει μέλη παράνομων στρατιωτικών οργανώσεων. Τον κρέμασαν από τα πόδια, τον χτύπησαν, τον βασάνισαν και, τελικά, είδαν πως είχαν κάνει λάθος. Αναζητούσαν έναν διαφορετικό άνδρα.
Η Yusra και η αδελφή της, Sarah, έφτασαν πολλές φορές κοντά στο θάνατο. Όταν έμαθαν πως τα ξαδέλφια του πατέρα του σκόπευαν να φύγουν για τη Γερμανία, έπεισαν τους γονείς τους να τις αφήσουν να πάνε μαζί. Ένα μήνα αργότερα, μπήκαν στο αεροπλάνο για την Κωνσταντινούπολη.
Το προσφυγικό του 2015 ήταν τρομερό. Σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, 1.004.356 πρόσφυγες διέσχισαν τη Μεσόγειο και βρήκαν καταφύγιο στην Ευρώπη.
Έπειτα από επικοινωνία μ’ ένα λαθρέμπορο, η Yusra, η Sarah, οι συγγενείς τους και ορισμένοι ακόμη πήγαν σε ένα δάσος στα ανατολικά της Τουρκίας. Εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν στο σημείο αυτό, περιτριγυρισμένοι από συμμορίες οπλισμένων λαθρεμπόρων. Καθένας τους, έπρεπε να πληρώσει 1.500 δολάρια για το ταξίδι μέχρι τη Λέσβο. Έμειναν εκεί για μέρες χωρίς τροφή, με ελάχιστο νερό.
Όταν αντίκρυσαν το σκάφος που θα τους μετέφερε στην απέναντι πλευρά, σοκαρίστηκαν. Ήταν ένα φουσκωτό που μετά βίας χωρούσε έξι άτομα. Κι όμως, θα ανέβαιναν είκοσι – ανάμεσά τους μία Ιρακινή μητέρα με ένα μωρό και δύο μικρά παιδιά. Ξεκίνησαν κατά τις 7 το πρωί και, επειδή ζύγιζαν περισσότερο απ’ όσο η βάρκα μπορούσε να αντέξει, βρέχονταν με κάθε κύμα. Μετά από δεκαπέντε περίπου λεπτά, η μηχανή σταμάτησε να δουλεύει. Εκείνοι, έβγαλαν τα κινητά τους για να καλέσουν το ελληνικό και το τουρκικό λιμενικό, με την ελπίδα να έρθει κάποιος να τους σώσει. Ξεκίνησαν να προσεύχονται.
Ένας άνδρας πήδηξε στη θάλασσα, ώστε να ελαφρύνει το σκάφος. Τον ακολούθησαν οι αδελφές Mardini, αφού ήταν δεινές κολυμβήτριες. Όμως οι ώρες περνούσαν και τα όνειρα έσβηναν. Η Yusra δεν περίμενε πως θα έβγαινε ζωντανή.
«Ήρθε το τέλος μου», σκεφτόταν. Στο νου της, όμως, έφερνε τους πιο αδύναμους συνεπιβάτες της, τα μικρά παιδιά. Λυπόταν που θα χάνονταν όλοι τους.
Τρεισήμισι ώρες αργότερα, σκαρφάλωσε ξανά στη βάρκα. Δεν άντεχε το κρύο. Ξαφνικά, η μηχανή λειτούργησε και άρχισε να τους οδηγεί προς τη Λέσβο. «Οι κάτοικοι του νησιού δε μας έδιναν τίποτα, ούτε νερό ούτε φαγητό. Τους δώσαμε 500 δολάρια για λίγο νερό ή χυμό, αλλά είπαν πως δεν τους άφηναν να μας πουλήσουν τίποτα», εκμυστηρεύτηκε στο αυστραλιανό Marie Claire.
Δύο μέρες και αρκετές εκατοντάδες ευρώ αργότερα, ξεκίνησαν για τη Βόρειο Μακεδονία. Πέρασαν από τη Σερβία και πήραν το τρένο για τη Βουδαπέστη. Εκεί, τους έπιασε η αστυνομία και τους πέταξε έξω. «Αισθάνεσαι πως δεν είσαι άνθρωπος. Σαν να μην έχεις πατρίδα, σαν να μην είσαι κανείς.»
Τελικά, έφτασαν στην Αυστρία όπου τους περίμεναν τρένα για το Βερολίνο. Στις 7 Σεπτεμβρίου, έφτασαν στο μεγαλύτερο στρατόπεδο προσφύγων του Βερολίνου. Εκεί, ένας εθελοντής της μίλησε για ένα πρόγραμμα κολύμβησης στο Ολυμπιακό Πάρκο. Πήγε να δοκιμάσει την τύχη της, της το επέτρεψαν και τους εντυπωσίασε. Ενώ δεν είχαν καλή τεχνική, η αερόβια κατάστασή της ήταν θαυμάσια. Το ίδιο συνέβη και με την αδελφή της.
«Η πρόοδός της ήταν εξαιρετική», δήλωσε ο προπονητής της, Sven Spannkrebs. Εκείνος την πίεσε να προσπαθήσει για τους Ολυμπιακούς του 2016 κι εκείνη δίσταζε. Τόλμησε όμως, και τα κατάφερε. Είδε ακόμη και το Michael Phelps, το είδωλό της.
Tώρα, η Yusra προπονείται πιο σκληρά από ποτέ. Σκοπός της, είναι να πάει στο Τόκιο το 2021 και να διακριθεί. Στο μεταξύ, συνεχίζει να μιλάει για όσα πέρασε. Όχι επειδή θέλει να γίνει γνωστή – ήδη, αναζητώντας το όνομά της στο Google θα βρούμε 501 χιλιάδες περίπου αποτελέσματα – αλλά για να εμπνεύσει όσο περισσότερους ανθρώπους μπορεί.
«Χρησιμοποιώ την ιστορία μου για να τους δώσω κίνητρο… Για να τους δώσω ένα λόγο να συνεχίσουν ονειρεύονται και να δουν πως, ακόμη κι αν όλα πάνε στραβά, δεν έχει τελειώσει τίποτα. Όχι, όταν πέφτουμε, σηκωνόμαστε. Προσπαθούμε ξανά και προχωρούμε μπροστά.», έχει δηλώσει.
Διαβάστε επίσης:
Naomi Osaka: Η πιο ακριβοπληρωμένη αθλήτρια του κόσμου
Serena Williams: Η κορυφαία τενίστρια που έκανε σκοπό ζωής την ενδυνάμωση των γυναικών
Tonya Harding: Η Ολυμπιονίκης που πρωταγωνίστησε σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του αθλητισμού
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση