Οι τελευταίες ριζοσπαστικές συλλογές του οίκου Balenciaga υπό την διεύθυνση του Ντέμνα Γκβασάλια έχουν προκαλέσει -το λιγότερο- διχασμό στους κριτικούς αν και έχουν αποθεωθεί από τη γενιά «Z», το μέλλον των fashion brands. Μπορεί το νεαρό καταναλωτικό κοινό να έχει λατρέψει τη νέα κατεύθυνση του Γκβασάλια, ωστόσο, αρκετοί αναρωτιούνται αν ο σχεδιαστής είναι πραγματικά ο κατάλληλος για να συνεχίσει και να εξελίξει τον οίκο του εμβληματικού Κριστόμπαλ Μπαλενσιάγκα.
Καθώς τα σχέδια του πρώτου είναι αρκετά «fashion forward», έρχονται σε σύγκριση με τις κομψές και ίσως «ασφαλείς» σιλουέτες των σχεδίων από προηγούμενες συλλογές. Βέβαια, όσοι αμφισβητούν τη κατεύθυνση και τα σχέδια του Γκβασάλια ξεχνούν από που ξεκίνησε ο οίκος Balenciaga. Ο Κριστομπάλ ήταν πράγματι μία ιδιοφυία όσον αφορά τα σχέδια του. Ο ίδιος δημιούργησε κομμάτια, που ακόμα και σήμερα θεωρούνται καινοτόμα. Σε αντίθεση με τους σχεδιαστές της εποχής του, ο Κριστομπάλ δεν δημιούργησε απλά νέες σιλουέτες και κομψά φορέματα -τα σχέδια του ήταν πραγματικά έργα τέχνης.
Η ιστορία του Κριστομπάλ Μπαλενσιάγκα
Ο Κριστομπάλ γεννήθηκε στην πόλη Γκετάρια της Ισπανίας το 1895, σε μία αγροτική οικογένεια. Το 1919 άνοιξε τον οίκο μόδας του στο Σαν Σεμπαστιάν. Μάλιστα, είχε ένα πλούσιο πελατολόγιο, καθώς ανάμεσα στα ονόματα που έντυνε βρίσκονταν και εκείνα μελών της βασιλικής οικογένειας. Λόγω του Εμφυλίου Πολέμου, ωστόσο, κατέφυγε το 1937 στο Παρίσι, όπου συνεργάστηκε με ονόματα όπως η Κοκό Σανέλ και η Έλσα Σιαπαρέλι. Στο Παρίσι τα σχέδια του Κριστομπάλ εξελίχθηκαν. Βλέπετε, πριν φτάσει εκεί ο ίδιος είχε καταφέρει να γίνει «σπεσιαλίστας» στον χώρο της μόδας τις δεκαετίες του ’20 και ’30. Κάθε φόρεμα του άγγιζε την τελειότητα, αφού ο ίδιος ήταν αρκετά λεπτομερής και τελειομανής με κάθε του σχέδιο. Έτσι, τα κομμάτια του είχαν μία εκπληκτική εφαρμογή πάνω στο γυναικείο σώμα, εμπνευσμένη από την αρχιτεκτονική, ενώ τα κεντήματα και οι δαντέλες, οι συνδυασμοί των χρωμάτων και των μοτίβων τους έδιναν έναν δυνατό χαρακτήρα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως επισκίαζαν τη λάμψη της ίδιας της γυναίκας που τα φορούσε.
Παρ’ όλα αυτά η πραγματική ιδιοφυΐα του στο σχεδιασμό ήρθε στα τέλη του ’40 με αρχές του ’50. Σε αυτό το χρονικό διάστημα από ένας επιτυχημένος ταλαντούχος σχεδιαστής έγινε μια απρόσιτη ιδιοφυΐα… Κατά κάποιον τρόπο, αυτή η έκρηξη της δημιουργικής μεγαλοφυίας ήταν μια αντίδραση ενάντια στη «διακοσμητική αισθητική» με την οποία έβλεπαν αρκετοί σχεδιαστές τη γυναίκα. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται και ο Κριστιάν Ντιόρ, ο οποίος είχε μετατρέψει τις γυναίκες ως αντικείμενα της φαντασίας του. Στην διάσημη και ιστορική πλέον συλλογή του «New Look», η κεντρική σιλουέτα ήταν μία υπερβολή, μία μεγαλοποίηση της «θηλυκότητας». Ο Ντιόρ «σφήνωνε» τη μέση σε έναν κορσέ, ενώ πρόσθετε ειδικά μαξιλάρια στις φούστες του και ξόδευε έως και 80 μέτρα μετάξι στα στεφάνια των ρούχων για να δημιουργήσει την επιθυμητή τέλεια καμπυλωτή σιλουέτα.
Ο Μπαλενσιάγκα, από την άλλη πλευρά, κινήθηκε προς την άκρως αντίθετη κατεύθυνση, μακριά από το «New Look». Κκαι όσο περισσότερο απομακρυνόταν από αυτό, τόσο πιο εκπληκτικές γίνονταν οι συλλογές του. Ο Μπαλενσιάγκα έφερε τον φουτουρισμό αλλά και τον μινιμαλισμό στο επίκεντρο της μόδας. Αρχικά έψαχνε νέες σιλουέτες και σχήματα, ενώ «έκοβε» τις υπερβολικές λεπτομέρειες που δεν συνέβαλαν στην καθαρή απλότητα των σχεδίων. Ενδεικτικά παραδείγματα ήταν τα τουνίκ φορέματα με χαλαρές μέσες το 1955, φαρδιά φορέματα όπου η μέση κινείται όσο το δυνατόν χαμηλότερα, σχηματίζοντας μια φούσκα πίσω το 1957, babydoll φορέματα χωρίς μέση το 1958. Τα σχέδια αυτά δημιούργησαν επιπλέον όγκο στη γυναικεία σιλουέτα, μία αντίθεση στις ασφυκτικά στενές γραμμές που μέχρι τότε επικρατούσαν. Παράλληλα, τα θρυλικά του balloon σακάκια, τα cocoon φορέματα του αλλά και τα εμπνευσμένα από παγώνια σχέδια του προσέλκυσαν αμέτρητες επιφανείς προσωπικότητες εκείνης της εποχής. Από τη Μαρία Κάλλας, τη Γκρέις Κέλι, τη Βασίλισσα Φαβιόλα του Βελγίου μέχρι κόμισσες, μαρκησίες και δούκισσες, όλες τους λάτρεψαν και φόρεσαν τις τολμηρές δημιουργίες, που έφεραν την υπογραφή Balenciaga.
Όλα όσα παρουσίασε στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, μέχρι το κλείσιμο του οίκου του το 1968, ήταν ριζοσπαστικά και τολμηρά, πλήρως αντισυμβατικά με όσα μέχρι τότε είχαν γραφτεί στην ιστορία της μόδας. Η δουλειά του τα τελευταία 15 χρόνια της καριέρας του έσπασε κάθε όριο της μόδας και η σύγχρονη μόδα εμπνέεται συχνά από την κληρονομιά του. Άρα δεν είναι τυχαίο που στο πηδάλιο του Balenciaga βρίσκουμε ένα νέο καινοτόμο σχεδιαστή όπως ο Γκβασάλια, ο οποίος συνεχίζει να καταρρίπτει κάθε «ταβάνι», που το βάζει ο χώρος της μόδας αλλά και η κοινωνία. Για τον οίκο αυτό «ο ουρανός είναι το όριο».
Διαβάστε επίσης:
27th Athens Xclusive Designers Week: Η μεγάλη τάση που ξεχώρισε στην Ελληνική Εβδομάδα Μόδας
Jackie O: Το καθημερινό της style που εμπνέει το δικό μας
The Pussy Bow: Η ιστορία πίσω από ένα σύμβολο του φεμινισμού