Ήταν μόλις 11 ετών όταν ο Βρετανός Σέσιλ Μπίτον ξεκίνησε τη σχέση του με τη φωτογραφία, με πρώτα μοντέλα τη μητέρα του, τις δύο αδελφές του και τη νταντά του. Η τελευταία του έμαθε πώς να καδράρει και να εμφανίζει τα φιλμ του, ενώ ο ίδιος έντυνε τις αδελφές του βάζοντας τες να ποζάρουν για εκείνον. Το πρώιμο έργο του, άλλωστε, είναι γεμάτο θεατρικά στοιχεία όπως κρεβάτια από τριαντάφυλλα, ρολά χαρτιού, φτερά από παγώνια, πούλιες και πουά.
Πολύ αργότερα και όταν ήταν ήδη αναγνωρισμένος φωτογράφος ένα συμβόλαιο με τον εκδοτικό οίκο Condé Nast τον έκανε συνεργάτη της «Vogue» και του «Vanity Fair», για τις σελίδες των οποίων φωτογράφισε μέλη της βρετανικής αριστοκρατίας, του πολιτικού και του καλλιτεχνικού κόσμου, διασημότητες της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ και γενικά μερικές από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα: Από τον Πάμπλο Πικάσο και τον Μάρλον Μπράντο μέχρι τη Βίβιαν Λι και τον Μικ Τζάγκερ.
Η ικανότητά του να προτείνει περίπλοκους και αισθησιακούς κόσμους, αποκαλύπτοντας την πιο εύθραυστη και ανθρώπινη φύση των ανθρώπων, που συνέλαβε με τον φακό του, τον έκανε σε ηλικία 30 ετών, τον αγαπημένο πορτρετίστα στον κόσμο της μόδας και της τέχνης, καθώς και τον επίσημο φωτογράφο της βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας.
Παρ’ όλα αυτά, η κληρονομιά του δεν περιορίζεται μόνο στη φωτογραφία: «Ήταν ένα σύνολο ιδιοτήτων. Δημοσιογράφος, καλλιτέχνης, σκηνογράφος και ενδυματολόγος, ιστορικός και ηθοποιός. Και όλες αυτές τις ιδιότητες, τις έβαλε στα πορτρέτα του. Πώς μπορεί κάποιος να μην εντυπωσιαστεί με αυτά που έκανε;
Έμεινε στο παιχνίδι για έξι δεκαετίες. Ήξερε τι έκανε. Είχε την αίσθηση της ιστορίας μέσα από τη δημιουργία. Ήταν μια δύναμη». Έτσι, τον περιγράφει η Αμερικανίδα πορτρετίστρια Άνι Λίμποβιτς στον πρόλογο του «Beaton: Photographs», του λευκώματος με τις 100.000 φωτογραφίες του διάσημου βρετανού φωτογράφου, που κυκλοφόρησε το 2015 από τον εκδοτικό οίκο Jonathan Cape.
Ο Μπίτον κέρδισε μεγάλες διακρίσεις και βραβεία ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται τα βραβεία Τόνυ στην κατηγορία «Καλύτερη Ενδυματολογίας» για τις ταινίες «Quadrille» (1955), «Saratoga» (1960), «My Fair Lady» (1964), «Coco» (1970), και δύο Όσκαρ στην κατηγορία «Best Costume Design» για τις ταινίες «Gigi» (1958) και «My Fair Lady» (1964). Παράλληλα, έλαβε και τις διακρίσεις όπως το γαλλικό «Τάγμα της Λεγεώνας της Τιμής» και τον βρετανικό τίτλο του «Επίτιμου συνεργάτη της Βασιλικής Φωτογραφικής Εταιρείας» της Μεγάλης Βρετανίας.
Παρακάτω έχουμε ξεχωρίσει μερικά από τα πιο γνωστά και εμβληματικά πορτρέτα του γεμάτα μόδα, style και άποψη!
Διαβάστε επίσης:
The Pussy Bow: Η ιστορία πίσω από ένα σύμβολο του φεμινισμού
Κριστόμπαλ Μπαλενσιάγκα: Τα τολμηρά σχέδια του που «έσπρωξαν» τη μόδα στο μέλλον
Πριγκίπισσα Νταϊάνα: H εμφάνιση που αποτελεί ακόμα έμπνευση για τις απανταχού fashionistas
Ακολουθήστε το Portraits στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση