Ημερολόγιο καταστρώματος. Πάντα ήθελα να γράψω αυτές τις δύο λέξεις. Απλά με φανταζόμουν, κάπου κάπως κάποτε σε ένα ιστιοπλοϊκό, η θάλασσα γύρω, ηλιοκαμένη – τέλειο μαύρισμα, λίγο αεράκι… Cut.
Ημερολόγιο καταστρώματος πραγματικότητας. Μιας νέας πραγματικότητας. Γιατί δεν είναι ακριβώς ότι δουλεύουμε από το σπίτι. Δεν είναι ότι δε μπορούμε να βγούμε από το σπίτι. Δεν είναι ότι όλο κάτι θυμόμαστε που δεν είχαμε πάρει – κρίμα έκλεισαν τα μαγαζιά. Δεν είναι που είπαμε ότι θα βρεθούμε το ΣΚ να ψήσουμε. Δεν είναι που είπαμε με έναν φίλο ότι θα ξαναβγούμε για ένα κρασί. Δεν είναι που τα παιδιά μας χαιρετηθήκαν στο σχολείο και είπαν τα λέμε αύριο. Δεν είναι που δεν υπάρχουν σχέδια. Ποιο Πάσχα και διακοπές, ούτε για μέχρι το απόγευμα. Δεν είναι που ζούμε τη μέρα της Μαρμότας κάθε μέρα. Είναι όλα αυτά μαζί και ακόμα παραπάνω.
Βλέπω φίλους και γνωστούς στα social. Που πριν λίγες μέρες ήταν εκτός από φίλοι, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, στελέχη, εκπαιδευτικοί κοκ. Μας ένωναν πολλά. Τώρα ξαφνικά μας ενώνουν περισσότερα. Κάποιοι το’ χουν πάρει πιο βαριά. Άλλοι όχι. Άλλοι το ‘ρίξαν στη μαγειρική, άλλοι στην τηλεόραση, άλλοι στη μουσική, άλλοι στην ποίηση, άλλοι στις χειροτεχνίες, άλλοι στις ανακαινίσεις. Κάποιοι ξέφυγαν με τις θεωρίες συνομωσίας, κάποιοι το έριξαν στο χιούμορ.
Προχθές με έπιασα να απλώνω τα ρούχα και να τραγουδάω «όλα είναι ένα ψέμα». Χθες έκανα τα τζάμια. Σήμερα έκανα τα υπόλοιπα τζάμια. Αύριο εάν όλα πανε καλά, θα δω αν χρειάζονται κάτι τα τζάμια. Μια φίλη μου είπε ότι συνειδητοποίησε ότι κάθε μέρα έλεγε στα παιδιά της «ώρα να φτιάξετε το δωμάτιο σας» αλλά τελικά δεν έχουν κάτι άλλο να φτιάξουν στα δωμάτιά τους.
Μια άλλη φίλη μου, που ζει στο εξωτερικό κάνει τη βόλτα του τετραγώνου πρωί πρωί όταν δεν κυκλοφορεί κανείς. «Μόνο τη βόλτα του τετραγώνου μου μη μου κόψουνε» και ξαφνικά ακούγεται σα να ‘ναι η μεγαλύτερη ευχή.
Και τα παιδιά αρχίζουν πια και βαριούνται. Σε λίγο θα παρακαλούν να γυρίσουν σχολείο. Και ναι. Και ποιοτικό χρόνο περάσαμε, και επιτραπέζια παίξαμε, και ταινίες είδαμε και αποβλακωθήκανε στο pc και στο playstation και κέικ φτιάξαμε και γελάσαμε και πλακωθήκαμε όπως δηλαδή κάθε οικογένεια.
Και η μέρα ώρες ώρες μοιάζει ατελείωτη. Περνούσα τη φάση «όλα είναι μάταια έτσι κι αλλιώς» τώρα παράγινε το κακό. Κάθε μέρα ξυπνάω όλο και πιο νωρίς. Δουλεύω πιο πολύ, – νομίζω συνέχεια- μαγειρεύω πιο πολύ, τρώω πιο πολύ, πίνω πιο πολύ, κοιμάμαι πιο πολύ. Είναι αλήθεια ότι είμαι ξεκούραστη πια. Δεν έχω μετακινήσεις, δεν έχω άγχος να προλάβω. Είμαι σπίτι. Η πιο μακρινή απόσταση είναι από το σαλόνι στη κουζίνα και από τα δωμάτια στο σαλόνι. Τουλάχιστον είμαι από τους τυχερούς. Ζω στην εξοχή. Βγαίνω άφοβα να περπατήσω, έτσι κι άλλιως δεν υπάρχει κανείς. -Αυτό να ξέρετε είναι αρκετά επικίνδυνο στα outfit που επιλέγονται καθημερινά- Πόσες μέρες χρειάζεται ο άνθρωπος να του γίνει κάτι συνήθεια; Γύρω στις 20 μέρες λένε οι ειδικοί. Για να δούμε. Τουλάχιστον έχω γελάσει πολύ αυτές τις μέρες. Που θέλω να καταλήξω; Πουθενά, σαν την μέρα της Μαρμότας κι εγώ. Απλά ώρες ώρες σκέφτομαι ότι θα έρθει μια μέρα, που θα ‘μαι υπέργηρη – ελπίζω – θα παίζω με τις φίλες μου μπιρίμπα και θα λέμε «θυμάσαι τότε στην πανδήμια» και να σου τα γέλια και τα περιστατικά. Ψυχραιμία παιδιά, ψυχραιμία. Και μείνετε και εσείς σπίτι.