Η κρίση του κορονοϊού, έχει φέρει μεγάλες αλλαγές στην καθημερινότητα μας, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να δουλεύουμε πλέον από το σπίτι.
Η συνθήκη αυτή, αν και φαινομενικά μοιάζει ιδανική, λόγω του ότι δεν απαιτείται μετακίνηση, στην πραγματικότητα αποτελεί μία καθημερινή πρόκληση, ειδικά για όσους μένουν με άλλα άτομα και μικρά παιδιά.
Έχει παρατηρηθεί, ότι όσοι εργάζονται από απόσταση, καταλήγουν εύκολα να δουλεύουν πολλές περισσότερες ώρες, φτάνοντας συχνά στα όρια του burnout. Όσο το lockdown συνεχίζεται, τόσο πιο μόνιμο χαρακτήρα αποκτά η νέα πραγματικότητα. Όπως ήταν επόμενο, έχουν προκύψει αρκετά σενάρια για το πώς θα μπορούσε είναι η επόμενη μέρα μετά την πανδημία. Αν συνεχίσουμε να εργαζόμαστε από το σπίτι, θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε τη δουλειά με την προσωπική μας ζωή, ή θα καταλήξουμε να είμαστε μονίμως εξαντλημένοι, από τα διευρυμένα ωράρια.
Εδώ και δεκαετίες, έχουν γίνει αρκετές μελέτες, που έχουν περιγράψει το πώς οι οργανώσεις χτίστηκαν πάνω στο σιωπηρό προφίλ ενός «ιδανικού εργαζομένου». Πρόκειται για αυτόν που είναι πλήρως αφοσιωμένος στη δουλειά του και είναι διαθέσιμος 24 ώρες την ημέρα, 365 ημέρες το χρόνο.
Ωστόσο σήμερα, πάνω από τα δύο τρίτα των αμερικανικών οικογενειών διευθύνονται από έναν ή δύο εργαζόμενους γονείς. Με τα σχολεία και τις παιδικές μέρες κλειστές, η εργασία δεν μπορεί να συνεχιστεί κανονικά απλώς επειδή είναι τεχνολογικά εφικτή.
Οι ρυθμίσεις ευέλικτης εργασίας, ως συνήθως συνοδεύονται από αυστηρές κυρώσεις . Πολλοί που εγκαταλείπουν το εργατικό δυναμικό για μια περίοδο ή μεταβαίνουν σε μερική απασχόληση, δεν ανακτούν ποτέ την επαγγελματική τους θέση ή αποζημίωση.
Σύμφωνα με μελέτες, όταν τα άτομα ζητούν λιγότερη μετακίνηση, μερική απασχόληση, ή ευέλικτες ώρες, τότε σημειώνουν κακές κριτικές στην απόδοση τους. Αυτό σημαίνει πως το να ζητά κανείς ευελιξία στο χώρο εργασίας, δημιουργεί επαγγελματικό στίγμα .
Η προσδοκία του «ιδανικού εργαζομένου», είναι ιδιαίτερα απαιτητική για τις εργαζόμενες μητέρες, οι οποίες έχουν περισσότερες ώρες εργασίας και φροντίδας των παιδιών στο σπίτι από τους συζύγους τους. Επιπλέον, οι άντρες είναι πιο πιθανό να πουν ψέμματα προκειμένου να θεωρούνται ως ιδανικοί εργαζόμενοι. Αντίθετα οι γυναίκες καθιστούν σαφές ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις προσδοκίες. Πολλοί οργανισμοί δεν είναι δεκτικοί σε προσαρμογές, οδηγώντας στην αντίληψη ότι οι γυναίκες επιλέγουν να αποχωρήσουν από το εργατικό δυναμικό – αν και η έρευνα δείχνει ότι οι γυναίκες στην πραγματικότητα “εκδιώχθηκαν”.
Στον κόσμο των φορητών υπολογιστών, των κινητών τηλεφώνων και των τηλεδιασκέψεων, τα πνευματικά και αναλυτικά καθήκοντα των «εργαζομένων της γνώσης» μπορούν να συνεχιστούν στο σπίτι. Όμως, οι εργαζόμενοι με χαμηλούς μισθούς, υπόκεινται όλο και περισσότερο σε παρόμοιες προσδοκίες.
Ένας άλλος παράγοντας που αναγκάζονται να δουλεύουν 24/7, είναι ακόμη επειδή έχουν άγχος να μην απολυθούν. Στη μέση αυτής της πανδημίας, οι υπάλληλοι των καταστημάτων, οι οδηγοί παράδοσης και οι εργαζόμενοι σε αποθήκες, αναγκάζονται τώρα να είναι «ιδανικοί εργαζόμενοι».
Υπήρξαν πολλές εκκλήσεις για αναδιάρθρωση του τρόπου διεξαγωγής της εργασίας. Υπάρχει ανάγκη να βρεθεί χρόνος και για προσωπική ζωή. Επίσης προτείνεται να εξεταστεί και η αξία της οκτάωρης (ή περισσότερης) εργάσιμης ημέρας.
Τώρα είναι καιρός για τις εταιρείες να κάνουν λίγο πίσω και να δουν ξεκάθαρα ποιοι παραδοσιακοί τρόποι εργασίας υπάρχουν λόγω της σύμβασης και όχι της αναγκαιότητας.
Τα στελέχη και οι διευθυντές έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν την ποιότητα στην εργασία σε σχέση με την ποσότητα. Μπορούν να εκτιμήσουν τις δημιουργικές ιδέες που προκύπτουν μετά από μια μεσημεριανή πεζοπορία ή μια συνεδρία διαλογισμού, αντί να προσθέσουν επιπλέον χρόνο στο γραφείο. Ίσως ακόμα να αναθεωρούσαν τον κριτήριο με το οποίο ανταμείβουν μία εργασία. Η γρήγορη ανταπόκριση διαφέρει σε σχέση με την καλύτερη ανταπόκριση. Το ίδιο και η μεγαλύτερη εργάσιμη ημέρα, δεν είναι καλύτερη από μια πιο παραγωγική.
Κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας, οι εργοδότες βλέπουν ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να λειτουργήσουν καλά υπό αυτές τις συνθήκες. Θα παραμείνει αυτό το μάθημα μετά το τέλος της κρίσης; Μετά την πανδημία, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα, που να ταιριάζει σε πραγματικούς εργαζόμενους και όχι μόνο σε εξιδανικευμένους; Εάν ναι, έχουμε την ευκαιρία να βγούμε από αυτήν την κρίση, τόσο με υγιέστερους υπαλλήλους όσο και με οργανισμούς με καλύτερη απόδοση.